Να με συγχωρέσετε για την απουσία μου από τη στήλη, αλλά διάφορες υποχρεώσεις με κρατούσαν απασχολημένο.
Το basketball ξεκίνησε, οι ομάδες παίζουν στα πρωταθλήματα και με τη βοήθεια του internet, πια, τα μάτια μας δεν βρίσκονται μόνο στον στενό κύκλο της Ελλάδας, αλλά παρακολουθούμε όλη την Ευρώπη και σε ορισμένες περιπτώσεις (δε μπορούμε να τα προλάβουμε όλα), όλον τον κόσμο.
Να, λοιπόν κάποιες αλήθειες για τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (Euroleague, Eurocup, Βαλτική, Αδριατική, Βαλκανική λίγκα): Τις προπονητικές θέσεις τις κατέχουν γηγενείς, ή Σερβο-ειδείς προπονητές. ΠΑΝΤΟΥ!
Κάθισα και το σκέφτηκα, και το συζήτησα με πολλούς μπασκετικούς ανθρώπους. Οι λόγοι είναι προφανείς: Πρώτον, οι Σέρβοι -και όχι μόνο οι προπονητές- αλληλοϋποστηρίζονται κι έτσι ανοίγει η αγορά για αυτούς. Κατάλαβαν, ελέω πολέμου τις προηγούμενες δεκαετίες, ότι μόνο με αλληλεγγύη θα καταφέρουν να προχωρήσουν.
Οι managers ανοίχθηκαν και κατάφεραν να ελέγξουν τις αγορές της Ευρώπης (Ραζνάτοβιτς, Ράσκοβιτς, Φιλίποβιτς). Εμείς χρειαζόμαστε δουλειά πάνω στον τομέα του support each other. Ίσως, τώρα αντιλαμβανόμαστε ότι με τις παλιές πρακτικές του “μονοφαγά” και του “υπερεγώ“, τα πράγματα δεν προχωρούν.
Δεύτερον, το ελληνικό πρωτάθλημα τα προηγούμενα χρόνια ήταν τόσο ανταγωνιστικό και κερδοφόρο, που ίσως δεν είχαν την ανάγκη κάποιοι να ψαχθούν. Τώρα με λιγότερους ξένους (3/5 από πέρυσι) και μειωμένα budgets (..8μηνο πληρωμών), όλοι πρέπει να δουν την πραγματικότητα διαφορετικά.
Τον δρόμο τον άνοιξε ο coach Κατσικάρης, ο Ζούρος, ο Φραγκιάς και άλλοι πολλοί. Απλά αυτός ο δρόμος θέλει ανοιχτό πνεύμα, συνεργασίες και κυρίως ΑΛΗΘΕΙΑ.
Πιστέψτε με, μας εκτιμούν απεριόριστα στο εξωτερικό. Έχω μιλήσει με διάφορους παράγοντες και ανθρώπους που ξέρουν την αγορά σε Τουρκία, Ισπανία, Βουλγαρία, Ιταλία, κ.α. Απλά, δεν έχουμε προωθηθεί και δεν στηρίζουμε ο ένας την προσπάθεια του άλλου.
Επίσης τα προηγούμενα χρόνια δεν δώσαμε βήμα στους νέους. Το σύστημα ανακύκλωνε πρόσωπα και καταστάσεις χωρίς να τις αναδεικνύει.
Γενικά, πρέπει να κατανοήσουμε ότι η ζωή και οι συνεργασίες δεν είναι για 1-2 χρόνια. Πρέπει να τις διακρίνει η σοβαρότητα, η εντιμότητα, η σωστή αξιολόγηση και η προοπτική. Αλλιώς, θα ζούμε στο μικρόκοσμό μας και θα βαυκαλιζόμαστε. Οι Έλληνες, εμείς, πάντα εξάγαμε πολιτισμό, αλλά έχουμε ένα θέμα με το “εγώ” και τη συνεργασία.
