Ο επίλογος στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα U20 ήταν ιδιαίτερος για τη Δανάη Παπαδοπούλου. Έκανε το καλύτερο της παιχνίδι, μένοντας αρκετή ώρα στο παρκέ, αποχαιρέτησε (για την ώρα) τη σχεδόν μισή ομάδα, η οποία δεν θα ξαναγωνιστεί σε «μικρές» εθνικές, έριξε μπουγέλο σε προπονητές (εντάξει, όχι μόνο αυτή) και έφερε στο μυαλό της μια δυνατή στιγμή από τη διοργάνωση που δύσκολο θα ξεχάσει.
«Προσπαθήσαμε να κλείσουμε με το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Θέλαμε να δείξουμε κιόλας ότι η ομάδα αυτή δεν τα παρατάει ότι κι αν γίνει. Θέλαμε μια καλή εμφάνιση για το τέλος του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Είχαμε πολλά χρόνια να παίξουμε σε ευρωπαϊκό με την πανδημία και για πολλά κορίτσια ήταν το τελευταίο τους παιχνίδι στις αναπτυξιακές ομάδες, οπότε είχαμε πολλούς λόγους να θέλουμε νίκη, αλλά και καλή εμφάνιση».
Σε ερώτηση αν έπεσαν μπουγέλα και υπό τις ιαχές MVP από τις συμπαίκτριές της μέσα στο πούλμαν στη διαδρομή προς το ξενοδοχείο η Παπαδοπούλου βάζει τα γέλια: «Έπεσαν, αλλά όχι προς τις κοπέλες αυτές. Έπεσαν προς τους προπονητές!»
Η αλήθεια είναι πως μπορεί το στόχο τους να μην τον πέτυχαν, όμως απέναντι στη Γερμανία έκαναν το παιχνίδι να φαίνεται εύκολο: «Ναι, εύκολο το κάναμε εμείς. Υπολογίζαμε τη Γερμανία , γιατί ήταν από τις ομάδες που ήταν υποψήφιες για να ανέβουν. Από τις δυνατές του τουρνουά. Μπήκαμε όμως από την αρχή δυνατά και πήραμε αυτό που θέλαμε».
Η ίδια θα επιστρέψει στις μικρές εθνικές ομάδες και περιμένει να καταφέρει του χρόνου, αυτό που δεν κατάφερε φέτος: «Έχω άλλη μία χρόνια και αν όλα πάνε καλά θα είμαι εδώ. Θα είναι το δικό μουτελευταίο Ευρωπαϊκό στις «μικρές» εθνικές και ο στόχος θα είναι και πάλι ο ίδιος. Η άνοδος. Θα έχουμε και πάλι καλή ομάδα, θα έρθουν και οι αθλήτριες που είναι γεννημένες το ’04 και θα το προσπαθήσουμε. Είναι πάντα τιμή και μόνο να φοράς τη φανέλα της Εθνικής Ομάδας».
Η Παπαδοπούλου πάντως συγκινήθηκε ιδιαίτερα και δεν το έκρυψε όταν είδε μια άλλη φανέλα σε αυτό το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα: «Ο αγώνας με την Ουκρανία ήταν πολύ ιδιαίτερος για μένα. Ήταν πολύ συγκινητικό να βλέπεις αυτά τα κορίτσια εδώ με τόσα που συμβαίνουν στη χώρα τους. Την πρώτη φορά που τις είδεα στο γήπεδο δεν μπόρεσα να μην κλάψω… Είναι σημαντικό που έχουν έρθει εδώ, που αγωνίζονται, που έχουν αυτή τη δύναμη».
