Η συνολική εικόνα μας στο Ευρωμπάσκετ είναι κατώτερη του αναμενομένου. Η Εθνική δεν πέρασε στους ημιτελικούς, παρότι είχε το υλικό. Είναι ευκαιρία για καθέναν να γράψει και να πει το «μακρύ» και το «κοντό» του. Θα ήταν πρώτης τάξεως ευκαιρία για μένα να κάνω… «σημαία» τον Στόγιαν Βράνκοβιτς και να καλέσω τον Βαγγέλη Λιόλιο να ακολουθήσει το παράδειγμά του: Να παραιτηθεί, αναλαμβάνοντας την ευθύνη της αποτυχίας. Προδήλως δεν θα το πράξω.
Αντιθέτως, για μένα ο πρόεδρος της ΕΟΚ πήγε ένα βήμα πιο μπροστά την Εθνική. Ήρθε κανονικός προπονητής, από το… πάνω ράφι. Γεφυρώθηκε το χάσμα με τον Τάιλερ Ντόρσεϊ, που ήταν καθοριστικός στις νίκες μας. Ακόμα κι αν ο Δημήτρης Ιτούδης «χρεώνεται» το ότι η «επίσημη αγαπημένη» παρουσιάστηκε κατώτερη του αναμενομένου στον αγώνα με το μεγάλο «πρέπει», δεν παύει να είναι εκ των κορυφαίων Ελλήνων προπονητών.
Γιατί απέτυχε η Εθνική
Η αποτυχία δεν βαραίνει εκείνους που τα έκαναν όλα σωστά (αναφέρομαι στη διοίκηση της ΕΟΚ), ώστε να πάει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα με τους καλύτερους παίκτες. Αλήθεια, αν αύριο άρχιζε ξανά το Ευρωμπάσκετ, θα αλλάζατε έστω κι έναν παίκτη από την Εθνική; Μάλλον όχι. Θα αλλάζατε προπονητή; Μάλλον όχι.
Γιατί, όμως, απέτυχε η Εθνική. Το προφανές είναι ότι δεν παίζουμε μόνοι μας. Σ’ έναν αγώνα, ο αντίπαλος ήταν καλύτερος και κέρδισε. Τόσο απλά. Ούτε αφορισμοί, ούτε ανάγκη για… αίμα στη ρωμαϊκή αρένα. Δεν παίξαμε, χάσαμε, πάμε για το επόμενο. Η αποτυχία δεν έγκειται στην ήττα, ή στην απώλεια του μεταλλίου, αλλά στη νοοτροπία των τριγύρω.
Η Εθνική δεν είναι σωσίβια λέμβος
Το κακό είναι πως και η νυν διοίκηση της ΕΟΚ προσδοκά (όπως η προηγούμενη) επιτυχία της «επίσημης αγαπημένης» για να φτιάξει την εικόνα της. Όσο η Εθνική μετατρέπεται σε… ΚΑΕ Εθνική, έχουμε πρόβλημα αντίληψης. Και μην μου πείτε ότι σε περίπτωση μεταλλίου δεν θα είχαμε αποθέωση από τους «πρόθυμους» στον Βαγγέλη Λιόλιο.
Η Εθνική είναι καθρέπτης του ελληνικού μπάσκετ. Για ποιο μπάσκετ μιλάμε; Δηλαδή, αλήθεια τώρα, πιστεύετε ότι το ελληνικό πρωτάθλημα είναι στα τρία κορυφαία της Ευρώπης, για να «απαιτεί» μετάλλιο, ώστε να υπάρχει αναλογία «βιτρίνας» και «αποθήκης»;
Όταν όλες οι μικρές Εθνικές έχουν καταποντιστεί, ενδεχόμενη επιτυχία στο Ευρωμπάσκετ θα… καθάριζε το πιάτο, όμως η Εθνική δεν είναι (και δεν πρέπει να είναι) σωσίβια λέμβος, για να ανεβαίνουν οι ναυαγοί του αθλήματος.
