Η απόφαση του Γιώργου Τανατζή, με το “σκριν” του Αλέκου Σιμητόπουλου στην Πυλαία απέδειξε αυτό, που έπρεπε να είναι αυτονόητο: Ότι οι διαιτητές (όπως και οι λοιποί συντελεστές ενός αγώνα) μπορούν, όταν θέλουν να αποφασίζουν με βάση το πνεύμα και όχι το γράμμα του νόμου, ή του κανονισμού.
O Τανατζής γνώριζε ότι δεν υπήρχε καμία σχετική απόφαση από την ΕΟΚ, που έχει σημαντικότερα θέματα να ασχοληθεί κατά πως φαίνεται, από το να αποδώσει τα εύσημα στον Γιώργο Αμερικάνο, έστω μετά θάνατον!
Ο Τανατζής πήρε την ευθύνη και τήρησε ενός λεπτού σιγή, έστω κι αν γνώριζε ότι έπραττε κάτι εκτός Πρωτοκόλλου. Με όποιες συνέπειες. Λέμε τώρα. Ο Τανατζής κοιμάται ήσυχος μετά το ντέρμπι ΠΑΟΚ-Άρη. Κάποιοι στην Ομοσπονδία, όχι…
Σε κάθε περίπτωση η πράξη Τανατζή (αλλά και Σιμητόπουλου για να μην τον αδικούμε), κατέδειξε ότι άπαντες θα πρέπει να αφήσουν στην άκρη το… μοιρογνωμόνιο και να εφαρμόζουν όταν επιβάλλεται τους κανονισμούς έχοντας για “ευαγγέλιο” την λογική και όχι τον μπούσουλα της Ομοσπονδίας, της FIBA, ή του οποιουδήποτε. Εκτός πρωτοκόλλου έπραξε κάποτε ο “μετρ” Λάζαρος Βορεάδης (σ.σ. δεν είχε σφυρίξει λίγες φορές κατά την ενεργό παρουσία του κόντρα στο σύστημα) όταν ζήτησε την επανάληψη της βολής για τον Σχορτσιανίτη, επειδή τον “σημάδευε” ένα λέιζερ.
Προφανώς ο κανονισμός δεν έλεγε πουθενά για επανάληψη βολής όταν φωτάκια… σε σημαδεύουν από την εξέδρα.
Το πνεύμα του κανονισμού “εφάρμοσε” στο Άρης-Ολυμπιακός πριν από καιρό και ο Χρήστος Χριστοδούλου και έπεσαν να τον φάνε. Ο Χριστοδούλου δικαιώθηκε επί της ουσίας και ας τιμωρήθηκε με μια ποινή της πλάκας, που δεν του έκοψε το μπάσκετ. Στο Ευρωμπάσκετ ήταν…
Ο Τανατζής, που ένιωσε την ανάγκη να τιμήσει (πρωτίστως για τον εαυτό του) τον Αμερικάνο, για να γαληνέψει η ψυχή του και καλύψει με τον τρόπο του την αβλεψία της ΕΟΚ, έδωσε χθες τροφή για συζήτηση, καθώς πολλές περιπτώσεις εντός της περιόδου θα μας απασχολήσουν όλους. Ο Τανατζής άνοιξε τον δρόμο στους συναδέλφους του, ώστε να γίνουν λιγότερο σχολαστικοί, διευκολύνοντας και το δικό τους έργο και καταστάσεις γενικότερα. Πολλώ δε μάλλον σε περιπτώσεις, όπως η χθεσινή στην Πυλαία.
Δεν ξέρουμε, αν ο Τανατζής έγινε καλύτερος διαιτητής (που έγινε, καθώς δεν είναι αυτοσκοπός η πιστή εφαρμογή των κανονισμών και των εντολών άνωθεν), αλλά σίγουρα έγινε καλύτερος άνθρωπος. Όχι, πως δεν ήταν, καθώς πρόκειται για διαιτητή του χώρου, που ουδέποτε έδωσε αφορμή για ο,τιδήποτε και χαρακτηρίζεται για την νηφαλιότητα και την ψυχραιμία του.
Η “απειθαρχία” του Μακεδόνα ρέφερι αποτελεί οδηγό και όχι παράδειγμα προς αποφυγήν. Αφήστε, που αν ζούσε ο Ζαν Ζακ Ρουσσό, ο γνωστός διανοητής της πεφωτισμένης ελευθερίας, που ακροβατούσε μεταξύ του κομμουνισμού και του εθνικισμού, θα τον αποθέωνε. “Πάντα τα ονόματα “Δικαιοσύνη” και “Πειθαρχία” θα χρησιμεύουν σαν εργαλείο βίας και σαν όπλα ανικανότητας”, έλεγε ο Ελβετός φιλόσοφος.
Εμείς δεν συμφωνούμε απόλυτα (με τον Ρουσό), αλλά αν στη θέση του “πάντα” τοποθετούσαμε το “ενίοτε”, μέχρι που θα στοιχιζόμασταν με τις διδαχές του και ενδεχομένως ορκιζόμασταν πίστη στο προλεταριάτο…
