Αν δεν το μάθατε, έρχεται η ανάπτυξη στο γυναικείο μπάσκετ!…
Ζούμε μεγάλες στιγμές. Καθημερινά, καθώς με την ΕΟΚ τού Βαγγέλη Λιόλιου ΔΕΝ βαριέσαι ποτέ. Πλέον το νέο μεγάλο σχέδιο είναι το Ευρωμπάσκετ του 2025. Στις γυναίκες, έναν χώρο που η Ελλάδα δεν έχει προσπαθήσει ποτέ να καλλιεργήσει.
Το μπάσκετ θέλει μεγάλες διοργανώσεις για να αναδειχθεί. Αλλά θέλει κι υποδομές. Είπε ο Βαγγέλης Λιόλιος πως αυτή η διοργάνωση «αποτελεί μια καθοριστική εξέλιξη για το μπάσκετ γυναικών στην Ελλάδα κι ίσως η μεγάλη μας ευκαιρία να ανασυνταχθεί και να προοδεύσει».
Ωραίες είναι οι μεγάλες διοργανώσεις, αλλά σκεφτείτε σε μια χώρα που το «ακυβέρνητο καράβι» ήρθε να διαδεχθεί τα «καγκέλια» να διοργανώσεις πανευρωπαϊκό φεστιβάλ κλασικής μουσικής. Εντάξει, υπάρχουν λίγοι που ακούν κι αντιλαμβάνονται πότε ακούγεται βιολί κι ότι δεν είναι ίδιο με το βιολοντσέλο, οι περισσότεροι όμως αγνοούν αν είναι «ζωντανή» ή playback η μουσική που ακούν.
Κάπως έτσι -και χειρότερα- είναι το γυναικείο μπάσκετ. Κι επειδή ο κ. Λιόλιος αγνοεί την ύπαρξή του, να του πούμε εμείς σε ποιο σημείο βρισκόμαστε.
Για ποιο μπάσκετ μιλάμε
Οι 2/3 ομάδες οριακά συμμετέχουν στο πρωτάθλημα. Ένα πρωτάθλημα, το οποίο απέχει από το να είναι επαγγελματικό. Ένα πρωτάθλημα, το οποίο έχει αν μη τι άλλο παράξενα αποτελέσματα κι οι «μύστες» του χρησιμοποιούν πολλές φορές τη λέξη «στοίχημα».
Στις εξέδρες μειώνονται διαρκώς οι κλαρινογαμπροί, γονείς κι ελάχιστοι συγγενείς παρακολουθούν τους αγώνες. Το γυναικείο μπάσκετ είναι ανύπαρκτο στη χώρα μας. Κι αυτό δεν συμβαίνει γιατί δεν υπάρχει ταλέντο, αλλά επειδή ουδέποτε η ΕΟΚ ασχολήθηκε σοβαρά με το σπορ.
Ο κ. Λιόλιος είπε πως «η επόμενη διετία -μέχρι τη διοργάνωση του Ευρωμπάσκετ- θα είναι προσαρμοσμένη, όσον αφορά την ΕΟΚ, σε ενέργειες προώθησης και αναβάθμισης του μπάσκετ γυναικών στην Ελλάδα. Ο δρόμος θα είναι μακρύς και επίπονος. Οι στόχοι θα είναι υψηλοί».
Τι θα προωθήσετε; Γνωρίζετε τα προβλήματα του χώρου; Έχετε κάνει την παραμικρή ενέργεια ώστε η κρατική τηλεόραση να δείχνει αγώνες γυναικείου μπάσκετ, όπως δείχνει το γυναικείο βόλεϊ και το γυναικείο πόλο;
Παρατημένο το γυναικείο μπάσκετ
Η Άννυ Κωνσταντινίδου, εμβληματική μορφή τού χώρου, δήλωσε πως «ακόμα είναι νωρίς, αλλά να είστε σίγουροι ότι οργανωτικά θα υπάρχει σχεδιασμός, ούτως ώστε να μπορέσουμε να φέρουμε τον κόσμο κοντά. Έχουμε ακόμα δύο χρόνια.
Μέσα στις επόμενες μέρες θα γίνουν συναντήσεις και με τον πρόεδρο και με μέλη του Συμβουλίου και με άτομα που ασχολούνται με το μπάσκετ γυναικών, ούτως ώστε να μπει ένα πλάνο δομημένο και πλέον να παρακολουθείται για να πετυχαίνουμε τους μικρούς στόχους, μέχρι τον μεγάλο. Ο μεγάλος δεν είναι μόνο η καλή αγωνιστική παρουσία της Εθνικής γυναικών και το να φτάσει όσο ψηλότερα μπορεί, αλλά και το να έχουμε περισσότερο κόσμο στα γήπεδο».
Από μια τόσο σπουδαία προσωπικότητα περίμενα μεγαλύτερη ειλικρίνεια. Από το Δ.Σ. οι μισοί θα έχαναν εύκολα στοίχημα, αν τους ρωτούσες ποιες (ή έστω -για να μην τους βάλω δύσκολα- πόσες) ομάδες υπάρχουν στην Α1. Πέραν των επαγγελματιών, οι μόνοι που διαχρονικά ασχολούνται με το γυναικείο μπάσκετ είναι ο Μιχάλης Κυριακάκης κι ο Σάκης Θεοδοσιάδης.