Η επόμενη μέρα
Τι πρέπει να αλλάξει; Αφενός, η ΕΟΚ πρέπει να κάνει ένα φόρουμ, να συζητήσει με προπονητές όλων των κατηγοριών (κι όχι τους ημέτερους), παίκτες, παράγοντες, δημοσιογράφους, φυσικοθεραπευτές, γιατρούς, γυμναστές, ώστε να υπάρξει εθνικός σχεδιασμός, που θα ξεκινά από τις μικρές ηλικίες και θα έχει ως κορυφή της πυραμίδας την Εθνική.
Όσο δεν μαθαίνουμε στα παιδιά τα βασικά, όσο δεν αναπτύσσονται τα πρωταθλήματα μικρών ηλικιών, όσο δεν τα αφήνουμε να σουτάρουν, αλλά απλά τους μαθαίνουμε συστήματα, δεν θα έχουμε παραγωγή. Όσο σκεφτόμαστε να αφαιρέσουμε ομάδες, αντί να αυξήσουμε τη λαϊκή βάση του αθλήματος, τόσο θα ψαρεύουμε σε λιμνούλα, όταν οι άλλοι θα ψαρεύουν σε θάλασσα.
Πρέπει να φτιάξουμε το μπάσκετ. Χωρίς υπερφίαλες αντιλήψεις, υβριστικές προς το παρελθόν, ότι αυτή η Εθνική είναι η κορυφαία όλων των εποχών, όταν υπήρχαν τα ορόσημα του 1987, του 2005-’06.
Θύμισε την Εθνική ποδοσφαίρου
Θα μπορούσαμε να πετύχουμε ακόμα και δίχως να φτιάξουμε όσα αναφέρω, αλλά θα ήταν μια επιτυχία (καλοδεχούμενη), που απλά θα έκρυβε τα σκουπίδια κάτω από το χαλάκι. Τώρα είναι η ευκαιρία να δούμε το πρόβλημα κατάματα. Να αποφασίσει (δεν το βλέπω) η ΕΟΚ και προσωπικά ο Λιόλιος, να επεκτείνουν αυτό που έκαναν στην Εθνική, σε όλο το φάσμα του σπορ: Αξιοκρατία.
Όχι χάρες, όχι χατίρια, όχι ταξιδάκια αναψυχής, όχι να προσομοιάζει η Εθνική στην αντίστοιχη ποδοσφαιρική ομάδα που πήγε στις ΗΠΑ (επί εποχής του αείμνηστου Αλκέτα Παναγούλια) κι έγινε (με ευθύνη της τότε ΕΠΟ) τσίρκο και τουριστική ατραξιόν.
Ο Ιτούδης είναι έξυπνος κόουτς και το κλάμα των παικτών καλή μαγιά. Να συνεχίσουν να δουλεύουν, με ορίζοντα το Παγκόσμιο. Να βρουν μόνοι τους (ξέρουν αυτοί) τα λάθη και να τα διορθώσουν. Η Εθνική είναι ανεξάρτητη από το υπόλοιπο γίγνεσθαι, που θέλει ξήλωμα και χτίσιμο από την αρχή. Σε όλα τα επίπεδα.
Αντί επιλόγου: Επειδή έχω γνωρίσει προσωπικά τον Βασίλη Ντάκουρη και ξέρω ότι είναι ακέραιος χαρακτήρας, περιμένω να υλοποιήσει αυτό για το οποίο έκανε όλο τον αγώνα. Να ανεβούν στο «Διαύγεια» όλα τα έξοδα της αποστολής σε Ιταλία και Γερμανία. Ποιοι ταξίδεψαν με έξοδα της ΕΟΚ, τα χρήματα που δαπανήθηκαν σε (απαραίτητα) τραπέζια δημοσίων σχέσεων, όλα όσα αφορούν την Εθνική και τους πέριξ αυτής. Θα είναι σημαντική διαφοροποίηση με το χθες…
