Πέρασαν 32 ημέρες (και νύχτες) από το μαύρο ξημέρωμα στο νοσοκομείο του Αμαρουσίου. Από την στιγμή εκείνη, όπου το Χριστινάκι, με την ανείπωτη υπερηφάνεια και την αντρίκεια… αξιοπρέπεια μάς έστειλε το παρακάτω γραπτό μήνυμα στο κινητό: “Γιωργάκη, πέθανε ο γίγαντας“.
Κάπως έτσι μάθαμε στη 1:26 το πρωί για το τραγικό γεγονός, που προκάλεσε “σεισμικές δονήσεις” στην χώρα και δυσαναπλήρωτο κενό στην οικογένεια της ΑΕΚ. Για τον χαμό του Γιώργου Αμερικάνου.
Κι όσο κι αν γνωρίζαμε την κατάσταση του “Παγκόσμιου“, δεν θέλαμε να το πιστέψουμε. Πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή, που μία ημέρα νωρίτερα είχαμε πληροφορηθεί από την κοράκλα του και αδελφή μας, ότι είχε βελτιωθεί η υγεία του. Δεν θέλαμε να πιστέψουμε ίσως, ότι ο Αμερικάνος (με την αδιαμφισβήτητη δυναμική και με τον τρόμο που προκαλούσε η θωριά του) μπορούσε να νικηθεί από τον οποιονδήποτε.
Ακόμη κι από τον τρισκατάρατο Χάρο, που παραμόνευε επί μακρόν κάπου στο ΚΑΤ, αφού δεν ήθελε να αποδεχθεί τις απανωτές ήττες, που υπέστην από τον Γίγαντα της Κοκκινιάς και ήλπιζε με μπαμπεσιά να το κερδίσει. Αν και ουσιαστικά δεν τον κέρδισε. Ο Γίγαντας βαρέθηκε και έφυγε. Κι αφού αυτό κατέγραψε η επίγονή του, αυτό κατοχυρώνει η ιστορία ως την μόνη αλήθεια.
Πέρασαν 32 ημέρες και κανείς δεν πρόκειται να λησμονήσει την βαθιά χαρακιά που άφησε στην καρδιά των όπου γης “Ενωσιτών” η είδηση. Και δεν λησμονιέται αυτό παρά την ευφορία διαρκείας και την παρατεταμένη άνοιξη που δημιούργησε με την επιστροφή του στην ΑΕΚ ο Δημήτρης Μελισσανίδης.
Και δεν πρόκειται να λησμονηθεί ποτέ ακόμη κι αν αύριο πέσουν οι τίτλοι τέλους στο επίπονο, αλλά καθιερωμένο και καθαγιασμένο από την Εκκλησία μας τελετουργικό, ήτοι στην επιμνημόσυνη δέηση για τα “40ήμερα” του “Παγκόσμιου“.
Φίλοι και γνωστοί, “Ενωσίτες” που είχαν λόγο να μην παραστούν στο “στερνό αντίο” πριν από 31 ημέρες, θα έχουν την ευκαιρία να το πράξουν αύριο. Στις 10:30 ο πρωί. Στο Κοιμητήριο του Κόκκινου Μύλου. Δικαιολογίες δεν ευσταθούν πια. Διότι δεν ειπώθηκε ποτέ από την υπερήφανη οικογένεια του “Παγκόσμιου“, αλλά οι απουσίες ήταν πολλές και ηχηρές. Και η αναφορά μας δεν αγγίζει μόνο τους θεσμικούς φορείς του αθλήματος, οι οποίοι επιδόθηκαν σε ρεσιτάλ ασέβειας, τόσο στην κηδεία, όσο και τις επόμενες ημέρες. Με τη θορυβώδη… σιγή τους σε όλα τα επίπεδα.
Ο “Παγκόσμιος” έφυγε πριν από 32 ημέρες, αλλά άφησε πίσω του χρυσή παρακαταθήκη, που “συν καιρώ”, είμαστε βέβαιοι ότι θα αξιοποιηθεί και αξιολογηθεί ακόμη περισσότερο. Διότι αυτό επιβάλλουν οι συνθήκες, αλλά και η ιστορία. Ο γίγαντας της ΑΕΚ έφυγε. Παραμένει όμως “Αθάνατος” στις ψυχές και στη μνήμη όλων. Και τούτο δεν αποτελεί τη συνήθη τυπική αναφορά, αλλά μια πραγματικότητα που ξεπερνάει εμάς τους ταπεινούς. Θα μπορούσαμε να γράφουμε επί ώρες.
Έχουμε δεκάδες μυστικά και ντοκουμέντα στο αρχείο μας, που βιαζόμαστε να δημοσιοποιήσουμε, θεωρώντας ότι με τον τρόπο αυτό θα διατηρήσουμε ζωντανό τον μύθο. Τον μύθο της ΑΕΚ.
Έχουμε προετοιμάσει γι’ αυτό και την σύντροφο της ζωής του Πέπη, η οποία βιώνει ένα ατελείωτο δράμα εκεί στη Νέα Ιωνία όπου συμβίωνε ιδανικά με τον γίγαντα, αλλά γνωρίζει. Πρώτη εκείνη. Ότι ο γίγαντας, ο Αμερικάνος της, δεν ήταν δικός της. Δεν ήταν μόνο δικός της. Ήταν-είναι “όλης της Ελλάδας”, την οποία τίμησε δεόντως με την λεβεντιά και την μαγκιά, εντός και εκτός γηπέδων…
Ένα λουλούδι στο κοινοτάφιο (που κτίζει η οικογένεια και συντηρεί προς το παρόν ο δήμος Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας), στο μνήμα που κείται ο Γίγαντας Γιώργος Αμερικάνος είναι αύριο η απόλυτη υποχρέωση όλων. Ένα λουλούδι, κίτρινο, κιτρινόμαυρο, στο χρώμα της ΑΕΚ, που τον δόξασε, που δόξασε, αλλά και που του έφαγε τα σωθικά, από κάθε “Ενωσίτη” στο περιθώριο του μνημοσύνου είναι το λιγότερο, που πρέπει να συμβεί αύριο.
Αθάνατος… Πανουράνιος… Παγκόσμιος… Αμερικάνος!
