Πάνε δυο μήνες από τότε που ήρθα στην Ουάσιγκτον και ακόμη δεν έχω συνέλθει, από τον “βίαιο” τρόπο με τον οποίο έγινε αυτή η μεταναστευτική κίνηση. Εκεί που πίστευα πως δεν θα έπαιρνα την απόσπαση ποτέ, εκεί που η γυναίκα μου –έγκυος γαρ– έψαχνε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα για να δουλέψει, ώστε να είναι πιο κοντά μου, εκεί που έστησα μια ολόκληρη ομάδα (από τους χρηματοδότες μέχρι και τον τελευταίο άνθρωπο στο επιτελείο και μάλιστα άρχισε την προετοιμασία της με τους καλύτερους οιωνούς), ήρθε η απόσπασή μου, με εντολή να φύγω τις ακριβώς επόμενες ημέρες… Δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ ή να λυπηθώ, να κλάψω ή να γελάσω.
Ο πόνος γινόταν μεγαλύτερος όταν σκεφτόμουν ότι μαζί με εμάς στο αεροδρόμιο της Ουάσιγκτον “προσγειώνονταν” και ολόκληρη η οικοσκευή μας, με… άγνωστη ημερομηνία επιστροφής.
Η αλήθεια είναι πως το μυαλό μου γυρίζει συνέχεια στην Ελλάδα. Κάθε φορά υπολογίζω τη διαφορά της ώρας και σκέφτομαι τί μπορεί να γίνεται εκεί, επικοινωνώ με τον Αθηναϊκό καθημερινά και προσπαθώ να επιλύσω ό,τι μπορώ από εδώ, 6.000 μίλια μακριά.
Επίσης ξυπνάω νωρίς, για να ακούσω ραδιοφωνικά τον αγώνα της ομάδας μου από το insidesports.gr κάθε Σάββατο και πάντα συμμετέχω στο feedback που ακολουθεί κάθε αναμέτρηση. Ο Αθηναϊκός είναι σαν να ένα παιδί μου…
Δυο είναι τα γεγονότα που με έχουν εντυπωσιάσει εδώ στις ΗΠΑ και τα οποία μάλλον δεν είχα προσέξει καθόλου, όταν σπούδαζα στο Σικάγο, 20 και κάτι χρόνια πριν:
Το πρώτο είναι η… Ελλάδα που βρήκα εδώ στις ΗΠΑ. Δουλεύω σε ελληνο-αμερικανικό σχολείο, που -υποτίθεται- φοιτούν παιδιά Ελληνοαμερικανών, με σκοπό τη διδασκαλία της γλώσσας, παράδοσης και συνηθειών της πατρίδας των γονιών τους, ή των παππούδων τους.
Όμως, σε αυτά τα παιδιά έχει προστεθεί ένας πολύ μεγάλος αριθμός νεο-μεταναστών, που ήρθαν από την Ελλάδα μόλις λίγο καιρό πριν, προφανώς λόγω της κρίσης. Έτσι συνάντησα μια κατάσταση παρόμοια με αυτή που είχα συναντήσει στη Σουηδία πέρυσι.
Αυτοί οι Έλληνες έχουν συνενωθεί με τους Ελληνοαμερικανούς και έχουν δημιουργήσει μια απίστευτα συμπαγή κοινότητα, που είναι πιο ελληνική από την… Ελλάδα.
“Σας παρακαλώ να μιλάτε στα παιδιά μας μόνο ελληνικά, όπως ακριβώς μιλάγατε στους μαθητές στην Ελλάδα“, μου είπαν οι γονείς στο πρώτο PTA της χρονιάς. “Είναι τιμή μας που είστε εδώ“.
Την 28η Οκτωβρίου έπρεπε να παρευρεθώ στους Αγ. Θεοδώρους, στο Maryland, όπου θα γίνονταν δοξολογία και στη συνέχεια γιορτή, αφού παρελάσεις εδώ στις ΗΠΑ γίνονται για την 25η Μαρτίου. Ως καθηγητής Φυσικής Αγωγής έχω βρεθεί σε δεκάδες δοξολογίες στην Ελλάδα, συνοδεύοντας μαθητές. Εδώ ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα την πραγματική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου.
