Ο Κόμπι ήταν ένα παιδί που λάτρεψε το μπάσκετ και το μπάσκετ αυτόν.
«Οι ήρωες πάνε και έρχονται, οι θρύλοι ζουν για πάντα». Και αυτό αντικατοπτρίζει απόλυτα τον Κόμπι Μπράιαντ, γιατί όσα χρόνια και αν περάσουν από το τραγικό δυστύχημα που του στέρησε τη ζωή, ο θρύλος του δεν πρόκειται να σβήσει.
Το ξημέρωμα της 26ης Ιανουαρίου 2020 στην Αμερική ήταν ένα από τα πιο θλιβερά πρωϊνά και ο αντίκτυπος ήταν παγκόσμιος. Η είδηση της συντριβής του ελικοπτέρου στο οποίο επέβαινε ο Κόμπι Μπράιαντ, η κόρη του Τζιάνα και τα άλλα επτά άτομα «πάγωσε» όλο τον κόσμο. Είναι αυτές οι στιγμές που συνειδητοποιείς πως μπορεί ένας άνθρωπος που ζει χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τον δικό σου τόπο, να έχει επηρεάσει τη ζωή σου. Είναι η δύναμη του αθλητισμού, η δύναμη των Μέσων και ξαφνικά νιώθεις το σφίξιμο στην καρδιά και μονολογείς… «δεν είναι δυνατόν».
Ο Κόμπι Μπράιαντ είναι θρύλος και έχει περάσει στο πάνθεον αυτών που ασχολήθηκαν με αυτό που λάτρεψαν και ξεχώρισαν. Έφτασαν στο δικό τους προσωπικό Έβερεστ και μέσα από τη διαδρομή τους επηρέασαν και άλλους πολλούς να κυνηγήσουν το όνειρο, να δουλέψουν, να αγωνιστούν σκληρά για να το κατακτήσουν. Σε αυτή τη διαδρομή υπάρχουν αυτοί που θα σε λατρέψουν και αυτοί που θα σε… μισήσουν. Όλοι όμως αναγνωρίζουν το μεγαλείο.
Ο Κόμπι τα έζησε όλα αυτά στα 42 χρόνια ζωής του. Άφησε πολλά ως παρακαταθήκη στην οικογένεια αλλά και σε όσους ασχολούνται με τον αθλητισμό, όχι μόνο με το μπάσκετ. Η Memba Mentality δεν αφορά μόνο τους αθλητές, δεν θα έπρεπε τουλάχιστον να αφορά μόνο αυτούς. Όλοι πρέπει να δουλεύουμε για την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.
Ο Κόμπι έφυγε ξαφνικά, άδικα και με τραγικό τρόπο. Έφυγε νωρίς, όπως πολλοί σπουδαίοι. Τρία χρόνια μετά έχουν γραφεί και ειπωθεί πολλά. Η ανταπόκριση που υπάρχει στην αγορά αντικειμένων που φέρουν το όνομά του, απλά επιβεβαιώνει αυτό που γνωρίζαμε. Πως είναι θρύλος. Και ως θρύλος ήρθε, έλαμψε και έφυγε πριν φθαρεί.
Ίσως αντί ακόμα να θρηνούμε την απώλειά του να σκεφτούμε πως ήμασταν τυχεροί που τον είδαμε και κάποιοι λίγο περισσότερο γιατί τον γνώρισαν.
Αντί άλλων βίντεο, ας απολαύσουμε ακόμα μια φορά το «Dear Basketball», γιατί τελικά ήταν «ένα παιδί που αγάπησε το μπάσκετ».
