Το μπάσκετ μπορεί να είναι ένα, αλλά υπάρχουν διαφορετικοί χαρακτήρες (αλίμονο να ήταν ίδιοι), που συνθέτουν εκ διαμέτρου αντίθετες αντιλήψεις, που το κάνουν να μοιάζει σαν να υπάρχουν δύο (τουλάχιστον) κόσμοι. Κι επειδή δεν θέλω να σας κουράσω με προλόγους, πάμε κατευθείαν στο θέμα μας:
«Ήταν μια απόφαση του προέδρου που και εγώ το ίδιο θα έκανα. Και δεν θα ήταν πάνω στη μούρλα. Στην πορεία έμαθα ότι ήταν κάτι το φυσιολογικό. Δεν το δικαιολογώ, δεν το ‘γλύφω’ αλλά και εγώ το ίδιο θα έκανα. Όταν πληρώνεις παίκτες και ξενυχτάνε μετά από ήττα-αποκλεισμό και εσύ το ίδιο θα έκανες» υποστήριξε ο Γιάννης Μπουρούσης, σε τηλεοπτική του εμφάνιση.
«Επειδή βλέπω πολλούς μάγκες, που βγαίνουν στην τηλεόραση μετά από χρόνια και μιλάνε γενικά κι αόριστα, και γλύφουν, ένα έχω να τους πω: Χαίρομαι που το μόνο κοινό που έχουμε είναι ότι παίζουμε μπάσκετ. Έτσι, γενικά κι αόριστα κι εγώ…» ήταν η τοποθέτηση του Αντώνη Φώτση, φαντάζομαι ως… απαντητικό μήνυμα προς τον πρώην συμπαίκτη του.
Να οι δύο κόσμοι, να κι ο Μπρεχτ, ο οποίος έλεγε (το έχω γράψει ξανά παλιότερα) «εχθρός του άγριου κι όμορφου ελέφαντα της ζούγκλας δεν είναι ο κυνηγός, αλλά ο εξημερωμένος ελέφαντας του τσίρκου». Γιατί, ΟΚ αντιλαμβάνομαι το να πειθαρχήσεις εκείνη τη στιγμή και να επιστρέψεις με το πούλμαν, όταν συμπαίκτες σου (Φώτσης, Τζέιμς, Γκάμπριελ και Σίγκλετον πλήρωσαν από την τσέπη τους για να γυρίσουν με αεροπλάνο κι… αξιοπρέπεια), αλλά να του δίνεις και ιδεολογικό μανδύα, είναι μάλλον υπερβολή.
Ο Μπουρούσης ήταν πάντα υπερβολικός στον τρόπο έκφρασής του, χωρίς αυτό να είναι ελάττωμα. Από την… τρέλα για την ΑΕΚ, στο «10 μέρες» που έδειχνε στο Βερολίνο και μετά… αιώνια πιστός, δείχνει μια τάση προσαρμογής σε κάθε νέα συνθήκη και παράλληλα μια ανάγκη να γίνει αποδεκτός από τον κόσμο, ενδεχομένως κι από την εκάστοτε διοίκηση.
Αντιθέτως, ο Αντώνης Φώτσης ποτέ δεν πούλησε οπαδιλίκι, έκανε συγκεκριμένες επιλογές και στο τέλος της ημέρας μοιάζει να είναι σαφέστατα πιο αποδεκτός από το κοινό του μπάσκετ, ακόμα κι από οπαδούς του Ολυμπιακού, παρότι ως παίκτης του Παναθηναϊκού έχει καταγραφεί στην ιστορία του σπορ. Ίσως αυτό που είσαι υπερτερεί εκείνου που θέλεις να δείξεις ότι είσαι.
Στα δικά μου μάτια η αξιοπρέπεια του εργαζόμενου (ανεξαρτήτως μισθολογικής κλίμακας) κι η άρνηση να θεωρήσει τον ιδιοκτήτη της εταιρίας «αφεντικό» του, είναι στάση ζωής. Δεν μπορώ να συμφωνήσω με τον Μπουρούση, γιατί θα προτιμούσα να γυρίσω με τα πόδια, από το να κάνω το χατίρι του προέδρου, πολύ δε περισσότερο θα ήταν λόγος διακοπής της συνεργασίας. Κι εγώ ίσως βγάλω σε μια ζωή, όσο ο Γιάνναρος σε έναν χρόνο (και μαγκιά του, και μπράβο του, και δεν ζηλεύω καθόλου), όμως «αφεντικό» δεν έχω και δεν θα έχω.
Δεν είναι ζητούμενο αυτού του άρθρου να αναδείξει πόσο καλός είναι ο ένας, ή ο άλλος, αλλά ότι υπάρχουν διαφορετικοί κόσμοι κι είναι στο χέρι μας να διαλέξουμε ποιος είναι ο κόσμος του μπάσκετ που μας εκφράζει και πώς θα κυριαρχήσει. Γιατί δεν μπορεί το μέλλον του αθλήματος να είναι η προσταγή εκείνου, που έχει την εξουσία.
Παίκτες του διαμετρήματος του Μπουρούση, όταν λένε δημόσια όσα δεν μπορούσε να πει ο Βασιλακόπουλος (όταν δεν είχε προπονητή η Εθνική), ή ο Γιαννακόπουλος (για το τελευταίο δεν παίρνω όρκο, καθώς με όλα τα καλά και τα στραβά του, ο μεγαλομέτοχος του Παναθηναϊκού δεν ζορίζεται να εκφράσει αυτό που σκέφτεται), στέλνουν σαφέστατο μήνυμα υποταγής στα «θέλω» του εργοδότη. Από την άλλη η στάση ζωής του Φώτση είναι παράδειγμα για τα νέα παιδιά. Για να γίνουν αυτό που θέλουν, αλλά να μην αλλοιωθούν βασικές αντιλήψεις τους για τη ζωή…
