Πέρυσι τέτοιο καιρό οι ειδικοί του facebook, οι προπονητές της εξέδρας, οι απανταχού καταστροφολόγοι, έτρωγαν τις σάρκες του Παναθηναϊκού, έχοντας κυρίως πιάτο στο μενού τους τον Αργύρη Πεδουλάκη.
Πλην ελαχίστων αμετανόητων, οι υπόλοιποι όχι μόνο έκαναν κυβίστηση, αλλά έσπευσαν να μας βγάλουν και τρελούς, λέγοντας πως από την αρχή πίστευαν στο πλάνο και στην προσπάθεια ανασυγκρότησης του “τριφυλλιού“.
Έφτανε μια ήττα στο ΣΕΦ και μία στην παράταση από τη Λιέτουβος Ρίτας, για να ξεκινήσει το… γαϊτανάκι. Αυτή τη φορά πιο δειλά, αλλά από τους ίδιους τους επικριτές κατ’ επάγγελμα. Είδαν όλα όσα βλέπει ο πλέον αδαής φίλος του αθλήματος, αλλά δεν έχει δει ο Πεδουλάκης, άρχισαν να νιώθουν ότι ακούν καμπάνες, καμπανάκια, σήμαντρα.
Άρχισαν πάλι το ίδιο έργο. Δεν βλέπουν τίποτα. Ούτε το γεγονός ότι “παίκτες – κλειδιά” προέρχονται από τραυματισμούς (σοβαρούς), ούτε ότι ο Παναθηναϊκός έχει εμφανώς περισσότερο βάθος, ούτε ότι αν και ανέτοιμος παλεύει, τη στιγμή που πέρυσι τέτοιο καιρό δεν βλέπονταν. Κι όμως, λίγοι αδιαφορούσαμε (και τότε) για το δέντρο και κοιτάγαμε το δάσος. Στο τέλος η ιστορία κατέγραψε…
Ηττήθηκε ο Παναθηναϊκός κι ένα ζήτημα είναι το “γιατί“. Είναι φυσιολογικό να χάνει μια ομάδα που έχει στις τάξεις της τον κορυφαίο αμυντικό της περσινής Ευρωλίγκας (Λάσμε), ο οποίος είναι εμφανώς ανέτοιμος. Άλλωστε, στην κλήρωση του πρωταθλήματος, πριν από λίγο καιρό, κυκλοφορούσε με… βοηθητικό μπαστούνι.
Μόνο θαυματοποιός θα μπορούσε να κάνει τον Γκαμπονέζο να… ίπταται, αλλά αυτό παραγράφτηκε στο πάθος και την ανάγκη για σκληρή (άδικη) κριτική. Όπως θαυματοποιός θα μπορούσε να κάνει τον Ούκιτς να θυμίζει τον παίκτη που κυριαρχούσε στις δύο πλευρές του γηπέδου, στους τελικούς με τον Ολυμπιακό (το αναφέρουμε ως… τελευταία περσινή εικόνα). Κι αυτός έρχεται από σοβαρό τραυματισμό.
Ο Παναθηναϊκός είναι υποχρεωμένος να ζήσει με τα προβλήματά του. Μην ξεχνάτε πως και ο Ματσιούλις δεν είναι 100% έτοιμος, αν και χθες ήταν εξαιρετικός, αλλά κι ο Μπράμος ήταν εκτός αποστολής, ότι αυτό ήταν το πρώτο ματς στην Ευρωλίγκα για Κάρι – Παππά και Γιάνκοβιτς, ότι ακόμα ο ένας μαθαίνει τον άλλον.
Πρόδηλο είναι πως γίνονται λάθη. Και από τους παίκτες, και από τους προπονητές. Αλίμονο. Ο Παναθηναϊκός, όμως, δεν δείχνει απλά, αλλά “βγάζει μάτι” ότι είναι μια γεμάτη ομάδα, φτιαγμένη με παίκτες που όλοι μπορούν να είναι “starter“, που όλοι μπορούν να προσφέρουν υπηρεσίες, σε άμυνα και επίθεση.
Αν και το δείγμα γραφής είναι ακόμα πολύ μικρό, μη μετρήσιμο, αν και το δείγμα γραφής είναι αρνητικό ως προς το αποτέλεσμα, εμένα ο Παναθηναϊκός μου αρέσει. Και μου αρέσει πολύ. Όχι αυτό που βλέπω, αλλά αυτό που δείχνει ότι μπορεί να παίξει.
Α, και κάτι ακόμα: Πέρυσι πολύς κόσμος “ανακάλυψε” τον Πεδουλάκη. Δεν είναι κακό, δεν είναι μεμπτό. Τώρα, όμως, τον γνωρίζουν. Κι όσοι τον έχουν παρακολουθήσει ξέρουν πως οι ομάδες του -ανεξαρτήτου επιπέδου- παίρνουν μπροστά με… χρονική καθυστέρηση. Όταν, όμως, βρουν ρυθμό είναι επικίνδυνες για κάθε αντίπαλο.
