Να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους; Ο Δημήτρης Πρίφτης είχε την πιο εύκολη αποστολή, στη σύγχρονη ιστορία του Παναθηναϊκού, κι απέτυχε παταγωδώς. Έκανε λάθη, που δεν θα έκαναν πρωτόπειροι προπονητές. Έκανε επιλογές, που δεν θα βρεις σε κανένα μπασκετικό εγχειρίδιο. Έκανε κινήσεις, δίχως λογική. Μοιραία βρέθηκε εκτός Παναθηναϊκού, έχοντας σπαταλήσει αρκετά χρήματα και μια χρονιά.
Δεν είμαστε από αυτούς που θα ρίξουν ξύδι στην πληγή. Το αντίθετο. Ακόμα και χθες, ο Αναστάσης Κατσαβός βρήκε το θετικό στο κοουτσάρισμά του και το αναδείξαμε, σ’ ένα… προφητικό άρθρο (πατήστε εδώ). Όμως, δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια. Δεν τα κλείσαμε όλη τη χρονιά, όταν καταγράφαμε τα λάθη και τις αστοχίες. Το ίδιο κάνουμε και τώρα.
Κακή διαχείριση υλικού
Ο Δημήτρης Πρίφτης έφτιαξε το ρόστερ κι έχει την ευθύνη. Δαιμονοποιήθηκε το «έσοδα / έξοδα», που στην πράξη φαίνεται πως δεν ήταν έτσι. Αλλά το προσπερνάμε. Αυτούς τους παίκτες διάλεξε και με αυτούς έπρεπε να βγάλει τη χρονιά. Δεν εμπιστεύτηκε ποτέ τον Καββαδά κι ήταν δικαίωμά του.
Από τη στιγμή που ήξερε ότι ακολουθεί ο αγώνας με τον Ολυμπιακό, όπου ο Παπαγιάννης ήταν κομβικός, ποιος ο λόγος να τον φθείρει και να τον εξαντλήσει τη διαβολοβδομάδα; Η Ευρωλίγκα έτσι κι αλλιώς ήταν χαμένη υπόθεση. Ποιος ο λόγος να παίζει 30λεπτά με ΠΑΟΚ και ΑΕΚ; Σαφέστατα κακή διαχείριση υλικού κι ο Παπαγιάννης είναι μόνο ένα από τα παραδείγματα.
Συνήθισε στην ήττα
Ο Παναθηναϊκός, όπως κι ο Ολυμπιακός, δεν βολεύονται όταν χάνουν. Βεβαίως, οι ήττες είναι μέσα στο πρόγραμμα, αλλά δεν μπορείς να χάνεις και να μην ακούγεται η φωνή σου. Κι ο Μπαρτζώκας έχει χάσει ματς, αλλά οι φωνές του ακούγονταν έξω από τα αποδυτήρια του ΣΕΦ. Ο Πρίφτης είχε διαφορετική προσέγγιση.
Από τη φύση του είναι άνθρωπος χαμηλών τόνων, αλλά υπάρχει κι όριο. Ο Παναθηναϊκός επί των ημερών του ήταν άνευρος. Συνήθισε στην ήττα. Άρχισε να μοιάζει φυσιολογικό να χάνει με 20 πόντους, από ομάδες που δεν ήταν μεγαθήρια. Άρχισε να μοιάζει φυσιολογικό να χάνει από τον Ολυμπιακό. Κι αυτό ήταν κόντρα, αν μη τι άλλο, στον τρόπο σκέψης και δράσης του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.
Η κατάρα του πόιντ γκαρντ
Ακόμα κι αν επιχειρήσουμε να δικαιολογήσουμε όλα τα προηγούμενα, υπάρχει ένα… αγκάθι. Η κατάρα του πόιντ γκαρντ. Ο κόουτς Πρίφτης γνώριζε πως το πρώτο πράγμα που χρειάζονταν ο Παναθηναϊκός ήταν ένας… καθοδηγητής. Ακόμα κι αν δεν ήταν από το πάνω ράφι, ένα αξιόπιστο πόιντ γκαρντ. Κι υπήρχαν ουκ ολίγοι, ικανοί να καθοδηγήσουν το «τριφύλλι».
Αντ’ αυτού επέλεξε διπλό ρίσκο, με Μέικον και Πέρι, έφερε (και δεν έφερε) τον Φερέλ και κατέληξε στον Γιόβιτς, που όλοι γνωρίζουν ότι αντιμετωπίζει προβλήματα τραυματισμών. Αποτέλεσμα; Η ομάδα παίζει «ακέφαλη» ολόκληρη τη σεζόν. Δεν είναι πυρηνική φυσική να βρεις έναν (έστω και μέτριο) περιφερειακό, που να οργανώνει το παιχνίδι σου. Δεν το έκανε και το πλήρωσε.
Ο Δημήτρης Πρίφτης άφησε μια πολύ καλή δουλειά στο Καζάν, για να δοκιμάσει το κάτι παραπάνω. Συνειδητή επιλογή. Μόνο που φάνηκε ανέτοιμος γι’ αυτό που θα ακολουθούσε. Το αποτέλεσμα ήταν να καταγράψει μια πολύ κακή χρονιά, για τον ίδιο και τον Παναθηναϊκό.
