Υπάρχει μια φράση, που δίνει απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα: «Κάνε με προφήτη, να σε κάνω βασιλιά»… Η αλήθεια είναι πως οι βασιλιάδες παραμένουν (κακώς) υπαρκτά πρόσωπα, ενώ οι προφήτες κινούνται στα όρια της μυθοπλασίας. Αν μιλάμε για μπάσκετ, μόνο προφήτης μπορούσε να προβλέψει το μέλλον του Ντάνιελ Χάκετ και να υποδείξει στους «ερυθρόλευκους» τη σωστότερη των επιλογών.
Αν δει κανείς τα επιτεύγματα του Ιταλού, από τη στιγμή που άφησε το λιμάνι, καταλήγει αβίαστα στο συμπέρασμα ότι ήταν λάθος κίνηση η μη επέκταση της συνεργασίας από την πλευρά της διοίκησης του Ολυμπιακού. Δεν χρειάζεται να ξέρεις καντάρια μπάσκετ για να αντιληφθείς πως ο Χάκετ αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση. Είναι αντί-σταρ, παίκτης που παίζει άμυνα στο όριο, που είναι εξίσου ευτυχισμένος αν δεν πετύχει πόντο, ή είναι πρώτος σκόρερ της ομάδας του, που δεν θέλει την μπάλα στα χέρια, αλλά που θα την πάρει όταν… καίει.
Δεν ξεκινά ως σημείο αναφοράς στην επίθεση, αλλά στην καλή του βραδιά μπορεί να πάρει ένα παιχνίδι μόνος του. Έχει την προσωπικότητα, έχει την ταχύτητα και τη δύναμη, έχει την εμπειρία, έχει όλο το πακέτο. Ήταν, λοιπόν, λάθος η μη ανανέωση της συνεργασίας. Μονολεκτικά απαντώ ΟΧΙ, τονίζοντας παράλληλα ότι αποτελεί έναν από τους… αγαπημένους μου παίκτες, από εκείνους που τρελαίνομαι να βλέπω, όχι τόσο για τα επιτεύγματά τους, αλλά για την προσέγγιση στο παιχνίδι.
Γιατί δεν ήταν λάθος; Πρέπει να αφήσουμε κατά μέρους το «μετά» και να εξετάσουμε το «πριν». Ήταν 12 Νοεμβρίου 2015, όταν ο «θηριώδης» Πάτρικ Γιανγκ έπεσε στο παρκέ του «Abdi Ipekci», σε αγώνα με την Εφές. Στη φωτογραφία της εποχής, αποχωρεί υποβασταζόμενος, με τον Χάκετ να τον στηρίζει… Ρήξη χιαστού, για έναν παίκτη, ο οποίος έμοιαζε να είναι ο ανερχόμενος… σέντερ του εκατομμυρίου κι ο Ολυμπιακός αποφάσισε να τον κρατήσει.
Τη σεζόν 2016-‘17 ο Γιάννης Σφαιρόπουλος περίμενε μάταια την επιστροφή του. Ακόμα κι όταν ιατρικώς ήταν εντάξει, ψυχολογικά δεν μπορούσε να ανταποκριθεί. Η χρονιά χάθηκε, ο Γιανγκ δεν έπαιξε ποτέ ξανά μπάσκετ υψηλού επιπέδου. Αλλά, σαν να μην έφτανε αυτό, στις 9 Δεκεμβρίου 2016, στο ΣΕΦ, σε αγώνα με αντίπαλο την Ούνιξ Καζάν, ο Χάκετ είχε ραντεβού με την ατυχία. Ο τραυματισμός του ήταν σοβαρότερος απ’ ότι αρχικά είχε εκτιμηθεί.
Αποκόλληση του μυ, κάτι που είχε συμβεί νωρίτερα στον Τζέιμς Γκιστ και που μέχρι τότε ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού όσοι είχαν υποστεί ανάλογη ζημιά. Μάλιστα (για την ιστορία), από τραυματισμούς σαν του Χάκετ, η Ευρωλίγκα επέβαλλε τα διαφημιστικά στους κύκλους (φάουλ και κέντρο) να είναι βαμμένα κι όχι αυτοκόλλητα, για να μην κινδυνεύουν οι παίκτες. Ο Σφαιρόπουλος κι η διοίκηση του Ολυμπιακού κλήθηκαν στο ίδιο έργο θεατές.
Να κρατήσουν έναν παίκτη, με πολύ σοβαρό τραυματισμό (σοβαρότερο του Γιανγκ) για δεύτερη φορά, ρισκάροντας για το κατά πόσο μπορούσε να επιστρέψει. Έχοντας καεί στον χυλό φύσηξαν το γιαούρτι και πήγαν στην πιο… safe επιλογή. Ο Ντάνι ήταν αγαπημένος στην εξέδρα, θετικός στην ομάδα, βρίσκονταν σε δύσκολη στιγμή στην καριέρα του, αλλά ο… οργανισμός έπρεπε να λειτουργήσει με κυνισμό κι όχι με συναίσθημα. Η ιστορία δεν τους δικαίωσε.
Ο Χάκετ ήταν… τυχερός στην ατυχία του. Τρεις εβδομάδες νωρίτερα, στις 17 Νοεμβρίου, είχε πάθει την ίδια ζημιά ο Τζέιμς Γκιστ (στον αγώνα του Παναθηναϊκού στη Μαδρίτη, απέναντι στη Ρεάλ), ο οποίος είχε τον ίδιο μάνατζερ με τον Χάκετ (Νίκο Σπανό). Λόγω της σοβαρότητας του τραυματισμού του Αμερικανού, είχαν βρει εξιδεικευμένο ιατρό, ο οποίος ήξερε τι έπρεπε να κάνει.
Ο Ιταλός μπήκε σε διαδικασία αποθεραπείας, η Μπάμπεργκ αποτέλεσε το σκαλοπάτι, πριν βρεθεί στην ΤΣΣΚΑ, του Δημήτρη Ιτούδη, ο οποίος επίσης έχει μάνατζερ τον Σπανό και πείστηκε ότι ο Χάκετ μπορούσε να αντέξει σωματικά, καθώς κατά τα άλλα ταίριαζε γάντι σε αυτό που ήθελε να παίξει η ρωσική ομάδα. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά σε όλους… Συμπέρασμα: Μπορεί σήμερα να συζητάμε για το πώς θα ήταν τα πράγματα αν δεν είχε φύγει ο Χάκετ από τον Ολυμπιακό, αν όμως ανατρέξουμε στο… χθες, στη στιγμή της απόφασης, αυτό επέβαλλε η λογική.
