Όσοι έχουμε ζήσει τις μεγάλες στιγμές της «επίσημης αγαπημένης», την ονειρευόμαστε διαφορετικά. Δεν χαϊδεύουμε αυτιά, δεν βολευόμαστε με λίγα. Γράφει ο Γιώργος Κογκαλίδης
Έλλειπαν πολλοί και πολύ καλοί παίκτες. Αλήθεια είναι! Ακόμα κι έτσι, φτάσαμε στον τελικό για την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Αλήθεια είναι! Είδαμε παιδιά, που βγήκαν μπροστά, έδειξαν φιλότιμο, πάλεψαν. Αλήθεια είναι! Τηρουμένων των αναλογιών, μια χαρά τα πήγε ο Ρικ Πιτίνο. Αλήθεια είναι! Όμως μην περιμένετε να βαφτίσουμε το κρέας ψάρι, η αποτυχία είναι αποτυχία, τουλάχιστον για εμάς, που ονειρευόμαστε μια… άλλη Εθνική ομάδα.
Ούτε διάθεση έχουμε να μπούμε σε συμψηφισμούς κι αοριστολογίες, τύπου «αν έπαιζαν οι Αντετοκούνμπο, οι «Παπ», κτλ.», ούτε θέλουμε να στρογγυλέψουμε τις γωνίες. Η Ελλάδα είναι εκτός Ολυμπιακών Αγώνων κι αυτό είναι ξεκάθαρη αποτυχία. Και δεν το λέμε εμείς, που ονειρευόμαστε την Εθνική, η οποία σάρωνε όποιον έβρισκε μπροστά της, το λένε οι ίδιοι, που χρόνια τώρα καπηλεύονται τις επιτυχίες της και κρύβονται στις αποτυχίες της.
Το αφήγημα περί της Ελλάδας στην έκτη θέση κατάταξη της ΦΙΜΠΑ είναι δικό μου; Δεν το χρησιμοποιούν οι υποστηρικτές του Βασιλακόπουλου, για να υπερτονίσουν την προσφορά του; Ε, από τη στιγμή που η έκτη χώρα στον πλανήτη είναι εκτός Ολυμπιακών Αγώνων, έχει αποτύχει. Γιατί, αλίμονο, η έκτη χώρα να μην έχει εφεδρείες για τυχόν απουσίες, άλλωστε κι οι Τούρκοι χωρίς τον σπουδαίο Λάρκιν έπαιξαν, αλλά δεν το έκαναν σημαία.
Είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη η παρουσία στους Ολυμπιακούς Αγώνες, για να είναι η Εθνική έτσι όπως την ονειρευόμαστε; Ενδεχομένως όχι, αλλά δεν μπορεί να είναι μια ομάδα, που στον τελικό χάνει με κατεβασμένα χέρια, έχοντας δεχθεί 20 πόντους στο πρώτο πεντάλεπτο, δίχως να κάνει φάουλ, έχοντας αφήσει τους Τσέχους να σουτάρουν ελεύθεροι, μια ομάδα δίχως επιστροφές στην άμυνα και πίστη στον εαυτό της.
Αν θέλετε να συζητήσουμε για τους 12 που πήγαν, εμείς δικαιούμαστε να λέμε ότι δεν απαρτίζουν την Εθνική που ονειρευόμαστε. Εσείς, που μας πρήξατε τα μέζεα για την αυταπάρνηση και την επιτυχία στα «παράθυρα», ότι μεγάλωσε η βάση των διεθνών κι αυξήθηκαν οι επιλογές του κόουτς, γιατί τώρα χρησιμοποιείτε ως φτηνή δικαιολογία την απουσία των πρωτοκλασάτων. Ή τα «παράθυρα» δεν πρόσφεραν τίποτα και πέραν των γνωστών 10-12 παικτών υπάρχει χάος, ή η αποστολή στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία.
Έχω δεχθεί κάποια μηνύματα, κατά τη διάρκεια της εκπομπής, περί της προσφοράς και της επιτυχίας του Βασιλακόπουλου, προηγούμενες δεκαετίες. Αλήθεια, οι αποστολείς θα θυμηθούν να γράψουν σήμερα, ότι στο έτος 2021 η διοίκηση της Ομοσπονδίας χρεώνεται την αποτυχία, ή μήπως είναι ανάδρομος ο Ερμής;
Για να πετύχει η Εθνική, για να γίνει αυτή που ονειρευόμαστε, πρέπει να γίνουν βαθιές τομές, ξεκινώντας όχι από τη στελέχωσή της (βλέπεις τους συνεργάτες και πέραν του Μανωλόπουλου, λες «δεν μπορεί, μας τρολάρουν»), ούτε καν από τον τρόπο που λειτουργούν οι μικρότερες εθνικές, αλλά από τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την ιδέα «Εθνική ομάδα».
Κριτήρια πρόσληψης προπονητών, καθορισμός στόχων, διαμόρφωση πλάνου πενταετίες (ου μην και παραπάνω), συνεργασία με τους προπονητές των ομάδων των τμημάτων υποδομής, αλλαγή τρόπου διεξαγωγής των πρωταθλημάτων μικρών ηλικιών, αξιοκρατική στελέχωση των εθνικών ομάδων, επιμόρφωση στις ΗΠΑ, παρακολούθηση σεμιναρίων, πρωτόκολλα, αναλύσεις, επιστημονική αντιμετώπιση του σπορ, είναι κάποια από αυτά που χρειάζονται, για να γίνει η «επίσημη αγαπημένη» που ονειρευόμαστε.
Όλα αυτά έχουν έναν κοινό παρονομαστή: Να ηγείται της Ομοσπονδίας ένας άνθρωπος, που θέλει να δει την Εθνική στο ψηλότερο σημείο κι όχι τον εαυτό του να αποθεώνεται μέσω Εθνικής…
