Είναι στιγμές που ο Πάτρικ Ογκουνσότο είναι πιο επίκαιρος από ποτέ. «Πώς γκέγκεν αυτό;», που θα έλεγε ο συμπαθής Νιγηριανός, πρώην ποδοσφαιριστής και πρώην παίκτης του Survivor. Αναφερόμαστε στην ελληνική… πατέντα (με ISO παρακαλώ), σύμφωνα με την οποία παίκτες που δεν βρίσκουν χώρο και χρόνο στην Α1, περνούν μ’ έναν… μαγικό τρόπο στο ΝΒΑ.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είχε αγωνιστεί ΜΟΝΟ στον Φιλαθλητικό και την Α2, πριν βρεθεί στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Ο Αλεξέι Ποκουσέβσκι φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού, δίχως δικαίωμα συμμετοχής ως Έλληνας, με αποτέλεσμα να παίξει ελάχιστα στην Ευρωλίγκα και στην Α2, πριν απαγορευτεί η συμμετοχή κοινοτικού. Μάλιστα τη χρονιά που έπαιξε στην Α2, έχασε μεγάλο μέρος λόγω τραυματισμού.
Ερχόμαστε στον Γιώργο Καλαϊτζάκη, για το ταλέντο του οποίου έχει γίνει περισσότερος ντόρος, από τον χρόνο συμμετοχής και τον ρόλο του στον Παναθηναϊκό. Έξι χρόνια… βολόδερνε, άλλοτε έφευγε δανεικός (στη Λιθουανία, στη Νεβέζις), άλλοτε ήταν μεταξύ εξέδρας και βάθους πάγκου, παίζοντας τα τρίλεπτα του… αγρότη, κάποια στιγμή ξεκίνησε στη βασική πεντάδα σε αγώνα Ευρωλίγκας, αλλά πολύ λάδι και καθόλου τηγανίτα.
Είναι πρόδηλο ότι υπάρχουν παιδιά, ο σωματότυπος των οποίων «φωνάζει» ότι ανήκουν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Υπάρχουν παιδιά, που η εικόνα τους βγάζει μάτι, ότι είναι γεννημένοι για μπάσκετ. Δεν υπάρχει, όμως, η βούληση, το θάρρος, το πρόγραμμα, η κατεύθυνση, ώστε να αξιοποιηθούν, πριν μετοικήσουν.
Η ελληνική ιθαγένεια, το διαβατήριο, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στα 2/3 των περιπτώσεων κι αυτό είναι επίσης ένα θέμα, που πρέπει να μας απασχολήσει. Δηλαδή, θα μας χάλαγε να είχαμε στην Εθνική τον «Πόκου»; Θα μας χάλαγε, αν έχει εξέλιξη αλά Αντετοκούνμπο (έστω κι αν δεν φτάσει τόσο ψηλά), να αποτελεί άλλον έναν πρεσβευτή του ελληνικού μπάσκετ, του ελληνικού αθλητισμού, εν γένει της χώρας μας;
Αν σε αυτούς συμπεριλάβουμε και τον Βούκσεβιτς, γόνο του παλιού παίκτη του Ολυμπιακού, ο οποίος φέτος θα έχει μεγαλύτερο ρόλο στη Ρεάλ και θα… κλαίμε με μαύρο δάκρυ, η ανικανότητα του ελληνικού μπάσκετ να συγκρατήσει και να «εκμεταλλευτεί» τα μεγάλα ταλέντα είναι παροιμιώδης. Κι αν το… μεγάλα ταλέντα είναι από μόνο του σημείο αναφοράς, το… φτηνό εργατικό δυναμικό, είναι που έρχεται να δέσει το γλυκό.
Τα παιδιά της διπλανής πόρτας φεύγουν, δίχως να πάρουμε χαμπάρι, δίχως να κερδίσουμε κάτι από αυτά, προσφέροντάς τους συνθήκες ανάδειξης, ώστε η σχέση να είναι win-win, το ΝΒΑ μάς λέει κατάμουτρα ότι είμαστε μπασκετικά ηλίθιοι κι εμείς συνεχίζουμε να αναζητούμε… σέντερ για τον Ολυμπιακό, ο οποίος δεν θα έχει χώρο στη 12άδα, δεν θα παίζει σχεδόν ποτέ στην Ευρωλίγκα, παρά μόνο αν τρακάρουν στην προπόνηση Φαλ και Μάρτιν, όμως πρέπει να είναι παίκτης με προδιαγραφές, γιατί αυτό σκέφτηκε ο Μπάμπης από το Καματερό.
Μόνο που δεν φταίει ο Μπάμπης, αν δεν λειτουργεί το αναπτυξιακό, αν οι προπονητές έχουν… τσίμπλες στα μάτια, αν η Πολιτεία έχει δυσανεξία στο να διευκολύνει την έκδοση παραστατικών, που θα δίνουν το δικαίωμα σε παιδιά να κυνηγήσουν το όνειρό τους, νιώθοντας ταυτόχρονα ευγνωμοσύνη για τη χώρα μας.
