Τι είναι αλήθεια αυτό το playbook, για το οποίο επαίρεται η Ομοσπονδία;
Ας ξεκινήσουμε από μια γενικόλογη κι ανούσια πρωτόλεια σκέψη: Όταν γίνεται μία προσπάθεια συγκέντρωσης και συμπερίληψης προπονητικών δεδομένων, δεν μπορεί κάποιος να μην την επικροτεί. Το playbook, που ακόμα δεν έχει δει κανείς αλλά πολλά έχουν ειπωθεί για αυτό, μπορεί να γίνει οδηγός, ο οποίος θα ανανεώνεται και θα εξελίσσεται όσο οι δημιουργοί του θα προσθέτουν δεδομένα.
Κάναμε το χρέος μας, είδαμε με θετικότητα το όλο εγχείρημα, αλλά επειδή τα πράγματα έχουν μια σειρά, επειδή δεν είναι το κουτόχορτο στις διατροφικές μας συνήθειες, επειδή είμαστε δυσανεκτικοί στο να δημιουργείται μια φαντασίωση της πραγματικότητας θα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Δίχως τον ΣΕΠΚ και τον Παναγιώτη Γιαννάκη playbook δεν μπορεί να υφίσταται. Απορώ -ειλικρινά- πώς κάποιοι προχωρούν και ανακοινώνουν κάτι, που ΘΕΣΜΙΚΑ είναι αίολο. Αν δεν συνεργαστούν και δεν ρωτήσουν τον ΣΕΠΚ, ποιον θα ρωτήσουν; Αλήθεια τώρα, μαζεύτηκαν κάποιοι που θεωρούν εαυτόν σοφότερο από των υπολοίπων και έφτιαξαν playbook, χωρίς τη συμμετοχή του Συνδέσμου, του οποίου ηγείται ένας από τους κορυφαίους Έλληνες προπονητές και μπασκετάνθρωπους; Αν έτσι έγινε μάλλον υπάρχει περισσότερο θράσος από αυτό που κανείς μπορεί να φανταστεί.
Πρόκειται για άδειασμα του Συνδέσμου των Προπονητών και απορώ γιατί δεν αντιδρά ο ΣΕΠΚ. Μάλλον κάποια «παιδιά» εκεί, έχοντας θεσμικό ρόλο, δραστηριοποιούμενοι στη Θεσσαλονίκη, κλείνουν το μάτι στον Λιόλιο, υποβαθμίζοντας το κυρίαρχο όργανό τους. Κάπως έτσι, στα δικά μου μάτια, η άγνοια συναντά τη μεθόδευση.
«Είσαι σίγουρος ότι δεν συμμετείχε ο ΣΕΠΚ;» μπορεί να ρωτήσει κάποιος. Αν συμμετείχε στη συγγραφή του playbook και στην επίσημη παρουσίαση δεν έγινε η παραμικρή αναφορά, τότε δεν υπάρχει θράσος αλλά αθλιότητα.
Το… μαγικό playbook του Νικόλα
Ως παίκτης ο Νίκος Σταυρόπουλος είχε το προσωνύμιο «Magic». Μάλλον συνεχίζει τα… μαγικά του και ως παρουσιαστής τού playbook. Στην επίσημη παρουσίαση του playbook υποστήριξε για 350 ερωτηματολόγια σε προπονητές ανά την Ελλάδα, σε έγκριτους κόουτς και άλλα πολλά.
Έχω 40 χρόνια στη δουλειά, γνωρίζω προπονητές όλων των διαμετρημάτων, από πανεπιστημιακούς μέχρι νεαρούς και πολλά υποσχόμενους. Ρώτησα τους -κατά τη γνώμη μου- καλύτερους. Μου είπαν ότι όταν γίνεται μία έρευνα υπάρχουν στατιστικά, συμπεράσματα, τάσεις και συζήτηση. Υπάρχει ανάλυση των μεταβλητών (σύστημα SPSS, έτσι μου είπαν το σύστημα επεξεργασίας) και όχι «είδα τις απαντήσεις με τον Δήμο και τον Κώστα».
Νίκο μου, όταν φτιάχνεις ένα playbook και μοιράζεις 350 ερωτηματολόγια, έχεις απίστευτα μεγάλο ερευνητικό υλικό, το οποίο δεν μοιράζεσαι με δύο εκπληκτικούς ανθρώπους, με σπουδαία μπασκετική καριέρα, αλλά επιδερμική προπονητική διαδρομή του ενός εξ αυτών. Με σεβασμό στο πρόσωπό τους, δεν είναι υλικό για να τρώμε πίτσα και να το συζητάμε με την παρέα μας. Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά ήταν στο πάνελ κι ο έμπειρος και τεράστιος Κώστας Μίσσας…
Πάμε και στα μαγικά του Νίκου. Στην παρουσίαση του playbook, οι υπεύθυνοι του Αναπτυξιακού μίλησαν (ορθώς) για τον αξιακό κανόνα των προπονητών. Πολύ σωστά και μπράβο τους. Όταν μιλάμε για «αξιακό κανόνα» οι λέξεις αξιοκρατία, ευθύνη, αξιοπρέπεια δεν είναι κενού περιεχομένου. Αλλά…
Υπάρχει αξιοκρατία στη επιλογή των Ομοσπονδιακών; Έγινε Προκήρυξη Δήλωσης Ενδιαφέροντος, με κατάθεση βιογραφικών, μοριοδότηση κτλ., ή έγινε για τα μάτια του κόσμου σε κάποιους Περιφερειακούς Προπονητές; Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι ομοσπονδιακοί είναι ακατάλληλοι, αλλά πως δεν τηρήθηκαν αξιοκρατικά στοιχεία.
