Η αποτυχία τής Εθνικής κι οι ευθύνες τού Βαγγέλη Λιόλιου.
Σε αυτή τη χώρα έχουμε εξ ορισμού ένα πρόβλημα: Αντιλαμβανόμαστε την αποτυχία, αλλά έχουμε δυστοκία στην απόδοση ευθυνών. Όχι για να στήσουμε ανθρώπους στο απόσπασμα, αλλά για να αποκτήσει διδακτικό χαρακτήρα η ήττα. Αν δεν ξέρεις ποιος φταίει, πώς θα αποφύγεις να κάνεις το ίδιο λάθος; Εν προκειμένω η ευθύνη για την εθνική αποτυχία ανήκει ΚΥΡΙΩΣ στον Βαγγέλη Λιόλιο και θα το αναλύσουμε.
Ο πρόεδρος της ΕΟΚ, αφού έβγαλε τον μανδύα τού Μπιρόλ (οι παλιοί μπασκετικοί καταλαβαίνουν, ο ίδιος αμφιβάλλω), είπε να αναλάβει τις ευθύνες. Μα πώς να το κάνεις Βαγγέλη μου, αν δεν έχεις καταλάβει γιατί φταις; Γι’ αυτό κι είπες ότι φταις εσύ και το Δ.Σ. της ΕΟΚ. Αλήθεια, πότε συνεδρίασε το Δ.Σ. με θέμα την Εθνική, ποιες αποφάσεις πήραν τα μέλη του, ποιες προτάσεις έγιναν, ώστε να έχουν κι οι υπόλοιποι ευθύνη;
Πώς γίνεται Βαγγέλη μου να χειρίζεσαι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ την υπόθεση Εθνική και στην αποτυχία να φταίει όλο το Διοικητικό Συμβούλιο; Άλλωστε, αν κρίνω από τις φωτογραφίες εκείνων που βρέθηκαν στη Μανίλα, στην εξέδρα ως θεατές ήταν. Στη χειρότερη χρέωσαν με κάποια χρήματα το ταμείο της ΕΟΚ, στην καλύτερη πήγαν, ήρθαν και δεν μετείχαν της διαδικασίας. Αθώοι του αίματος, ήπιαν μέχρι σταγόνας το πικρό ποτήρι.
Οι ευθύνες τού Βαγγέλη Λιόλιου
Είναι πρόδηλο ότι σε μια παταγώδη αποτυχία φταίνε πολλοί. Θα αποδώσουμε ευθύνες, αφενός γιατί το ελληνικό μπάσκετ είναι καλύτερο απ’ ότι έδειξε στις Φιλιππίνες, αφετέρου για να μην ξανασυμβεί. Ας ξεκινήσουμε από τον Βαγγέλη Λιόλιο, καθώς το… ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.
Το πρώτο λάθος Βαγγέλη μου ήταν όταν σε αγώνα ήσσονος σημασίας στην Τουρκία, άρχισες τα μπουγέλα στ’ αποδυτήρια, πανηγυρίζοντας για τη νίκη. Αυτόματα, ως ταγός της Εθνικής και του ελληνικού μπάσκετ, κατέβασες τον πήχη. Και κάπου εδώ πρόεδρε, έρχεται η διαφήμιση με το… «έχω πάει».
Εγώ Βαγγέλη μου κι οι περισσότεροι από αυτούς που ασχολούνται με την Εθνική, έχω πάει παντού.
- Πανηγύριζες για τη νίκη επί της Τουρκίας; Έχω πάει Βαγγέλη, ξανά και ξανά.
- Ενθουσιάστηκες με τους «Πελαργούς»; Έχω πάει Βαγγέλη μου. Το 2009, μαζί τραγουδούσαμε, στην περιβόητη… Σπανουλιάδα.
- Είπες στους δημοσιογράφους στη Μανίλα ότι δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα, αλλά ότι «η Εθνική ενώνει τους Έλληνες». Έχω πάει και το 1987 από το ΣΕΦ στο Τζόουνς στη Γλυφάδα, και το 2005 στο Σύνταγμα, και το 2006 (Σαϊτάμα) με όλους τους Έλληνες στους δρόμους. Κι έχουμε βάλει το κεφάλι κάτω, όταν ο Βασιλακόπουλος κι οι αδέξιοι χειρισμοί του μας οδήγησαν σε πολυετή αποτυχία.
Έχω πάει Βαγγέλη, αλλά εσύ τώρα βιώνεις (δεν είναι κακό) την εμπειρία, γι’ αυτό κι από πρόεδρος μετατράπηκες σε Μπιρόλ.
Εθνική χωρισμένη στα δύο
Με όρους… τζόγου, έπαιξες –Βαγγέλη μου- τα ρέστα σου στον Γιάννη Αντετοκούνμπο (σ’ αυτόν θα αναφερθώ τις επόμενες ημέρες). Του σκούπιζες την πλάτη, πήγες ξανά και ξανά στην Αμερική, δίχως να βλέπεις τα σημάδια.
Από τη φωτογραφία με τις παντόφλες στο Μιλγούοκι ήταν προφανές τι θα συμβεί. Αλλά το πρόβλημα ΔΕΝ ήταν ότι δεν ήρθε. Το πρόβλημα Βαγγέλη είναι πως έδιωξε όλους τους άλλους, που ξενέρωσαν, βλέποντας δύο Εθνικές.
- Όταν σε μια ομάδα -και δη Εθνική– δυο παίκτες (ενίοτε τρεις) τρώνε μακριά από τους υπόλοιπους, υπάρχει πρόβλημα. Όταν μετά το φαγητό εξαφανίζεται, υπάρχει πρόβλημα.
