Μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό, ο τέως κι ο νυν!…
Αν κάποιος είχε φύγει από τη χώρα και τα δύο – τρία τελευταία χρόνια δεν είχε ασχοληθεί λεπτό με το μπάσκετ, ίσως να πίστευε ότι έχουμε ακόμα ΕΟΚ υπό τον Βασιλακόπουλο. Έτσι κι αλλιώς, πρόσωπα άλλαξαν, όχι πολιτικές κι απόψεις. Η Εθνική είναι το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα ακολουθίας των δύο προέδρων.
Ο Δημήτρης Ιτούδης χρεώθηκε την αποτυχία στη Μανίλα (φαντάζομαι και στο Ευρωμπάσκετ). Παρότι ήρθε με τυμπανοκρουσίες, έφυγε… νύχτα. Το χειρότερο, τον είχαν… φύγει νωρίτερα οι άνθρωποι του προέδρου. Εκείνοι (όχι εμείς) έγραφαν για την επόμενη μέρα, πριν νυχτώσει η σημερινή. Εκείνοι πρόσβαλαν βάναυσα όχι τον Ιτούδη, αλλά τον θεσμό του ομοσπονδιακού προπονητή και της Εθνικής γενικότερα.
Το έχουμε ζήσει ξανά. Καζλάουσκας, Ζούρος, Τρινκιέρι, Μίσσας, Πιτίνο κι αν ξεχνώ κανέναν ας με συγχωρήσει, αποθεώθηκαν και λοιδορήθηκαν από τα ίδια λεβεντόπαιδα, που είχε στη δούλεψή του ο «πατερούλης» και πέρασαν προίκα στον Βαγγέλη. Γιατί μπορεί να αλλάζει ο πρόεδρος, η αυλή όμως παραμένει ίδια.
Θεατές στο ίδιο έργο
Είναι σαν να βλέψεις δύο φορές το ίδιο έργο. Εντάξει, αλλάζουν οι πρωταγωνιστές, αλλά το σενάριο ίδιο. Ο προπονητής φταίει για όλα, παρότι -για τα μάτια του κόσμου- ο πρόεδρος αναλαμβάνει τετριμμένος τις ευθύνες. Κι αφού πει στον κόσμο αυτό που θέλει να ακούσει, απαλλάσσεται από τον προπονητή κι ετοιμάζει το επόμενο θύμα.
Είπαμε ότι είναι δύο όψεις τού ίδιου νομίσματος; Αμισθί θα προσφέρει τις συμβουλές του ο Δημήτρης Ιτούδης, από εδώ και πέρα. Πώς γίνεται να θέλει ο πρόεδρος να ακούει τις συμβουλές του κόουτς, αλλά να μην τον θέλει στην άκρη τού πάγκου, φαντάζομαι θα υπάρχει κάποιος πιο έξυπνος να μου το εξηγήσει.
Αμισθί! Αφιλοκερδώς! Αυτές τις δύο λέξεις τις έχω ξανακούσει. Ήταν ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, που ανακοίνωσε με στόμφο ότι ο Ρικ Πιτίνο θα προσέφερε τις υπηρεσίες του χωρίς να χρεώσει την ΕΟΚ. Τότε, το μακρινό (γεράσαμε) 2019 εκφράζαμε την απορία μας, γιατί ένας επαγγελματίας προπονητής προσφέρει δωρεάν υπηρεσίες (δείτε εδώ). Το ίδιο κάνουμε και τώρα.
Προπονητής με… καπέλο
Μην πει κανείς ότι ο Ιτούδης είναι Έλληνας και το κάνει γιατί αγαπά τον τόπο του. Όταν υπέγραψε συμβόλαιο δεν τον αγαπούσε; Τι άλλαξε κι από έμμισθος έγινε άμισθος; Κι αλήθεια έχει ερωτηθεί ο επόμενος προπονητής αν θέλει «καπέλο» τον Ιτούδη (ου μην και τον Ομπράντοβιτς, δεν έχουν σημασία τα ονόματα);
Αλήθεια, αν έχει μια «άλφα» άποψη ο επόμενος ομοσπονδιακός τεχνικός και διαφωνεί ο Ιτούδης, ποιος θα υπερισχύσει; Το μόνο που θα μπορούσε να με πείσει είναι πως ο Βαγγέλης Λιόλιος αποφάσισε να μάθει μπάσκετ κι ο κόουτς Ιτούδης θα του κάνει δωρεάν μαθήματα. Αυτό το δέχομαι. Ως ανταπόδοση, μπορεί ο πρόεδρος να του μάθει να οργανώνει την εξέδρα, οπότε θα βγουν κι οι δύο κερδισμένοι, σε μια ανταλλακτική κοινωνική επαφή δίχως χρήματα.
Είναι ξεκάθαρο πλέον πως δεν έχουμε αλλαγή νοοτροπίας, αλλά εναλλαγή προσώπων. Για όσους ακόμα αναρωτιούνται γιατί μετά τον Βασιλακόπουλο πήρε σειρά ο Λιόλιος, απαντώ: Γιατί είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, γιατί κανείς από τους δύο δεν βοηθά το ελληνικό μπάσκετ. Το αντίθετο, αμφότεροι θεωρούν τον χώρο ως καθρέπτη για την προσωπική τους προβολή.
Αντιλαμβάνομαι ότι το έχουν ανάγκη, όμως το ελληνικό μπάσκετ δεν έχει ανάγκη ούτε από νάρκισσους, ούτε από αυτόκλητους Αυτοκράτορες. Από εργάτες κι ανθρώπους με διάθεση προσφοράς έχει ανάγκη. Κυρίως, όμως, από ανθρώπους που γνωρίζουν τον χώρο, που μπορούν να δώσουν λύσεις.
