Να ξεπληρώσετε το… γραμμάτιο στον Λιόλιο.
Το κείμενο αυτό απευθύνεται σε όσους ψήφισαν στις προηγούμενες εκλογές τον Βαγγέλη Λιόλιο. Οι υπόλοιποι ξέρουν καλά τι πρέπει να κάνουν, θα υπερψηφίσουν τον συνδυασμό «Πρώτα το Μπάσκετ», θα δώσουν στο άθλημά μας την προοπτική που του αρμόζει. Η κουβέντα έχει να κάνει με εκείνους που πίστεψαν τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα…
Τρία χρόνια μετά (ο Θεός μας φύλαξε να είναι μικρότερη από το κανονικό η θητεία της διοίκησής του) όλοι έχουν εικόνα από τον Βαγγέλη Λιόλιο. Όλοι έχουν γευτεί τον απολυταρχικό τρόπο διοίκησης, την αρχή τού ενός ανδρός, τα άνευ λόγου ξεσπάσματα, την ασυνέπεια λόγων και έργων. Την Κυριακή, όλοι όσοι ΠΙΣΤΕΨΑΝ στον Πατρινό παράγοντα, έχουν την ευκαιρία να τον τιμωρήσουν. Να τον στείλουν από εκεί που ήρθε.
Αλλά γιατί πρέπει να είναι τιμωρητική η ψήφος; Γιατί πρέπει ο κόσμος τού μπάσκετ να στείλει μήνυμα όχι μόνο στον Λιόλιο, αλλά και στον Φασούλα, ότι αν δεν κάνει αυτά που υπόσχεται θα έχει την ίδια τύχη; Γιατί η ψήφος στον Λιόλιο πρέπει να λειτουργήσει και ως δαμόκλειος σπάθη, που θα κρέμεται πάνω από το κεφάλι τού επόμενου; Για να μην ξαναζήσουμε μέρες αθλιότητας, όπως αυτές που ζούμε. Εξίσου κακές με την εποχή τού Βασιλακόπουλου.
Γιατί να τιμωρήσετε τον Βαγγέλη Λιόλιο
Οφείλετε να τιμωρήσετε τον Λιόλιο για τα 150 γήπεδα – μπαλόνια που σας έταξε. Όχι μόνο δεν έκανε ούτε ένα, αλλά το ιστορικό για το ελληνικό μπάσκετ κλειστό τής Μίκρας αποχαρακτηρίστηκε και πλέον ανήκει στο βόλεϊ και στο χάντμπολ, πετώντας έξω το μπάσκετ.
Οφείλετε να τιμωρήσετε τον Λιόλιο για τα παιδιά που τάχα μου δεν θα έκλαιγαν, αλλά λίγο πριν τις εκλογές έγιναν… τρία χρόνια παρατήρησης. Αλήθεια, δεν νιώθετε ότι σας κοροϊδεύει, ο άνθρωπος που ζήτησε (εκείνος το ζήτησε αυτοβούλως, δίχως να του βάλουμε το μαχαίρι στο λαιμό) να τον κρίνουμε αυστηρά για τη διαιτησία, όταν λέει αυτά;
Οφείλετε να τιμωρήσετε τον Λιόλιο για το υπεροπτικό ύφος του, για τον απαξιωτικό τρόπο που σας μίλησε, για το κλίμα τρομοκρατίας που βιώσατε την τριετία. Για όλες τις δηλώσεις, τις οποίες αναγκάστηκαν να ανασκευάσουν παράγοντες και προπονητές. Για το «θέλω να μιλήσουμε, αλλά φοβάμαι τις επιπτώσεις». Για τα ξεσπάσματά του, για τον προσβλητικό τρόπο που απευθύνθηκε σε παράγοντες που… ματώνουν οικονομικά και στηρίζουν το ερασιτεχνικό μπάσκετ.
Οφείλετε να τιμωρήσετε τον Λιόλιο για την ανικανότητά του (στα όρια τής απροθυμίας) να ελέγξει και να περιορίσει το στοίχημα, με τα γνωστά αποτελέσματα στον χώρο τού γυναικείου μπάσκετ.
Οφείλετε να τιμωρήσετε τον Λιόλιο για κάθε φορά που κάποιος σας παρέπεμψε στον Γιώργο Μαυραγάνη, ή στον Ηλία Κορομηλά, για να σας λύσει το… πρόβλημα. Για τους κονκισταδόρες που τον ακολούθησαν και κάθισαν στον σβέρκο σας.
Οφείλετε να τιμωρήσετε τον Λιόλιο για τη διγλωσσία του. Στην αρχή βρήκε συμβάσεις παράτυπες, απείλησε με ορκωτούς λογιστές και εισαγγελείς την προηγούμενη διοίκηση και μετά έκανε επίτιμο πρόεδρο τον Βασιλακόπουλο. Αν τον έκανε, γιατί κι αυτό ελέγχεται.
