H διοίκηση της Ένωσης Ιλίου υπήρξε φέτος άτυχη. Άτυχη γιατί για διαφόρους λόγους δεν ευτύχησε να στεριώσει στον Ίλιον προπονητής, με αποτέλεσμα οι ισορροπίες στην ομάδα να διαταραχθούν και πλέον να δίνει μάχη επιβίωσης.
Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος, ο τέταρτος φέτος κόουτς, αποτέλεσε την επιλογή – ταμάμ για την διοίκηση. Που αναζητούσε έναν έμπειρο, δυναμικό και εργασιομανή τεχνικό και τον βρήκε! Ο ασυμβίβαστος “Πάπι” ταρακούνησε το “σύστημα“, που χρόνια τώρα δεν έχει κουραστεί να τον αντιμάχεται και δεν αποκλείεται να “χαρακτηρίστηκε” ήδη ως “αντισυστημική” και η διοίκηση της Ένωσης για την underground επιλογή της.
Το “σύστημα” συμπεριλαμβάνει… μανατζαραίους, προπονηταράδες, “δημοσιογράφους”, παραγοντίσκους, κλητήρες, “περιπτεράδες”. Όλοι ενωμένοι. Μαζί και χώρια. Προς εξυπηρέτηση των ίδιων και των ίδιων. Που κάνουν χατίρια. Που είναι μαθημένοι να σκύβουν.
Η Ένωση Ιλίου, τους ανθρώπους της οποίας ξέρουμε εδώ και πολλά χρόνια, είναι από μόνη της μια… underground περίπτωση. Που δημιούργησε έναν αθλητικό οργανισμό-πρότυπο. Σε συνεργασία με τον δήμο, αλλά κυρίως χάρη στο μεράκι συγκεκριμένων ανθρώπων παράγουν δεκάδες αθλητές, σε εγκαταστάσεις εξαιρετικές. Γενικότερα, ένα κλαμπ, που θα ζήλευαν σύλλογοι με όνομα βαρύ σαν ιστορία.
Είμαστε σε θέση να ξέρουμε και τούτο: Δεν συμμετείχε ποτέ σε συστημικά παιχνίδια. Δεν ήθελε. Δεν ήξερε. Δεν ενδιαφέρθηκε. Η Ένωση Ιλίου… “που παράγει και εξάγει πλέον και προπονητές και όχι μόνον αθλητές“, όπως λένε οι άνθρωποί της χαριτολογώντας, θέλοντας να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις από το μπαράζ γκαντεμιάς, που τους έπληξε φέτος με τις φυγές διαρκείας των προπονητών.
Μέχρι που βλέπουμε τους Λιόση και Μπέλλα (για να μην την ξαναπάθουν) να “αλυσοδένουν” τον “Πάπι” για να μη τους “την σκάσει” κι αυτός από το “Γ. Κακούρης” μια ωραία πρωία…
Ο “Πάπι” δεν πήγε για να φύγει όμως. Ο “Πάπι” που μόνο σε “αγρανάπαυση” δεν ήταν τους τελευταίους δέκα μήνες, “οργώνοντας” τα γήπεδα της Ελλάδας και όλες τις κατηγορίες, παρακολουθώντας αγώνες και σεμινάρια. Πήγε για να μείνει. “Συν Αθηνά και χείρα κίνει“, πάντως. Η “επιβίωσή” του είναι αλληλένδετη με τα αποτελέσματα κι ας υποστηρίζουν κάποιοι το αντίθετο. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα.
Πολλώ δε μάλλον από την στιγμή που τα τέσσερα ματς, που ακολουθούν, προσδιορίζουν την πορεία του έμπειρου τεχνικού και της ομάδας του, αρχής γενομένης από το ματς με τον Δούκα. Άλλο ένα σχολειό. Στην κυριολεξία σχολειό. Που ψάχνει, μάλιστα, το κάτι παραπάνω. Έναν προβιβασμό στην μεγαλύτερη κατηγορία, αλλά και πάλι δεν προλαβαίνει.
Το “σύστημα” κερδίζει συνήθως τους ασυμβίβαστους. Συνήθως. Αλλά αν ηττηθεί το “σύστημα“, θα είναι τόσο ηχηρή η ήττα, που θα στείλει στο… διάολο τους προσκυνημένους, που το υπηρετούν.
Από το Ίλιον πέρασε και ο Δεσποτάκης, με την Ένωση να καταγράφει μερικά από τα καλύτερα παιχνίδια της στην περασμένη περίοδο. Δεν ξέρουμε τι συνέβη και έφυγε, αλλά η επιλογή ήταν επιτυχής. Ήταν επιλογή ενός άξιου, που επίσης προτιμά να δίνει γροθιά στο μαχαίρι.
Η Ένωση με τον επίσης άξιο “Πάπι” ψήλωσε ακόμη περισσότερο, αλλά ξέρουν οι άνθρωποί της, ότι το να ψηλώνεις… έχει κόστος. Οφείλεις να το υποστείς. Και να υπομένεις. Και να πάρεις και το ρίσκο στο φινάλε.
Ο “Πάπι” που έχασε στην ισοβαθμία την άνοδο στην Α1 με την ΑΕΚ -την οποία άφησε πριν καν να περιμένει τις εξελίξεις, αφού για συναδελφικούς λόγους δεν μπορούσε να αρνηθεί το κάλεσμα του σπουδαίου Βαγγέλη Αλεξανδρή στον ιστορικό Άρη– έπιασε χθες δουλειά.
Ο μαχητής “Πάπι” γνωρίζει ότι πάει για να “πολεμήσει” και γνωρίζει ποιοι τον πολεμάνε, αλλά αδιαφορεί, ή απαντά στο παρκέ. Άλλωστε, δεν ξέρουμε αν το ξέρει, αλλά σε “πολεμική” περιοχή παραπέμπει η έδρα της Ένωσης. Στο… Ρίμινι!
Η “μάχη του Ρίμινι” (όχι του Ιλίου, αλλά της Ιταλίας), στην οποία πήραν μέρος και Έλληνες στρατιώτες, έμεινε στην ιστορία ως η σκληρότερη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, συγκρίσιμη μόνο με τη μάχη του Ελ Αλαμέιν.
Ως επιμύθιο καταγράφουμε το “φιλοσοφικό στίγμα” της Ένωσης Ιλίου, έτσι όπως εμφανίζεται στην οργανωμένη ιστοσελίδα του συλλόγου:
“Οι αδύναμοι υποκύπτουν…
Οι μέτριοι συμβιβάζονται…
Οι δυνατοί αντιδρούν…
Οι ξεχωριστοί αμφισβητούν και δημιουργούν“.
