Ο Αριστείδης είναι παλιά καραβάνα. Χρόνια στο κουρμπέτι κι ας τον μαθαίνουν τώρα οι πιτσιρικάδες. Κάποτε μεσουρανούσε σε καθημερινή πολιτική εφημερίδα («Αδέσμευτος Τύπος») κι οι παλιοί γνωρίζουν τις… πλάκες που έκανε. Και το μαχητικό του πνεύμα. Τότε ήταν… σύμμαχος με την Τάνια Μερίκα, που είχε σηκώσει τη σημαία της επανάστασης, κόντρα στον Γιώργο Βασιλακόπουλο.
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ποτέ δεν ξεκίνησε η Μερίκα τον «πόλεμο». Αμύνθηκε, υπέρ βωμών κι εστιών. Και το έκανε με εντυπωσιακό τρόπο, ούσα αποφασισμένη να παλέψει για τα δικαιώματα των Κριτών.
Η αντίσταση είναι σπουδαίο πράγμα, αλλά η συναναστροφή με την εξουσία, η σύμπλευση με τα κέντρα εξουσίας είναι… γλυκιά. Πού να τρέχεις, να διεκδικείς το δίκιο σου, όταν μπορείς να είσαι δίπλα στον πρόεδρο. Αυτό έκανε κι η Μερίκα. Αίφνης ανακάλυψε την αξία του Βασιλακόπουλου και τον υπηρέτησε πιστά ως το τέλος. Από βράβευση σε βράβευση κι από πλακέτα σε πλακέτα πήγαιναν. Αλλά υπήρξε το… τέλος εποχής.
Μερίκα: Άλλαξε ο βασιλιάς, ζήτω ο βασιλιάς
Δεν θα έβγαινε ξανά στον δρόμο, να πάρει την ντουντούκα. Πλέον είχε βρει το μονοπάτι της διπλωματίας (το λες κι έτσι) κι από τον «πατερούλη» η Μερίκα βρέθηκε υπεύθυνη σε όλη την Ελλάδα, αφού βρέθηκε «αγκαλιά» με τον Λιόλιο. Κι από εκεί που έκοβε Κριτές από εθνικές κατηγορίες για το… μαλλί τους, άρχισε τα ταξίδια. Αναψυχής λένε οι κακές γλώσσες, για δουλειά θα επιμείνει ο Αριστείδης.
Ένα πράγμα δεν έμαθε ποτέ η Μερίκα. Μπορεί να έφερε στις εκδηλώσεις της ανθρώπους του πνεύματος (και μπράβο της), μπορεί να έχει η ίδια υψηλό IQ, αλλά δεν κατάλαβε ότι όσο ταΐζεις το κτήνος, τόσο το κτήνος (της εξουσίας) πεινάει περισσότερο.
Κάπως έτσι, λίγες μέρες πριν τις εκλογές των Κριτών, η Μερίκα βρέθηκε μετέωρη. Αν συνέχιζε να παίζει τον σκοπό του Λιόλιου θα πήγαινε κόντρα στους συναδέλφους της. Υποχρεώθηκε να «επαναστατήσει» εκ νέου. Παραιτήθηκε, αλλά γνωρίζοντας πια καλά το παιχνίδι, δεν ανέβηκε στα κεραμίδια. Τόσο όσο, ώστε να μπορεί να επιστρέψει.
Μόνο που από την τελευταία φορά, που είχε κάνει πραγματικό αγώνα, έχουν περάσει δεκαετίες. Πλέον είναι σαν τον βοσκό με τους λύκους, κανείς δεν την πιστεύει όσο κι αν φωνάζει. Δεν γνωρίζω αν θα την πιστέψουν οι συνάδελφοί της, αν θα την εμπιστευτούν εκ νέου, πάντως αυτός που δεν πρόκειται να την πιστέψει ξανά ο
Αριστείδης ο Δίκαιος