Ο πρώτος κλήθηκε στην ΕΟΚ, να δώσει τα φώτα του για τον χώρο, αλλά αποπέμφθηκε γιατί δεν συμβιβάστηκε, γιατί είναι εραστής του γυναικείου μπάσκετ, πληρώνει από την τσέπη του για να μην χάνει αγώνα και δεν είχε λόγο να λέει τσιτάτα κι αρλούμπες. Ο Σάκης είναι στην ΕΣΚΑΝΑ, αλλά θαρρώ ελάχιστοι ζητούν τη γνώμη του για το γυναικείο μπάσκετ στο σύνολό του.
Υπάρχουν κι άλλοι, αλλά αν τους ρωτήσετε μπορεί να σας πουν για τα προβλήματα με τη σεξουαλικότητα, με τις οχλήσεις από προπονητές σε παίκτριες (ενίοτε ανήλικες), που κάνουν αρκετές να εγκαταλείπουν τον χώρο. Θα σας πουν ότι δεν μπορεί κανείς να ζήσει με 200 – 500 ευρώ (αν κι όταν) γι’ αυτό κι οι ταλαντούχες φεύγουν τρέχοντας για την Αμερική, για μια υποτροφία, ή -αν είναι τόσο καλές- για μεροκάματο στο εξωτερικό.
Η φάμπρικα δεν σταματά
Τα κορίτσια που ονειρεύονται να σπουδάσουν στις ΗΠΑ και να συνδυάσουν μπάσκετ και σπουδές, αλλά και μια μοναδική (έτσι πιστεύουν) εμπειρία, συχνά πυκνά πέφτουν θύματα επιτήδειων. Τους ζητούν υπέρογκα ποσά, ακόμα και 10.000 ευρώ, δίχως να έχουν εξασφαλισμένη την υποτροφία.
Ακόμα κι αν την πάρουν, ΔΕΝ λένε στους γονείς ότι είναι για έναν χρόνο (κι ό,τι πετύχει το κορίτσι), οπότε τους πουλούν παραμύθι πως «δίνεις 10.000 για τετραετή φοίτηση, που υπό άλλες συνθήκες κοστίζει πάνω από 100.000 ευρώ). Και λίγα γράφω. Έτσι τσιμπάνε, δίχως να γνωρίζουν οι δόλιοι, ούτε πώς, ούτε πού θα πάει το παιδί τους.
Για παράδειγμα, έστειλαν κορίτσι σε κολέγιο, το οποίο είναι πρώτο στην άθλια λίστα των κολεγίων, με τους περισσότερους βιασμούς. Από αυτά ή δεν γνωρίζουν, ή κάνουν πώς δεν γνωρίζουν στην ΕΟΚ.
Ομάδες δίχως έσοδα, αθλήτριες που παίζουν μπροστά σε άδειες εξέδρες (εκτός αν είναι ντέρμπι «αιωνίων»), άνθρωποι από τον βαθυχώρο του στοιχήματος, κλαρινογαμπροί, «τρενάκια» (ας μην επεκταθώ), μια ομοσπονδία που αδιαφορεί, μηδενική προβολή, ακατάλληλες ώρες διεξαγωγής των αγώνων. Όλα αυτά έχουν να αντιμετωπίσουν τα κορίτσια, που αγαπούν το μπάσκετ.
Δεν συζητάμε τι συμβαίνει όταν κάποια τραυματιστεί σοβαρά. Να είναι τυχερή, να έχει λεφτά ο μπαμπάς. Δεν συζητάμε για επαγγελματικό προσανατολισμό. Κάποιες που ξεχωρίζουν κι οι υπόλοιπες βολοδέρνουν.
Αυτός είναι ο ζόφος, το έρημο τοπίο, η καμένη γη, πάνω στην οποία ο Λιόλιος ονειρεύεται να χτίσει ένα παλάτι από πάγο, το οποίο θα λιώσει με το τέλος της διοργάνωσης. Αυτό βλέπει ως «ευκαιρία ανάπτυξης». Μα γίνεται ανάπτυξη δίχως υποδομή; Γίνεται ανάπτυξη, όταν αδιαφορείς για τον χώρο; Γίνεται ανάπτυξη, όταν οι συνεργάτες σου (κι εσύ) το βλέπουν ως υποχρέωση; ΔΕΝ γίνεται.
Καλά θα περάσουμε, όμως, με μια τέτοια διοργάνωση. Ευκαιρία για δημόσιες σχέσεις (για κάποιους), για διακοπές (για κάποιους), για ό,τι συνοδεύει μια τέτοιου είδους ανάληψη. Την οποία χειροκροτώ, μην παρεξηγηθούμε, αλλά αν κάποιος είχε τη διάθεση να ασχοληθεί σοβαρά με το άθλημα, που αν δεν υπήρχε το Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός, ουδείς θα γνώριζε ποιος κατέκτησε το πρωτάθλημα.
