Έχουμε γεννητούρια! Άντε, να μας ζήσει το ebasket.gr, το νέο διαδικτυακό μας τέκνο. Ένα… παιδί που θα προσπαθήσουμε να μεγαλώσουμε -με τη δική σας συνδρομή- με αρχές και αξίες.
Ποιοι είμαστε εμείς; Να ξανασυστηθούμε; Μας γνωρίζετε καλά από τη θητεία μας (των περισσοτέρων) στο basketblog.gr. Ο Γιώργος Νικολάου, ο Γιάννης Ψαράκης, ο Ανδρέας Χανιάς, η Λένα Καραλή, ο Αλέξανδρος Τρίγκας και η αφεντιά μου, σας κρατάνε χρόνια διαδικτυακή συντροφιά.
Έρχονται κι άλλοι στην παρέα, όπως ο Νίκος Ζέρβας (καλός φίλος, πάντα ήθελα να συνεργαστώ μαζί του), ο εμφανώς αδυνατισμένος Νίκος Κώνστας (τον είχαμε κατά καιρούς μαζί μας και στο προηγούμενο site), ο ασυγκράτητος Χρήστος Τσάλτας, ο ευγενέστατος -κι ελαφρώς “ψαρωμένος” Κυριάκος Χατζόγλου, ο πυραυλοκίνητος Γιάννης Αρμάος (αυτός, ο Τρίγκας και ο Χατζόγλου, εκ Παντείου προερχόμενοι), ο νεαρός εξ Αλεξανδρουπόλεως Χάρης Δεληνικόλας και το μικρούλι μας, η 15χρονη Βάνη Κούρου, που ξεκινά να μαθαίνει κοντά μας, όντας ακόμα μαθήτρια πρώτης λυκείου.
Έχουμε και εκλεκτούς φίλους που μας ΤΙΜΟΥΝ με την παρουσία και τη συμμετοχή τους. Ο “Περαστικός” θέλει να κρατήσει την ανωνυμία του και θα το δεχθούμε. Καλός φίλος, χρόνια τώρα, από την πρώτη (του) νιότη. Ο Μάνος Σπανός, ο Στράτος Κωσταλάς, οι προπονητές Δημήτρης Αποσκίτης και Κώστας Παπαδόπουλος, οι γιατροί Δημήτρης Τσούκας και Μανώλης Μπριλάκης, ο Χρήστος Πουλής, ο φυσικοθεραπευτής και φίλος Γιάννης Παναγιωτόπουλος, οι “σκάουτερ” Χρήστος Κουτσούμπας (προπονητής είναι ο άνθρωπος, για τις ανάγκες μας έγινε “κατάσκοπος) και Κώστας Ψημούλης, είναι εδώ. Θα τους μάθετε, θα γνωριστείτε, θα δοκιμάσετε τις αντοχές σας. Αλήθεια, πόσο μπάσκετ αντέχετε;
Το γιατί μετακομίσαμε θα μας επιτρέψετε να το κρατήσουμε για μας. Δεν συντρέχουν λόγοι ανάλυσης. Άλλωστε, ποιος πατέρας (μιλώντας επί προσωπικού) μπορεί να… χωρίσει από το παιδί του;
Σημασία έχει γιατί είμαστε εδώ. Επειδή πιστεύουμε πως κάτι έχουμε να πούμε, επειδή πιστεύουμε πως το μπάσκετ στο internet πρέπει να έχει… νέο πρόσωπο, επειδή πιστεύουμε στη δυναμική αυτής της (ενισχυμένης) παρέας, επειδή πιστεύουμε πως “αλλάζω σημαίνει προοδεύω“.
Μας είπαν φίλοι (και “φίλοι“) ότι είναι δύσκολοι καιροί (για πρίγκιπες), πως η αγορά δεν αντέχει, ότι είναι κακή εποχή για ανοίγματα. Δίκιο έχουν, αλλά τα λένε σε λάθος ανθρώπους.
Δεν ήταν δικά μας τα Cayenne έξω από τα “σκυλάδικα“. Δεν ήμασταν εμείς πρώτο τραπέζι πίστα. Δεν ήταν δικός μας ο καπνός από τα Cohiba, που σας ήρθε από το διπλανό τραπέζι. Δεν μας συναντήσατε στα σοκάκια της Μυκόνου.