Οφείλετε να τιμωρήσετε τον Λιόλιο γιατί έπαιξε με τις ανάγκες σας. Υποσχέθηκε χρήματα από το Ταμείο Αλληλοβοήθειας στους πλημμυροπαθείς της Λάρισας, πουλούσε εκδούλευση στους πυρόπληκτους των βορείων προαστίων. Ψέματα και κούφιες υποσχέσεις.
Οφείλετε να τιμωρήσετε τον Λιόλιο για τις wild card, που μετέτρεψαν ένα αγωνιστικό άθλημα σε άθλια συναλλαγή. Αντί για τον… θάνατο της λογικής και της φιλοσοφίας τού μπάσκετ, ας επέλθει ο (πολιτικός) θάνατος του εμποράκου. Κι όπως έγραφε κι ο Κώστας Καρυωτάκης «… σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους, θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία». Πάντα με πολιτικούς και όχι (αλίμονο) με κυριολεκτικούς όρους.
Ο συνδυασμός τής αφωνίας
Θα μπορούσα να γράφω ώρες. Αλλά θα πει κάποιος «το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα. Μόνο ο Λιόλιος φταίει;». Όχι βέβαια. Ο συνδυασμός του έγινε ο συνδυασμός τής αφωνίας. Για κάποιους, που δεν τους ήξερε ο θυρωρός τής πολυκατοικίας τους, δεν περίμενα κάτι παραπάνω. Αλλά υπήρχαν κι οι μεγάλες απογοητεύσεις.
Ο Βασίλης Ντάκουρης πάλευε χρόνια, με προσωπικό κόστος, για τη διαφάνεια. Προπηλακίστηκε, υβρίστηκε, τον κατέβαζαν από το βήμα των Γενικών Συνελεύσεων, επειδή ζητούσε από τον Βασιλακόπουλο να ανεβάζει τις οικονομικές πράξεις στο «Διαύγεια». Τότε, μόνο εγώ τολμούσα να γράψω υπέρ του και να τον στηρίξω.
Εκείνοι που τότε σε έκραζαν Βασίλη, είναι αυτοί που σήμερα σε υμνούν. Τι ντροπή; Αντάλλαξες τον αγώνα για τη διαφάνεια με τα ταξίδια κι από αγωνιστής τού μπάσκετ έγινες… Ευτύχης Μπλέτσας (Happy Traveler σε λέει όλο το ελληνικό μπάσκετ). Αυτό ήταν μωρέ Βασίλη το όραμά σου; Αν ήταν έτσι, δεν το έλεγες στον Βασιλακόπουλο, να σου δώσει μια κάρτα με απεριόριστα μίλια, να γυρίσεις τον κόσμο; Πιο πολλά μέρη θα γνώριζες, λιγότερο θα είχες εκτεθεί.
Ο Δήμος Ντικούδης τιμήθηκε όσο κανείς συνυποψήφιος του. Ο κόσμος τού μπάσκετ (εικάζω) εκτίμησε τον χαρακτήρα και τη διαδρομή του, αλλά ο Δήμος δεν εκτίμησε την ψήφο που πήρε. Θα μπορούσε να ήταν ο MVP της ΕΟΚ κι αυτοβούλως μπήκε στη… δεύτερη πεντάδα. Τρία χρόνια τον βλέπαμε να υπηρετεί το δόγμα «παρίσταμαι και χαιρετίζω», να χαμογελά ασκόπως, να μην αρθρώνει λέξη. Όπως λένε και οι Αμερικανοί και ισχύει για τους δύο προαναφερόμενους βετεράνους παίκτες «what a big D(eal)»…
Αλήθεια, όταν θα κάνει το ταμείο τής τριετίας, τι θα βρει να καταγράψει; Τι έκανε για να βελτιωθούν οι συνθήκες στο μπάσκετ; Τίποτα.
Θα μπορούσα να γράψω για τον καθένα ξεχωριστά. Δεν έχει νόημα. Έτσι κι αλλιώς οι ίδιοι άφησαν τον Λιόλιο να διοικήσει με τους κολλητούς του, να προσλάβει προπονητές τους συγγενείς της κολλητής της κοπελιάς του κολλητού του (Μαυραγάνη), να ασκεί εξουσία δίχως έλεγχο κι εσωκομματική αντιπολίτευση. Ας τον ακολουθήσουν στην κόλαση των οκνών, εκεί που την Κυριακή οφείλει το ελληνικό μπάσκετ να τους στείλει. Και θα τους στείλει.