Πάμε στο ζήτημα της Ευθύνης. Οι συνεχιζόμενες αποτυχίες όλων σχεδόν των Αναπτυξιακών Εθνικών Ομάδων τα προηγούμενα καλοκαίρια, έχουν κάποιον να επωμισθεί την ευθύνη; Είπε κάποιος «απέτυχα, παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω;». Ζητήθηκαν από τους έχοντες την ευθύνη… ευθύνες; Συζητήθηκε το πρόβλημα και βρέθηκαν λύσεις;
Αντιλαμβάνεστε εύκολα ότι το playbook είναι κομμάτι μιας (τάχα μου) διαφορετικής προσέγγισης στο προπονητικό δόγμα. Θα βοηθήσει να βγάλουμε… νέους αθλητές. Ναι, πολύ καλά τα πάμε. Με… αξιοπρέπεια.
Πεταμένος ο εθνικός μας πλούτος
Σαμαντούροφ, Αβδάλας, Λιοτόπουλος και ένα σωρό άλλα παιδιά, αποτελούν την αφρόκρεμα μας και τον εθνικό μπασκετικό μας πλούτο. Πλούτο με τον οποίο κανείς δεν ασχολείται, καθώς δεν ασχολείται μαζί τους. Ακόμα και εκείνοι που πληρώνονται για αυτά τα παιδιά.
Δεν ασχολούνται προπονητικά, αθλητικά, πνευματικά, ακόμα και προσωπικά με τους νέους αυτούς ανθρώπους. Ο ένας παίζει στην Α2, ο άλλος βολοδέρνει για 6-7 λεπτά στην Καρδίτσα και πάει λέγοντας.
- Nα θυμηθούμε τον τραυματισμό του Σαμαντούροφ στην Εθνική, παίζοντας πάνω 70 παιχνίδια μέσα στη σεζόν (Εθνική κατηγορία – Εφηβικό – Σχολικό – Euroleague Youth – Εθνική Ομάδα), ή δεν κάνει;
- Να θυμηθούμε ότι ο Λιοτόπουλος πρόσφατα έπαιζε σε ένα τουρνουά rising stars, έχοντας τραυματιστεί;
Αυτή είναι η αφρόκρεμα του Αναπτυξιακού μας και όταν αγνοούμε τα βασικά, πώς περιμένουμε πρόοδο; Να γράψω και αλλά;
Όψιμοι ομοσπονδιακοί, από αυτούς που ενδεχομένως συνέταξαν το playbook, κάθονται ως «γκουρού» στις πάνω κερκίδες, δεν κάνουν προπόνηση, δεν μπαίνουν στον κόπο αν όχι να διδάξουν, να μεταφέρουν τις εμπειρίες τους. Απλά επιτηρούν παιδιά, που παίζουν χωρίς προεργασία, στόχο και κατεύθυνση. Μην πούμε ότι υποχρεώνονται παιδιά και γονείς να ταξιδέψουν 200-300 χλμ. για μία προπόνηση 1,5 ώρας (συνήθως 5 εναντίον 5) για να δοκιμαστούν 40-50 παιδιά. Κάνω λάθος;
Να μιλήσουμε για τις πρόσφατες τελικές φάσεις εφήβων και νεανίδων; Πέντε αγώνες σε πέντε ημέρες! Ούτε στο ΝΒΑ δεν συμβαίνει πλέον αυτό. Ό,τι γίνονταν 40 χρόνια πριν γίνεται και τώρα. Κάθε τουρνουά και ένας σοβαρός τραυματισμός, φαντάζομαι όλα αυτά θα συμπεριληφθούν στο playbook. Στην πράξη μοιάζει να είναι play δίχως book…
Αγαπητοί κύριοι της Ομοσπονδίας. Το ότι η πραγματικότητα και τα αποτελέσματα αυτής της εργασίας έχουν τεράστια διαφορά με αυτό που παρουσιάζετε, φαντάζομαι ότι ουδόλως σας προβληματίζει. Άλλωστε η διοίκηση του Βαγγέλη Λιόλιου εξειδικεύεται στο να παρουσιάζει αριθμούς και… πίτες, πολύ ενδιαφέρουσες παρουσιάσεις σε PowerPoint, οι οποίες καμία σχέση δεν έχουν με την καθημερινότητα και την πραγματική (μπασκετική) ζωή.
Τα σωματεία πληρώνουν για τα πάντα, ο ΣΕΠΚ έχει απαξιωθεί, οι Αναπτυξιακές Ομάδες κάθε καλοκαίρι πατώνουν και ο αξιακός κώδικας λειτουργεί a la cart. Μάλλον τo Playbook διαβάστηκε ανάποδα.
