Ακόμα και σήμερα που γράφω αυτό το κομμάτι δεν το πιστεύω ότι συνέβη. Το διαβάζω και γελάω μόνος μου σαν χαζός. Πάλι καλά που δεν έχω κόσμο κοντά μου, περαστικούς, να με βλέπουν και να με περνάνε για τρελό. Χωρίς προλόγους, λοιπόν, πάμε στο γεγονός που συνέβη πριν από κάτι χρόνια:
Γήπεδο Καισαριανής (στα “νταμάρια“) και συζητά ο διοικητής των δυνάμεων ασφαλείας που ήταν στο γήπεδο, με τον επικεφαλής του τραπεζιού της γραμματείας. Αφού λένε διάφορα έρχεται η ώρα να γνωριστούν. “Ιωαννίδης” λέει ο διοικητής κι ο άνθρωπος που μίλαγε μαζί του βάζει τα γέλια.
“Γιατί γελάς;” τον ρωτάει απορημένος. “Εμένα με λένε Παπαδόπουλο -του απαντά-, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Τα υπόλοιπα παιδιά στη γραμματεία είναι ο Παττακός και ο Χούντας“!!!
Ο αστυνομικός δεν τον πίστεψε κι όλοι έβγαλαν τις ταυτότητες (και ο αστυνομικός). Στο ίδιο γήπεδο, στο ίδιο παιχνίδι, συνυπήρξαν (και συνεργάστηκαν άψογα) ο Παπαδόπουλος, ο Παττακός, ο Ιωαννίδης και ο Χούντας! Άλλο κακό να μην μας βρει.
Για να το διασκεδάσουμε, αντί επιλόγου: Κάτω η χούντα – Κάτω η φούντα…