- Όταν προπονείται στο διπλανό γήπεδο στο ΟΑΚΑ, αντί να είναι με τους υπόλοιπους, υπάρχει πρόβλημα.
- Όταν δεν πηγαίνει στην εκδήλωση για τον Γκάλη, υπάρχει πρόβλημα.
- Όταν δεν πηγαίνει στο φιλικό τουρνουά στο Ντουμπάι, υπάρχει πρόβλημα.
- Όταν δεν πηγαίνει στη Μανίλα, να συμπαρασταθεί στους συμπαίκτες του, υπάρχει πρόβλημα.
Όταν αυτό το επιτρέπεις, το πρόβλημα Βαγγέλη το δημιουργείς εσύ. Γι’ αυτό κι οι υπόλοιποι παίκτες (κακώς, αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο) ξενερώνουν. Πόνταρες στον Γιάννη κι έχασες πρόεδρε.
Μην πεις «δεν γνώριζα», έχεις ανθρώπους στην Εθνική, οφείλεις να γνωρίζεις και να πάρεις εσύ την πολιτική απόφαση. Αλλά δεν γίνεται το πρωί να είσαι πρόεδρος με πυγμή και το βράδυ «Πελαργός». Το αντιλαμβάνεσαι νομίζω.
Προπονητής δίχως στήριξη
Τα σενάρια για τον Βασίλη Σπανούλη γράφονται εδώ και καιρό. ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ, όταν μιλάμε για τον ομοσπονδιακό τεχνικό. Δεν βγήκε κανείς από την ΕΟΚ να τα διαψεύσει. Άσε που κάποιοι από αυτούς που τα γράφουν, ανήκουν στο δυναμικό της Ομοσπονδίας. Πήρες θέση Βαγγέλη μου; ΟΧΙ. Όπως δεν έπαιρνε θέση ο Βασιλακόπουλος. Γι’ αυτό σου λέω πρόεδρε, έχω πάει…
Ο Ιτούδης δεν είναι χθεσινός. Έχει καταλάβει εδώ και καιρό τι συμβαίνει. Πίστεψε ότι μπορεί να τα καταφέρει, υπερτιμώντας τις δυνάμεις του, υποτιμώντας τη δυσκολία, που έχουν τέτοιου είδους τουρνουά. Άλλωστε, δεν είχε βρεθεί σε κάτι ανάλογο, οπότε δεν ήξερε (δίχως αυτό να αποτελεί δικαιολογία).
Ομάδα μοιρασμένη σε δύο κομμάτια, προπονητής χωρίς στήριξη κι ένα ψέμα να πλανιέται στον αέρα. Αν δεν βγαίναμε εμείς να γράψουμε, δεν θα μάθαινε ο κόσμος ότι ο Ντόρσεϊ πρώτος είχε κλείσει την πόρτα, ή ότι κάποιοι είχαν ενημερώσει από νωρίς ότι δεν θα πάνε. Αλλά αν τα λέγατε αυτά, θα χάνατε Βαγγέλη μου τους χορηγούς. Το καταλαβαίνω.
Για να μην χάσετε (που θα τους χάσετε, γιατί νιώθουν ότι εξαπατήθηκαν) τους χορηγούς, αφήσατε τον κόσμο να πληρώσει για να πάει στη Μανίλα, περιμένοντας μια ανταγωνιστική Εθνική. Κι αφού δεν είχαμε αρχίσαμε -με τη συνδρομή των άξιων «συναδέλφων» μου- τα φουστανελάτα.
Τα περί αυταπάρνησης κι αυτοθυσίας είναι αστειότητες. Ούτε γενναίους θέλουμε, ούτε πατριώτες. Παίκτες να βάζουν την μπάλα στο καλάθι, να παίζουν άμυνα και να κάνουν αυτό για το οποίο επιλέχθηκαν θέλουμε. Για να τους έχουμε, πρέπει η Εθνική να ενώνει εκτός από τους Έλληνες (Βαγγέλη μου) και τους αθλητές.
Δεν τα κατάφερες, απέτυχες παταγωδώς. Όπως απέτυχε ο Ιτούδης (και θα το αναλύσουμε), ο Ντικούδης (θα το εξηγήσουμε), ο Γιάννης, όπως ΟΛΕΣ οι μικρές Εθνικές. Εσύ, όμως, ως ταγός του ελληνικού μπάσκετ έχεις τη μεγαλύτερη ευθύνη. Δεν είδες, δεν κατάλαβες τι συμβαίνει, ή θυσίασες το αποτέλεσμα για να μην χάσεις τους χορηγούς, καβαλώντας στο φτερό τού καρχαρία.
Αν αντί να πηγαινοέρχεσαι στην Αμερική και να σκουπίζεις την πλάτη του Γιάννη (έκανες το αυτονόητο για πρόεδρο της ΕΟΚ) του έστελνες τελεσίγραφο, μπορεί να μην είχες τον Αντετοκούνμπο, αλλά θα είχες αρκετούς από αυτούς που προτίμησαν να κάνουν μπάνια, ή να βελτιώσουν τις αδυναμίες τους.
Η Εθνική ΔΕΝ είναι ούτε δική σου, ούτε του Γιάννη, ούτε κανενός. Όπως, όμως, ο Βασιλακόπουλος την έκανε ΚΑΕ για να είναι πρόεδρός της, έτσι έκανες κι εσύ («έχω πάει» λέμε). Δίχως εμπειρία στη διαχείρισή της, δίχως εικόνες, γιατί εσύ Βαγγέλη μου δεν έχεις πάει, οδήγησες το ελληνικό μπάσκετ σε… νίλα στη Μανίλα. Με τις υγείες μας.