Ένας απίστευτος ιερέας (δεν είμαι καθόλου θρησκόληπτος), ο Αρχιεπίσκοπος Παντελεήμων, μίλησε (στα ελληνικά, φυσικά) γι’ αυτή την επέτειο και τον ελληνισμό, και στη συνέχεια έψαλε τη δοξολογία και κυριολεκτικά ανατρίχιασα από τον τρόπο που την προσέγγισε.
Το ίδιο ένιωσα κι αργότερα, στη γιορτή, ακούγοντας τα ελληνοαμερικανάκια να λένε για τους παππούδες του, και πόσο περήφανα είναι για τα κατορθώματα τους. Δεν μπορούσα να πιστέψω με πόση δύναμη και πίστη φώναξαν το “ζήτω η Ελλάς” κι έψαλλαν τον ελληνικό εθνικό ύμνο.
Το δεύτερο έχει να κάνει με μπάσκετ. Πήγα να δω τον πρώτο αγώνα των Wizards στο Verizon Centre, για τη φετινή χρονιά, με αντίπαλο τους 76ers. Υπήρχε μεγάλος ενθουσιασμός πριν αρχίσει το παιχνίδι, όλοι έφτασαν στο γήπεδο με τα χρώματα των Wizards, οι οποίοι πιστεύουν ότι θα είναι η έκπληξη της χρονιάς.
Με το τζάμπολ ο John Wall των Wizards πετυχαίνει το πρώτο καλάθι. Ξεσηκωμός, ο διπλανός μου όρθιος χειροκροτεί ουρλιάζοντας και σηκώνοντας την μπουνιά του πανηγυρίζει. Στην επόμενη, όμως, φάση ο Spencer Hawes “μάς” καρφώνει την μπάλα με εντυπωσιακό τρόπο. Ο διπλανός μου ξανασηκώνεται, χειροκροτεί ουρλιάζοντας και πάλι!
Είδα καλά; Μια χαρά είχα δει! Αυτό συνεχίστηκε σε όλον τον αγώνα, απ’ όλον τον κόσμο που βρίσκονταν το γήπεδο…
Στο ημίχρονο άδειασαν οι εξέδρες. Είχαν πάει όλοι στις καντίνες. Γύρισαν με ό,τι ακριβώς παίρνουμε εμείς στο σινεμά, αλλά σε διπλάσιες, ή και τριπλάσιες ποσότητες: Κουβάδες από ποπ-κορν, τεράστια ποτήρια με coca cola, χοντ ντογκ, χάμπουργκερ, νάτσος, πίτσες και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.
Άρχισε το δεύτερο ημίχρονο, έτρωγαν και έβλεπαν. Σκέφτηκα ότι σε λίγη ώρα δεν θα μπορούσα να αντέξω τη μυρωδιά από το “πεταμένα” αποφάγια. Με μεγάλη έκπληξη είδα να σηκώνονται, να καθαρίζουν το πάτωμα και να πετούν στο καλάθι των αχρήστων ό,τι περίσσεψε, ενώ η ομάδα τους έπαιζε (ματς στον πόντο) με τους Σίξερς και κάθε φάση ήταν σημαντική.
Μάλιστα, υπήρχαν και καθαριστές που σφουγγάριζαν, ενώ το γήπεδο “κόχλαζε“. Στο τέλος “χάσαμε“, μάς νίκησε η Φιλαδέλφεια μέσα στην Ουάσιγκτον. Όλο το γήπεδο χειροκροτούσε όρθιο και τις δυο ομάδες, που χαιρετούσαν τους θεατές.
Άλλος λαός… Πολιτισμένος! Αφανάτιστος! Χαιρετούσαν το παιχνίδι και όχι τη νίκη!
Με αυτές τις σκέψεις γύρισα σπίτι μου. Προσπαθούσα να καταλάβω… Να καταλάβω αυτούς, ή να καταλάβω γιατί δεν μπορούμε κι εμείς να ζήσουμε κάτι ανάλογο;
Για επίλογο θα ήθελα να αναφέρω την αντίδραση της Αμερικανίδας γυναίκας μου, κάθε φορά που αντικρίζει κάτι που της θυμίζει την Ελλάδα: ΔΑΚΡΥΖΕΙ ΝΟΣΤΑΛΓΩΤΑΣ!
Τα ξαναλέμε…
Κώστας Κεραμιδάς
