Μέχρι να γράψω τα προηγούμενα, να πατήσω send και να φύγει το email, έσκασε το κακό το μαντάτο.
Τον “μουσάτο” θα τον θυμάμαι πάντα για την ευθύτητά του… Για τη δημοσιογραφική του μαγκιά… Για τα χοντρά του αστεία… Για τη μια φορά που τον είδα να βουρκώνει…
Για εκείνη που του την έσκασα κι εγώ μπροστά σε όλους και τον έκανα να με κυνηγά, να με σκοτώσει… Για την άλλη, που μετά από τόσο καιρό σηκώθηκε να με χαιρετήσει. Ποιος; Αυτός! Όταν κάτι άλλα περίεργα, άμπαλα γιουσουφάκια, κυκλοφορούν με υφάκι και δεν λένε ούτε για τους τύπους μια καλησπέρα.
Για κείνα και για τα άλλα. Που είναι τόσα πολλά. Θα τον θυμόμαστε όλοι. Και εύχομαι στον Γιώργο και τους δικούς του να τον έχουν πάντα μέσα τους. Στην ψυχή και στο μυαλό τους…
