Κάθε πρωτάθλημα μπάσκετ, ανεξαρτήτως μεγέθους, ηλικίας κι άλλων στοιχείων, έχει ως μοναδικό ζητούμενο τη νίκη. Σημασία έχει τι γίνεται πάνω στο παρκέ, μέσα στις τέσσερις γραμμές. Ναι, αλλά για τους προπονητές, τους παίκτες κι εν δυνάμει για τους φιλάθλους. Οι υπόλοιποι πρέπει να ασχολούνται με όλα τα άλλα κι εξηγώ αμέσως τι εννοώ.
Στον Βόλο έγινε ένα εξόχως σημαντικό τουρνουά. Ίσως το σημαντικότερο για παιδιά αυτής της ηλικίας. Η παρουσία γνωστών προπονητών (με πρώτο και καλύτερο τον Σκαριόλο), η παρουσία ουκ ολίγων σκάουτερ του ΝΒΑ, η συμμετοχή τόσων ανθρώπων που διαδραματίζουν σοβαρό ρόλο στα μπασκετικά δρώμενα, δεν αφήνει περιθώρια για να αμφισβητήσουμε το γεγονός.
Οργανωτικά αποτύχαμε οικτρά. Ναι μεν η εικόνα με τα led, με τις υπηρεσίες του γηπέδου και η όλη διοργάνωση ήταν υψηλού επιπέδου, όμως μόνο αυτό. Κάτι που για όσους γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα στον ελλαδικό μπασκετικό χάρτη, δεν είναι έκπληξη. Αυτό μπορούμε και το κάνουμε χρόνια τώρα, άρα δεν συντρέχουν λόγοι να πανηγυρίσουμε που παραβιάσαμε… ανοιχτή πόρτα.
Τι δεν έκαναν οι παράγοντες της ΕΟΚ; Δεν εκμεταλλεύτηκαν τις υψηλές παρουσίες στην εξέδρα και δεν έφεραν κόσμο στο γήπεδο. Ναι, στα παιχνίδια της Εθνικής είχε φιλάθλους (κυρίως παιδιά), όχι όμως και στα υπόλοιπα ματς. Γιατί, έγινε κάποιο 3Χ3 παράλληλα με τη διοργάνωση, ώστε να μαζευτούν μπασκετόφατσες, που να θέλουν μετά να πάνε στο γήπεδο;
Ο Βόλος είναι μια εξαιρετική τοποθεσία, στη μέση της χώρας, άρα θα μπορούσε να μαζέψει παιδιά από τη Λαμία μέχρι τη Θεσσαλονίκη… χαλαρά. Αρκεί να γίνονταν μια παράλληλη διοργάνωση, που θα είχε θετικό αντίκτυπο και στην πόλη, την οποία θα μπορούσαν να «δέσουν» με την παρουσία ενός διεθνή (π.χ. ο Σλούκας).
Ο Βόλος είναι μια εξαιρετική τοποθεσία, στη μέση της χώρας, άρα θα μπορούσε να μαζέψει παιδιά από τη Λαμία μέχρι τη Θεσσαλονίκη… χαλαρά. Αρκεί να γίνονταν μια παράλληλη διοργάνωση, που θα είχε θετικό αντίκτυπο και στην πόλη, την οποία θα μπορούσαν να «δέσουν» με την παρουσία ενός διεθνή (π.χ. ο Σλούκας).
Εδώ ακριβώς βρίσκεται ο δεύτερος πυλώνας αποτυχίας. Πόσο δύσκολο ήταν να πάει ένας παίκτης πρώτης γραμμής, να δει από κοντά τα παιδιά, να συμμετέχει μαζί τους και να τους δώσει… φτερά, δείχνοντας πως οι Εθνικές είναι συγκοινωνούντα δοχεία; Μα, τι λέμε τώρα, εδώ δεν πήγε ο Θανάσης Σκουρτόπουλος. Δεν πήγαν ούτε ο Γιάννης Καστρίτης με τον Γιώργο Λημνιάτη, όχι μόνο για να εμψυχώσουν τα παιδιά, αλλά και για να μιλήσουν με τους ξένους ομολόγους τους, να δείξουν το πρόσωπο του νέου Έλληνα ομοσπονδιακού προπονητή.
«Φταίει για όλα η ΕΟΚ»; Όχι βέβαια. Ο Σύνδεσμος Προπονητών μπορούσε να εκμεταλλευτεί το τουρνουά για να διοργανώσει ένα μίνι σεμινάριο, ή έστω να αξιοποιήσει την παρουσία ανθρώπων όπως ο Σκαριόλο. Και δεν θα μπω στον κόπο να συγκρίνω τους δικούς μας μαζί του, γιατί το έχετε κάνει ήδη στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.
Ωραία πόλη είναι ο Βόλος, μια χαρά είναι και τα τσιπουράδικα, αλλά κάντε και κάτι παραπάνω. Αξιοποιήστε τα χρήματα που δαπανούνται για τις εκδηλώσεις, όχι μόνο για να έχουμε τύχη για να διακριθούμε, αλλά για να πάρουμε ουσιαστικά οφέλη από αυτές. Διαφορετικά μην τις κάνετε. Δεν μπορεί το 2019 να είμαστε ικανοποιημένοι γιατί επαναλαμβάνουμε επιτυχώς όσα κάνουμε από την αρχή του «Μιλένιουμ», δεν μπορεί οι Εθνικές να είναι ξένες κι αποκομμένες μεταξύ τους, δεν μπορεί να έρχονται σκάουτερ από το ΝΒΑ και να μην μπαίνουν στον κόπο να πάνε στο γήπεδο προπονητές, που ακόμα δεν έχουν γράψει ικανό αριθμό παρουσιών σε πάγκους, για να θεωρούν περιττή ταλαιπωρία το πήγαινε – έλα.
