Η Εθνική, δίχως να… ζορίσει τις μηχανές, «κλείδωσε» την πρώτη θέση στον όμιλο με τη νίκη επί της Ιταλίας, πάει χαλαρά στα πρώτα χιαστί και πλέον θα ασχοληθεί ξανά με το Ευρωμπάσκετ στην… 8άδα. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, από τη στιγμή που ο Γιάννης Αντετοκούνμπο κάνει… μαγικά πράγματα. Δεν είναι μόνος, μην παρασυρθούμε, μην αδικήσουμε τους υπόλοιπους.
Αν μιλήσουμε με μπασκετικούς όρους, η διαφορά σε σχέση με το παρελθόν (όπου πάλι υπήρχε ο Γιάννης) είναι πως στην άκρη του πάγκου βρίσκεται ένας πανέξυπνος κι έμπειρος στη διαχείριση μεγάλων προσωπικοτήτων κόουτς. Η παρουσία του Ιτούδη, ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει τα παιχνίδια, αποτελεί κόλαφο για εκείνους που είχαν αναγάγει σε… διακοσμητικό τον ρόλο του προπονητή και δικαίωση για όσους (λίγοι εμείς που το φωνάζαμε δημόσια) επέμεναν στην ανάγκη πρόσληψης ικανού τεχνικού.
Δίπλα στον Γιάννη Αντετοκούνμπο είναι ο Τάιλερ Ντόρσεϊ, που δημιουργεί για τον εαυτό του, κάτι που μας έλειψε από το 2009, όταν ο Βασίλης Σπανούλης έκανε τα… δικά του, στην τελευταία χαρούμενη ανάμνηση από την «επίσημη αγαπημένη». Αλλά, για την Εθνική έχουμε χρόνο να τα πούμε, όταν… σοβαρέψει το πράγμα. Ας μιλήσουμε για τον Γιάννη.
Ο εξωπραγματικός Αντετοκούνμπο
Η τάπα στο τέλος της πρεμιέρας με αντίπαλο την Κροατία, μοιάζει να είναι βγαλμένη από φαντασία (κάτι σαν remake του Space Jam) σεναριογράφου του Χόλυγουντ. Μόνο που το είδαμε να συμβαίνει στην πραγματική ζωή. Και το έκανε ο κορυφαίος παίκτης του πλανήτη, ο Γιάννης.
Ο τρόπος με τον οποίο ο Αντετοκούνμπο τρέχει το γήπεδο, έχοντας την μπάλα στα χέρια, δημιουργεί την αίσθηση ότι το γήπεδο μπάσκετ έχει μικρύνει. Η πλαστικότητα στην κίνηση, παραπέμπει σε χορευτή επιπέδου Μπολσόι κι ο αθλητικός αλτρουισμός του, η προσήλωση στο «εμείς» κι όχι στο «εγώ», σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν όντως το πιστεύει, ή προσποιείται.
Το στοιχείο που τον κάνει να ξεχωρίζει
Θα μπορούσα να σας… υποχρεώσω να αλλάξετε καμιά δεκαριά εικόνες, περιγράφοντας αυτά που ήδη γνωρίζετε. Δεν συντρέχουν λόγοι, ας είμαστε οικονομικοί. Ποιο είναι το ιδιαίτερο στοιχείο του Γιάννη Αντετοκούνμπο; Αν έπρεπε να κρατήσουμε ένα απ’ όλα, τι θα επιλέγαμε;
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ νιώθω ότι ενσαρκώνει το moto της δικής μου ζωής. Ανδρώθηκα με την προσέγγιση «ας είμαστε ρεαλιστές! Ας κυνηγήσουμε το ακατόρθωτο». Το είχε πει ο Τσε Γκεβάρα και δεν είναι απλά ένα τσιτάτο γραμμένο σε τοίχους, σχολικές τσάντες ή θρανία, είναι στάση ζωής. Αυτό ακριβώς κάνει ο Αντετοκούνμπο. Μας δίνει το δικαίωμα να προσεγγίσουμε με ρεαλισμό το… ακατόρθωτο.
Κάνει πράγματα, που έχουν την ένδειξη «μην το δοκιμάσετε σπίτι», και τα κάνει να μοιάζουν απλά. Σε βαθμό, που καθένας σκέφτεται ότι μπορεί να πάει στο ανοιχτό της γειτονιάς του και να απογειωθεί. Κι αυτό δεν είναι μόνο αγωνιστικό, είναι η ιστορία της ζωής του. Είναι το παράδειγμα, είναι η έμπνευση, είναι το δικό του αποτύπωμα στα μυαλά και στις ψυχές νέων ανθρώπων, που αναζητούν την ταυτότητά τους, που ψάχνουν «ήρωες», που αναζητούν υπερβατικά να πολεμήσουν τη μιζέρια της καθημερινότητας.
Αντί επιλόγου: Για εμάς, που ήμασταν ευλογημένοι, δεν είναι η πρώτη φορά. Το έχουμε δει εξ αποστάσεως, λατρεύοντας την αιώνια μπασκετική θεότητα, τον Μάικλ Τζόρνταν. Το έχουμε ζήσει, στα πρώτα μας βήματα στον μαγικό χώρο του μπάσκετ, παρακολουθώντας τον Νίκο Γκάλη να αψηφά τον νόμο της βαρύτητας.