Εμείς είμαστε ρεπόρτερ του πεζοδρομίου. Άρα, τί να μας πει η κρίση; Κάνουμε παρέα εδώ και χρόνια μαζί της. Και μην ξεχνάτε πως ο πιο ακριβός καφές του κόσμου, ο Kopi Luwak, φτιάχνετε από κόπρανα… Εγώ λέω να μην πιω κι ας χάσω την… εμπειρία.
Εμείς είμαστε εδώ για να απευθυνθούμε στον άνεργο, στον υποαπασχολούμενο, στον φοιτητή με το αβέβαιο μέλλον, γιατί κι εμείς κάπως έτσι είμαστε. Και μέσα από το site μας θα προβάλλει το τρίπτυχο της κοινής μας ιδεολογίας: Αλληλεγγύη – Αξιοπρέπεια – Ανυπακοή. Γιατί…
“Όταν για την αδυναμία μας μάς περιγελούν
Δεν πρέπει πια να χάνουμε καιρό
Πρέπει έτσι να το φροντίσουμε
Που όλοι οι αδύναμοι να βαδίσουμε μαζί
Και τότε κανείς πια δεν τολμά να μας περιγελάει”.
Μας είπαν φίλοι (και “φίλοι“) ότι είναι δύσκολο να πιάσει νέο site και πως χάσαμε ένα μεγάλο brand. Χαιρόμαστε που το “παιδί μας” μεγάλωσε και είναι brand name στον χώρο κι ευχόμαστε να συνεχίσει το ταξίδι του και να παραμείνει στην κορυφή. Έτσι όπως το ονειρευτήκαμε.
Πιστεύουμε ότι υπάρχει χώρος. Πάντα υπήρχε. Πόσοι γνωρίζουν ότι μέχρι το 1664 η Νέα Υόρκη λεγόταν Νέο Άμστερνταμ, ή ότι ο Bluetooth ήταν Δανός Βίκινγκ Βασιλιάς και όχι… συσκευή; Σημασία έχει να μπορείς να κομίσεις κάτι καινούριο, κάτι φρέσκο, να μπορείς να επικοινωνήσεις κι εμείς θαρρούμε (αυτάρεσκα) πως κάτι έχουμε να πούμε.
Κάτι νέο γεννιέται (εξ ου και η φωτό). Για να φτάσουμε εδώ, για να ξεκινήσει το ταξίδι, έχει δουλέψει πάρα πολλές ώρες ο ταλαντούχος (μα πάνω απ’ όλα καλός φίλος) Δημήτρης Ρακόπουλος, τον οποίο ιδιαίτερα ευχαριστώ. Όχι για τη δουλειά του, αλλά για το πάθος του.
Είναι πολλοί οι φίλοι που μας στήριξαν στη σκέψη μας. Τους ευχαριστώ χωρίς να τους ονοματίσω. Ιδιαιτέρως αυτόν που μέσω του Γιώργου Νικολάου έστρωσε ένα κόκκινο (λατρεύει το χρώμα) χαλί με… υποσχετική. Αυτόν ιδιαιτέρως ευχαριστώ, μόνο και μόνο για την εκτίμηση στο πρόσωπό μου. Ευχαριστώ τα παιδιά που με ακολουθούν στο νέο μου εγχείρημα, με πρώτους τους “πρεσβύτερους“.
Μια και ο λόγος για… ηλικίες, έχουμε στην παρέα μας την πιο μικρή “ρεπόρτερ” μπάσκετ στη χώρα. Η Βάνη (Βασιλική Νικολέτα) Κούρου στα 15 της ξεκινά να ψάχνει τα πατήματά της. Έτσι κι αλλιώς έχουμε έναν “αιώνια έφηβο” ακαθορίστου ηλικίας (Γιώργο Νικολάου για σένα γράφω), έπρεπε να βρούμε και μια… νεανίδα.
Εδώ, λοιπόν, θα στήσουμε το δικό μας ιντερνετικό χωριό. Τη δική μας… όμορφη (πορτοκαλί) πόλη.
