Η Εθνική έπαιξε στο Ευρωμπάσκετ, αλλά τα χείλη των υπευθύνων παραμένουν άλαλα. Κανείς δεν έχει το θάρρος να κάνει απολογισμό. Κρύφτηκαν όλοι. Γράφει ο Γιώργος Κογκαλίδης
Ήταν 13 του μήνα όταν το ταξίδι μας στο φετινό Ευρωμπάσκετ τέλειωσε άδοξα. Η Εθνική δεν τα κατάφερε. Οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές (και πώς μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά) είχαν βάλει ψηλά τον πήχη, οπότε ο αποκλεισμός στη φάση των «8» είναι εξ ορισμού αποτυχία. Κανείς μας δεν ζήτησε «κεφάλια στο πιάτο», κανείς δεν απαίτησε να στηθούν λαϊκά δικαστήρια, αλλά από αυτό το σημείο μέχρι την… Εθνική του Ρέμου, έχει απόσταση.
«Κλειστά τα στόματα», που τραγούδησε με μοναδική επιτυχία ο Αντώνης. Μόνο που τα μπασκετικά κλειστά στόματα δεν συνιστούν επιτυχία. Περιμέναμε, όταν κάθισε η σκόνη, να υπάρξει διάθεση αυτοκριτικής. Να γίνει αποτίμηση και να βγει κάποιος να πει τι έφταιξε και κυρίως πώς θα διορθωθεί. Δυστυχώς, η «ΚΑΕ Εθνική» έχει πρόεδρο και στελέχη, ΜΟΝΟ στις επιτυχίες.
Εξαφανισμένος ο Λιόλιος
Έχει κανείς αμφιβολία ότι σε περίπτωση που η Εθνική κατακτούσε μετάλλιο ο Βαγγέλης Λιόλιος ΔΕΝ θα σταματούσε τις δηλώσεις; Εδώ μπουγελώθηκαν στ’ αποδυτήρια, μετά μια αδιάφορη εκτός έδρας νίκη στην Τουρκία, με μετάλλιο θα γύριζαν με τα πόδια και μια κάμερα να καταγράφει κάθε βήμα. Υπήρχαν, άλλωστε, αρκετοί πρόθυμοι να το… καλύψουν, οι ίδιοι που έχουν γλωσσοδέτη όσον αφορά στην ανάλυση του αποτελέσματος.
Ο νέος πρόεδρος της ΕΟΚ ακολουθεί τη μέθοδο Βασιλακόπουλου (κι εδώ), μένοντας πιστός στο δόγμα ότι τα πάντα ξεχνιούνται ύστερα από 15 μέρες. Περιμένει να περάσει η μπόρα, να αλλάξει η ατζέντα και μετά θα εμφανιστεί.
Πού είναι οι μεγάλες δόξες;
Προσωπικά δεν περίμενα κάτι παραπάνω από τον Βαγγέλη Λιόλιο. Ήθελα, όμως, να δω τον Νίκο Ζήση να βγαίνει μπροστά. «Θρύλος» του μπάσκετ, ως παίκτης μας έκανε να κλάψουμε από συγκίνηση με τις επιτυχίες του. Είτε μιλάμε για την Εθνική, είτε για την τεράστια καριέρα του.
Σεβασμός και μόνο τού πρέπει. Όμως, ως κομμάτι της «επίσημης αγαπημένης» δεν μπορεί να αρκείται σε ένα κοινότυπο και γενικόλογο τιτίβισμα. Περιμένουμε περισσότερα. Όχι ανάληψη ευθυνών (είπαμε δεν στήνουμε λαϊκά δικαστήρια), αλλά εξήγηση γιατί δεν πήγαν τα πράγματα όπως περιμέναμε. Κι αναφέρομαι μόνο στην Εθνική ανδρών, γιατί αν κατεβούμε παρακάτω, κλάψτα Νικόλα.
Από τον Δήμο Ντικούδη η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα κάτι. Εδώ δεν μίλησε όταν απειλήθηκε η ύπαρξη της ΑΕΚ, της ομάδας που συνέβαλε τα μέγιστα, για να γίνει αυτό που είναι. Αν η αρμοδιότητά του είναι να σβήνει κεράκια σε τούρτες, θαρρώ ότι αδικεί τον εαυτό του.
Βαγγέλη πάρτο αλλιώς
Η Εθνική άλλαξε σε ότι αφορά στη στελέχωσή της. Γι’ αυτόν τον λόγο καθημερινά χειροκροτούσα τον κ. Λιόλιο. Όμως, πρέπει να αλλάξει σκοπό, γιατί μέχρι τώρα -στα σοβαρά ζητήματα- πατά στις ίδιες νότες, που πατούσε ο προκάτοχός του.
Στον αθλητισμό είναι κι η επιτυχία κι η αποτυχία. Όταν (στην αποτυχία) βάζεις το κεφάλι στην άμμο, κρύβεσαι, μπαίνεις κάτω από το σεντόνι για να φύγει ο… μπαμπούλας, δεν έχεις ελπίδα στην επιτυχία. Είναι νόμος. Αν δεν μάθεις από τα λάθη σου, είσαι καταδικασμένος να τα ξανακάνεις.
