Σε μια δημοσιογραφική διαδρομή 38 χρόνων, θαρρώ ότι έχω γνωρίσει πάνω από 1.000 ανθρώπους στο μπάσκετ. Ίσως λέω και λίγους. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποιους, ο Γιώργος Πρίντεζης θα ήταν στην πρώτη πεντάδα (πρώτος -φυσικά- ο ανεπανάληπτα μοναδικός Νίκος Γκάλης). Και δεν αναφέρομαι στην μπασκετική αξία, αλλά στην ολοκληρωμένη και συνάμα διακριτική προσωπικότητα. Νιώθω τυχερός που τον γνώρισα, αλλά ταυτόχρονα δεν καταλαβαίνω γιατί τον αποθεώνετε…
Συνήθως αποθεώνουμε αυτό που θέλουμε να γίνουμε. Οι ίδιοι που γράφετε πόσο καλός κι ευγενικός ήταν, πως ήταν κοινής αποδοχής από εχθρούς και φίλους, μοιράζετε κατάρες και καρκίνους σε όποιον έχει διαφορετική άποψη. Αλήθεια, πώς ταυτίζεστε μαζί του; Ή, αν νιώθετε ότι είναι ξεχωριστός, γιατί δεν προσπαθείτε να του μοιάσετε στην καθημερινότητά σας;
Πρίντεζης, ο διαφορετικός
Οι ίδιοι που γράφετε ότι ποτέ δεν πούλησε οπαδιλίκι, απαιτείτε από ξένους παίκτες να είναι από μικροί οπαδοί της ομάδας σας, γνωρίζοντας ότι αυτό είναι παράλογο. Γουστάρετε να βλέπετε παίκτες (συνήθως μετρίου επιπέδου) να κάνουν καφρίλες στο όνομα της ομάδας σας, αλλά αποθεώνετε εκείνον, ο οποίος –όντας Ολυμπιακός- ποτέ δεν ξέφυγε.
Οι ίδιοι που γράφετε πόσο σεμνός είναι ο Πρίντεζης, νιώθετε ότι ο κόσμος σας ανήκει επειδή ανέβηκαν οι ακόλουθοί σας στα social media.Κι αν τύχει και πάρετε κανένα like παραπάνω, γίνατε σε μια νύχτα ρεπόρτερ, προπονητές, μάνατζερ και πρόεδροι ταυτόχρονα.
Ορθώς αποθεώνεται ο Γιώργος Πρίντεζης γιατί ήταν (και είναι ο άνθρωπος) διαφορετικός. Αλλά αντί να βάζετε φωτογραφίες του και να γράφετε τσιτάτα, μπας και πάρετε καμιά καρδούλα παραπάνω, μάθετε μπαλίτσα από τον άρχοντα. Υιοθετήστε τη συμπεριφορά του, αντιληφθείτε γιατί είναι ξεχωριστό κι ιδιαίτερος. Γίνετε σαν τον «Πρι».
Το σημαντικότερο: Δείξτε στα παιδιά σας πώς είναι ο πραγματικά πετυχημένος αθλητής. Και το γράφω γιατί βλέπω παιδιά προεφηβικής ηλικίας να πετυχαίνουν ένα καλάθι από σύμπτωση και να πανηγυρίζουν με τρόπο… δουλεμένο στην προπόνηση. Πιο πολύ ασχολούνται με το πώς θα πανηγυρίσουν, παρά με το πώς θα βάλουν την μπάλα στο καλάθι.
Το πεταχτάρι ή το χαμόγελο
Αρκετά χρόνια μετά θα μνημονεύεται το… πεταχτάρι της Πόλης. Για μένα, αυτό που πρέπει να μην ξεχάσουμε, είναι το χαμόγελό του. Ο Γιώργος Πρίντεζης είχε πάντα ένα ζεστό χαμόγελο, είτε ήσουν… σημαντικός, είτε… κοινός θνητός. Ίδιο χαμόγελο, τίμιο, όχι επιτηδευμένο.
Σε μια εποχή, όπου κυριαρχούν οι haters, όπου καθένας και καθεμία έχει έτοιμο ένα «κατηγορώ» για τα κιλά σου, για το αν τρως κρέας ή είσαι vegan, για το αν ντύνεσαι καλά, για το πώς και γιατί έρχεσαι σε οργασμό, ο Πρίντεζης μοιάζει με αναλογικό ρολόι σε ψηφιακή εποχή.
Το ότι εκείνοι που ψάχνουν να βρουν το πιο εξελιγμένο μοντέλο «έξυπνου ρολογιού» αποθεώνουν το παλιό παραδοσιακό, που το κούρδιζες για να δουλεύει, με ξεπερνά. Μακάρι να νιώσουν κάτι από αυτό που (περι)γράφουν.
