Αν η εικόνα που παρουσιάζει -σε αυτό το μικρό δείγμα φετινής γραφής- ο Ολυμπιακός έπρεπε να γίνει τραγούδι, θα ήταν σίγουρα σε… ραπ ρυθμό. Με ταχύτητα κι εξυπνάδα. Γιατί αλλιώς η ραπ δεν ακούγεται. Αν, όμως, ο ρυθμός συνδυαστεί με έξυπνο στίχο, τότε όλα είναι διαφορετικά.
Μπορεί κάποιος να πει ότι είναι βιαστική κι επισφαλής κάθε ανάλυση αυτόν τον καιρό. Δίκιο έχει. Μόνο που ο Ολυμπιακός ξεκίνησε ακριβώς από εκεί που σταμάτησε. Σαν να μην άλλαξε η αγωνιστική περίοδος. Κάνει πράξη το δόγμα που θέλει τις ομάδες να μην έχουν… ασυνέχεια. Και θα ήταν άδικο αν δεν χειροκροτούσαμε τον Γιώργο Μπαρτζώκα, που για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά κάνει… χειρουργικές επεμβάσεις.
Ο Ολυμπιακός παίζει καλύτερα από τον καιρό του
Θυμόσαστε πως και πέρυσι τέτοιον καιρό, τα ίδια λέγαμε. Ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος από τον… καιρό του, ήταν πιο μπροστά, απ’ ότι είχαμε συνηθίσει, κάνοντας αναγωγή σε εικόνες από προηγούμενους… Οκτώβρηδες (καλά καλά δεν μπήκε ακόμα). Η «κεκτημένη ταχύτητα» δεν εντάσσεται ούτε στη σφαίρα του απίθανου, ούτε σε μαγικά τρυκ.
Ο κόουτς Μπαρτζώκας πήγε όλη την περσινή χρονιά με μια σταθερή απειλή. Εξ ου και το γεγονός ότι ο -περί ου ο λόγος- Βεζένκοφ σάρωσε τα βραβεία. Έκανε τη μία απειλή δύο, βάζοντας τον Πίτερς στο ρόστερ και πλέον ο πονοκέφαλος για την αντίπαλη άμυνα είναι διαρκείας.
Ο κομβικός ρόλος του Λούντζη
Φάνηκε από την Εθνική ομάδα. Ο Ολυμπιακός έχει πλέον τρία πόιντ γκαρντ, καθώς ο Λούντζης μέρα με τη μέρα ωριμάζει. Έχει βελτιώσει (όπως κι ο Ουόκαπ) το σουτ, έχει μεγάλο κορμί για περιφερειακός, είναι πιστός στα καθήκοντά του στο πίσω μέρος του γηπέδου και δεν βιάζεται να πιάσει την ευκαιρία από τα μαλλιά.
Δεν θα κάνει τη διαφορά, αλλά όταν έχεις βάθος, έχεις λιγότερους προβληματισμούς. Κι όσο ακόμα ο Κάνααν δεν έχει εγκλιματιστεί, τόσο περισσότερο παίζει το δίδυμο Σλούκα – Ουόκαπ, που έχει πολύπλευρη επίδραση στο «ερυθρόλευκο» παιχνίδι. Η ικανότητα του Λούντζη να είναι μέρος του συνόλου, δίνει τη δυνατότητα στον Μπαρτζώκα να αλλάξει σχήματα.
Γέμισε η ρακέτα
Προσωπικά μου λείπει ο Χασάν Μάρτιν, αλλά θα το αντέξω. Ελπίζω, όσοι εθελοτυφλούσαν, να κατάλαβαν τι σημαίνει να έχεις κανονικότητα στη θέση «5». Χθες, για παράδειγμα, ο Φαλ έβγαλε εύκολο μεροκάματο, καθώς ο Μπολομπόι ήταν εξαιρετικός και στις δύο πλευρές του παρκέ, κυρίως όμως στην άμυνα. Σκεφτείτε πως ο Ολυμπιακός θα έχει στους αγώνες της Ευρωλίγκας και τον Μπλακ, οπότε γέμισε για τα καλά η άδεια περσινή ρακέτα.
Το ότι ο Λαρεντζάκης μοιάζει (και είναι) πιο ώριμος, αυξάνει τα επίπεδα ενέργειας στη θέση «3». Με Παπανικολάου, ΜακΚίσικ και τον Λάρε, ο Ολυμπιακός μπορεί να τρέχει, να πιέζει στην άμυνα, να βγάζει σουτ και φάσεις.
Δεν έγινε υπερομάδα
Προδήλως υπάρχουν αδυναμίες. Για παράδειγμα πρέπει να μπει (θέλει τον χρόνο του) στην εξίσωση ο νεοφερμένος Κάνααν, για να έχει το απρόβλεπτο σουτ και το εύκολο καλάθι ο Ολυμπιακός. Ακόμα και μ’ αυτόν, όμως, δεν θα γίνει υπερομάδα. Είναι πολύ καλύτερος από πέρυσι, έχει αυξήσει την ταχύτητα, έχει μεγαλώσει (θυμηθείτε τι γράφαμε) το γήπεδο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχει στο… τσεπάκι την πρόκριση στους «8».
Το αντίθετο, όλοι έχουν δυναμώσει και θέλει πολλή δουλειά, χαμηλούς τόνους (έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν εμφανίστηκαν υπερφίαλοι οι «ερυθρόλευκοι») και να βελτιώνονται καθημερνά οι παίκτες σε ατομικό επίπεδο (για παράδειγμα οι βολές είναι ανορθογραφία στο εξαιρετικό ολιστικό παιχνίδι του Φαλ), ώστε να μπορέσει ο Ολυμπιακός να διεκδικήσει ξανά μια θέση στο φάιναλ φορ.
