Προσπάθησα να αντιληφθώ τί είναι αυτό που με “χάλασε” περισσότερο στη συνέντευξη του προέδρου της ΕΟΚ, Γιώργου Βασιλακόπουλου. Ο Γιώργος Νικολάου κάλυψε –παλιά του τέχνη κόσκινο– επαρκώς το θέμα, οπότε δεν χωράει δευτερολογία.
Υπάρχει κάτι που με ενοχλεί και που δεν αφορά τόσο στον “ισχυρό άνδρα” του ελληνικού μπάσκετ. Παίρνω, όμως, αφορμή από τον απαξιωτικό τρόπο, με τον οποίο αναφέρθηκε στον Αντρέα Τρινκιέρι (επιλογή του, που στηρίχθηκε περισσότερο κι από την… Ακρόπολη), για να ξετυλίξω το κουβάρι των σκέψεων μου.
Αυτό που ενοχλεί δεν είναι τόσο οι επιλογές των προπονητών της Εθνικής, για τις οποίες έχω εκφράσει άποψη, ούτε καν το γεγονός ότι αλλάζουν ωσάν πουκάμισα (και λόγω χρώματος “το πουκάμισο το θαλασσί“). Δεν με ενοχλεί καν το γεγονός ότι ο Γιώργος Βασιλακόπουλος απαξίωσε σε χρόνο dt τον Ευρωπαίο (και ουχί Ιταλό) κόουτς.
Ο συρφετός των αυλικών, αυτών που οσάκις προσλαμβάνεται ένας προπονητής (όποιος κι αν είναι αυτός), θέλοντας να πλειοδοτήσουν σε δουλικότητα, σπεύδουν να μας πείσουν ότι είναι κλώνος του Bobby Knight. Αυτών που ξεθάβουν ιστορίες δεκαετίας, προκειμένου να πείσουν το πόπολο ότι ο κόουτς είναι “ο καταλληλότερος“.
Το πόπολο γνωρίζει, γιατί δεν μιλάμε για παιδιά που βγήκαν από κολέγια, αλλά για προπονητές οι οποίοι έχουν δώσει διαπιστευτήρια, έχουν διαδρομή, έχουν καταγράψει έργο. Άρα, δεν πείθουν κανέναν, απλά δείχνουν στον “μεγάλο” την ευγνωμοσύνη τους.
Απαραίτητη σημείωση: Βάζω στοίχημα ότι ουδέποτε τους ζητήθηκε. Και αν ζητήθηκε κάτι από κάποιους, εν ονόματι του “ισχυρού“, έγινε εν αγνοία του. Βλέπετε η πυραμίδα των αυλικών έχει πολλά πατώματα και στο τελευταίο, στο υπόγειο, βρίσκονται οι φιλικοί κονδυλοφόροι, οι έτοιμοι να κάνουν το “άσπρο – μαύρο“, οι “τα κάνω όλα μετά τις δύο“.
Δεύτερη απαραίτητη σημείωση: Όποιος εκφράστηκε θετικά για τον Γιόνας Καζλάουσκας, τον Αντρέα Τρινκιέρι, ενδιαμέσως τον Ηλία Ζούρο, δεν ανήκει στην παραπάνω κατηγορία. Γνωριζόμαστε με τα μικρά μας ονόματα, οπότε δεν χρειάζεται κανείς να αναρωτιέται αν εννοώ αυτόν. Αυτοί που θα αναρωτηθούν δεδομένα ανήκουν στην κατηγορία των αυλικών.
Αυτό που με ενοχλεί είναι πως οι ίδιοι οι έχοντες ανά χείρας το λιβανιστήρι, οι “αγιογράφοι“, οσάκις το τρένο σφυρίξει τρεις (βλέπε απαξιωθεί ο προπονητής, αποφασιστεί η απομάκρυνσή του) πέφτουν πάνω του σαν ύαινες να τον ξεσκίσουν. Αυτοί που κατηγορούσαν όσους εκφράσανε διαφορετική άποψη για “εσχάτη προδοσία“, αποδομούν τον κόουτς, τον ξεφτιλίζουν, ασκούν κριτική στα όρια της ύβρεως.
Θυμηθείτε ποιοι έγραφαν “υπνάουσκας” τον Καζλάουσκας και τί έγραφαν οι ίδιοι όταν ο Λιθουανός αποτέλεσε επιλογή της ΕΟΚ. Πώς ο προπονητής του αιώνα, μετατράπηκε σε γεροντάκο με μπασκετικό αλτσχάιμερ (μόνο έτσι δεν είναι). Κι ω του θαύματος, οι ίδιοι ξαναθυμήθηκαν πόσο μεγάλος κόουτς είναι, τώρα που κατάλαβαν (καθυστερημένα) το ότι ο Τρινκιέρι μπασκετικά μοιάζει του εθνικού μας σταρ.
Αν κάτι με ενοχλεί στον Γιώργο Βασιλακόπουλο, μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του πλανήτη στον χώρο μας (και το εννοώ), είναι πως δέχεται στην αυλή του όλους αυτούς τους υπάνθρωπους, που βρωμίζουν τον χώρο της δημοσιογραφίας, που αποτελούν ντροπή για τον χώρο μας, που μόνο αρνητικές υπηρεσίες προσφέρουν.
