Αντί να δούμε τι φταίει κι η Εθνική ομάδα πηγαίνει δίχως πολλές ελπίδες στον Καναδά, αναζητούμε θαύματα και περιμένουμε τον… από μηχανής Θεό.
Με προσοχή και συνάμα με ιδιαίτερη χαρά διάβασα τις δηλώσεις του Γιώργου Πάνου για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Δεν είχα ποτέ αμφιβολία, ούτε για την αγάπη του Γιάννη για την Εθνική, ούτε για την αφοσίωσή του στη χώρα που αυτός αποδέχθηκε ως δική του, αλλά άλλοι επιμένουν να τον κρίνουν από το χρώμα (πρωτίστως) και το επίθετο. Αλλά, πάμε στην ουσία, γιατί αν ασχοληθούμε με τους πατριδοκάπηλους και τους φουστανελάδες θα χάσουμε το νόημα.
Ποια ομάδα δεν θα ήθελε στη 12άδα της τον δις κορυφαίο παίκτη του πλανήτη; Ακόμα κι οι ΗΠΑ, των 12 αστέρων, θα ήθελαν τον MVP τους, αν ήταν πατριωτάκι τους. Ως εκ τούτου, είναι λογικό να συζητάμε γύρω από αυτό και τοποθετήσεις αυτού του είδους, επιτρέπουν ένα μικρό χαμόγελο και μια ενδόμυχη σκέψη «αν τα καταφέρουμε, λες να το πάμε μακριά…».
Από την άλλη, εντάξει ο Γιάνναρος, αλλά με τους υπόλοιπους τι γίνεται; Η παραγωγή Ελλήνων παικτών πρώτης διαλογής δεν έχει σταματήσει, αλλά το εργοστάσιο υπολειτουργεί. Όχι, δεν φταίει ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, αλίμονο να φταίει για όλα ο πολυχρονεμένος μας πρόεδρος. Εκείνος έχει συμμετοχή ΜΟΝΟ στις εθνικές νίκες, τις οποίες με βαριά καρδιά οικειοποιείται και για τις ήττες φταίνε από τον Τσαγκρώνη μέχρι τον… Χατζηπετρή, όλοι οι άλλοι.
Το αναπτυξιακό είναι απολύτως υποανάπτυκτο, οι ομάδες δεν έχουν Έλληνες παίκτες υψηλού ανταγωνισμού, ο Γκαγκαλούδης κάνει (και μαγκιά του) πλάκα στην Α2 κι ας έχει περάσει το όριο μπασκετικής συνταξιοδότησης, αν τους βάλεις μαζί με τον Καράμπουλα, μπορεί να νικούν και τις μισές ομάδες της Α1. Και μαγκιά τους, ξαναγράφω…
Η Εθνική πηγαίνει με αρχηγό αποστολής τον Τάκη Τσαγκρώνη, που ίσως είναι ο μοναδικός άνθρωπος από τον χώρο του μπάσκετ, που αναγνωρίζει λιγότερες αγγλικές λέξεις από μένα. Το ότι στο Δ.Σ. της Διοίκησης Πρωτοδικείου υπάρχουν παλιές δόξες, όπως ο Φασούλας ή ο Ρεντζιάς, ουδόλως μας απασχόλησε, από τη στιγμή που δεν ανήκουν στην αυλή του προέδρου. Άλλωστε, ποιος γνωρίζει τον Φασούλα, όταν εμφανίζεται ο Πατρινός παράγοντας, που απορώ τι σκέφτονται στο Hall of Fame και δεν έχουν ανοίξει διάπλατα τις πόρτες για να περάσει.
Την ώρα, λοιπόν, που όλοι φοβόμαστε ότι το όνειρο της πρόκρισης στους Ολυμπιακούς θα γίνει εφιάλτης, την ώρα που ο Ρικ Πιτίνο κάνει πλάκα με τα οικονομικά χάλια της Ομοσπονδίας (κανονικά έπρεπε να είχε τεθεί αυτομάτως εκτός Εθνικής, αλλά πού να βρεις άλλον κανονικό προπονητή, ο οποίος να μην θέλει να πληρωθεί), την ώρα που κανονικό… 3άρι έχουμε βρει μόνο σε αγγελίες στα Πατήσια, πάμε στον έβδομο ουρανό αδέρφια.
Αν γίνει το θαύμα και περάσουμε, θα έρθει ο Γιάννης στο Τόκιο. Πώς πάνε στην πρωτεύουσα της Ιαπωνίας; Ίσως μόνο η Ούρσουλα Κορμπερό, η γνωστή ως Τόκιο του «La Casa de Papel» μπορεί να μας ανοίξει τον δρόμο, αξιοποιώντας τις… τρύπες που άνοιγε ο Μόσκοου. Αλλά μην χαλιέστε, υπάρχει ζωή στον πλανήτη μπάσκετ στην Ελλάδα, αρκεί να τον βρούμε. Κι αν πάλι δεν τα καταφέρουμε, ο πρόεδρος να είναι καλά και την επόμενη φορά θα τους διαλύσουμε.
Αντί επιλόγου: Όταν η Εθνική εδώ και 12 χρόνια θυμίζει το ανέκδοτο με τον κυνηγό και την αρκούδα κι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, που μιλούν για τις επιτυχίες της διοίκησης, μάλλον ΔΕΝ μας αξίζει ο Γιάννης. Γενικώς ΔΕΝ μας αξίζει (μέχρι να μάθουν όλοι να προφέρουν σωστά το όνομά του), αλλά ας το περιορίσουμε στον χώρο του μπάσκετ.
