Αντιλαμβανόμαστε την ουσία των όσων έγραψε ο Γιώργος Κογκαλίδης στο άρθρο του με τίτλο “Περί ντόπινγκ“. Η γυναίκα του Καίσαρα πρέπει και να φαίνεται τίμια. Επομένως, κάτω απ’ αυτό πρίσμα αν το δει κανείς, ίσως ο φίλος και συνάδελφος Γιώργος να έχει δίκιο.
Όμως, είναι το τάιμινγκ τέτοιο, που να επιτρέπει… χαρτοπόλεμο μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού; Είναι η ώρα για να βγάλουμε τα μάτια μας, μόνοι μας, και καλά στο όνομα της νομιμότητας;
Πολύ φοβόμαστε, ότι σε μία περίοδο όπου… οπαδοί των μεν ή των δε “σφάζονται” στο βωμό του αρρωστημένου οπαδισμού εδώ και καιρό, δεν μπορούμε να καταλάβουμε (ίσως γιατί μεγαλώνουμε, Γιώργο Κογκαλίδη, που έχεις φαγωθεί με την ηλικία μας) και δεν διαθέτουμε την διαύγεια πνεύματος που είχαμε στα μικράτα μας.
Οι παράγοντες των μεν και των δε, λησμονούν ότι ακόμη και καλές προθέσεις να έχουν η κατάσταση είναι τεταμένη. Και αποδείχθηκε περίτρανα στο Μεσολόγγι, στα Καμίνια, στα Πετράλωνα, στο Παγκράτι.
Σε τί εξυπηρετούν αυτή την ώρα οι τακτικισμοί; Σε τι εξυπηρετούν αυτή την ώρα οι μικροσκοπιμότητες; Σε τι εξυπηρετούν στην πρεμιέρα (κιόλας) του Πρωταθλήματος οι κραυγές και οι ψίθυροι;
Σε κάθε περίπτωση, τί θα πάθετε μωρέ, αν ένας εκ των δύο χάσει ένα πρωτάθλημα ακόμα; Θα ακυρωθεί η ιστορία του καθενός, ή ο νικητής θα εξασφαλίσει εφάπαξ θέση στον Παράδεισο αύριο – μεθαύριο; Τους είπε κανείς, ότι ο Θεός υποδέχεται τους νικητές και τους ηττημένους τους στέλνει στον διάβολο;
Να μας συγχωρείτε για τον αποψινό μας θυμό, αλλά έχουμε την πεποίθηση ότι “νερό στον μύλο” των χουλιγκάνων βάζουν όσοι απεργάζονται τέτοιες τακτικές. Μακάρι και το λέμε από καρδιάς να βγούμε εμείς οι ψεύτες και να δικαιωθούν όσοι επιμένουν στο κυνήγι μαγισσών.
Οι οικογένειες Γιαννακόπουλου και Αγγελόπουλου έχουν δώσει ήδη διαπιστευτήρια. Ακόμη και ο πλέον αδαής έχει αντιληφθεί ότι χάρη σ’ αυτούς το ελληνικό μπάσκετ παραμένει όρθιο.
Χάρη στη δική τους επένδυση (σ.σ. λάθος λέξη η επένδυση, αφού πετάνε λεφτά, δεν κονομάνε οι άνθρωποι, αλλά αφού έτσι λέγεται-γράφεται, το αφήνουμε) το ελληνικό μπάσκετ παραμένει ισχυρό στην Ευρώπη αλλά και στην Υφήλιο. Βλέπε Ολυμπιακός. Επομένως, θεωρούμε περιττή την όποια προσπάθεια για δημιουργία εντυπώσεων.
Πολλώ δε μάλλον σε μία περίοδο, που όπως γράψαμε παραπάνω έχει ξεφύγει η κατάσταση. Πέρα και μακριά από τα γήπεδα. Ο έλεγχος χάνεται. Και η Πολιτεία, που πάντως συλλαμβάνει με άνεση τους… νοσταλγούς (και καλά κάνει) δεν μπορεί να συλλάβει και να κλείσει μία για πάντα τα κρησφύγετα και τις γιάφκες από τα οποία “αντλεί δύναμη” ο χουλιγκανισμός…
Επί της ουσίας όντως κρύβουμε τα χρόνια μας, Γιώργο Κογκαλίδη, αφού είναι δικαίωμά μας να θέλουμε να μείνουμε παιδιά. Ίσως, γιατί μέσα στην αφέλειά μας (την παιδική ντε) έχουμε την αίσθηση, ότι μπορεί αυτός ο κόσμος να γίνει κάποια στιγμή αγγελικός. Δίχως ψιθύρους για ντόπες, για διαιτητές, για ανοησίες.
Κακώς κείμενα θα υπάρχουν και πολλά. Μια ζωή. Το ελληνικό μπάσκετ της… χώρας μας είναι. Όχι, της Ζιμπάμπουε. Υπάρχει άλλος χρόνος όμως και τρόπος για να συζητηθούν και μπουν κανόνες στο παιχνίδι. Όχι την περίοδο, που η μπάλα καίει…
Καληνύχτα σας
