Αρχίζω και πιστεύω πως διάλεξα λάθος όνομα. Γιατί αν εγώ είμαι… Περαστικός, που μάλλον για μόνιμο με βλέπω, τί να πουν και οι προπονητές των ομάδων; Θα πείτε, είναι μέσα στους… κινδύνους της δουλειάς τους να απολύονται και δεν θα διαφωνήσω καθόλου.
Ανέκαθεν η δουλειά του προπονητή δεν περιείχε ιχνοστοιχεία μονιμότητας, εκτός από τον τύπο με την τσίχλα στην Αγγλία και κάτι κόουτς αμερικανικών κολεγίων, που μπήκαν έχοντας (βαριά – βαριά) το “3” μπροστά στα κεριά της τούρτας και τώρα στα γενέθλιά τους καλούν πρώτα την πυροσβεστική και μετά τους φίλους τους.
Παλαιότερα έλεγαν πως η καρέκλα του προπονητή ήταν “ηλεκτρική“, ως εκ τούτου οι απολύσεις είναι συνηθισμένη υπόθεση. Και στη Λευκορωσία (αλήθεια, τί κάνει εκεί ο Τάσος) έχει κρύο…
Αυτό που δεν είναι σύνηθες είναι να πηγαίνουν προπονητές σε ομάδα με… μηνιαίο συμβόλαιο. Το ζούμε και αυτό. Προπονητές – περαστικοί (εγώ έχω το όνομα, αυτοί τη… χάρη), οι οποίοι όχι μόνο παίζουν σε μια ζαριά τη δουλειά τους, όχι μόνο πρέπει να κερδίσουν 2/3 ματς για να μην φύγουν, αλλά γνωρίζουν πως ήδη υπάρχει ο… επόμενος.
Γιατί στην ομάδα που πήγε ο κόουτς του… μήνα, έχει βρεθεί ο αντικαταστάτης του, σε περίπτωση που δεν τα καταφέρει.
Άσχετο: Περαστικός ήμουν κι από ένα κλαμπ που έπαιζε ελληνική μουσική. Μπαίνω, παραγγέλνω ένα ποτό κι ακούω στα ηχεία να παίζει το “δεν υπάρχουν Άγγελοι σου λέω“. Έτσι ντε…
