Η μάχη των εκλογών της ΕΟΚ θα κριθεί στην Αθήνα. Αυτό το γνωρίζουν όλοι όσοι έχουν διαβάσει την ανθρωπογεωγραφία των σωματείων, που θα αποφασίσουν για τον επόμενο πρόεδρο. Ο Παναγιώτης Φασούλας εξασφάλισε τη σύμπλευση του Γιάννη Αλεξόπουλου, του προέδρου της ΕΣΚΑ, ο οποίος δεν μάσησε από τις… απειλές, ο οποίος δεν πτοήθηκε και στο τέλος έκανε αυτό που πρόσταζε η ψυχή κι η λογική του. Είναι η «κίνηση ματ», είναι το στοιχείο που κάνει τη διαφορά. Το γιατί θα το εξηγήσουμε αμέσως.
Η «αράχνη» γνώριζε πως όλα τα λεφτά είναι η πρωτεύουσα. Το γνώριζε και το δούλευε. Έχτισε ένα τείχος με προέδρους Ενώσεων, επιχείρησε να ενσωματώσει μικρές παρέες, οι οποίες δεν θα του έδιναν τη νίκη, αλλά θα δημιουργούσαν κλίμα. Μαρκάκης, Νικάκης, Σαββίδης είναι πρόεδροι που στέκονται από την αρχή στο πλάι του, αλλά όλοι είχαν στραμμένο το βλέμμα στην Αθήνα. Αλλά κι εκεί ο Φασούλας οικοδομούσε με συνέπεια και υπομονή.
Η Σπίνου είναι το… μοτεράκι της ΕΣΚΑ, ο Κώτσης ένας ακάματος εργάτης, οι δυο τους (κι όχι μόνο) έδειχναν την τάση, αλλά περίμεναν όλοι τον χρησμό του προέδρου. Ο Γιάννης Αλεξόπουλος πιέστηκε όσο κανείς άλλος. Κι επειδή γνωρίζουμε πως λειτουργούν κάποιοι κηφήνες, οι οποίοι κινδυνεύουν να χάσουν το μεροκάματο, θα λοιδορηθεί, θα υπάρξει επιχείρηση αποδόμησής του.
Αδιάφορα όλα αυτά. Ο πρόεδρος μίλησε κι η ΕΣΚΑ στηρίζει Φασούλα. Αυτό κάνει τη διαφορά. Όποιος θεωρήσει ότι οι εκλογές κρίθηκαν θα έχει κάνει λάθος. Κανείς δεν έχει ψήφους στην τσέπη, ούτε ο πρόεδρος της ΕΣΚΑ, ούτε κανένας πρόεδρος. Είναι πρόδηλο ότι ο λόγος του Αλεξόπουλου μετράει, γι’ αυτό κι έγινε τόσος ντόρος για να μεταπειστεί, παρότι από την αρχή είχε δείξει τις διαθέσεις του.
Ακόμα κι όταν ο Βασιλακόπουλος θέλησε να τον πιέσει να δώσει γη και ύδωρ. Ο Φασούλας δουλεύει με μεθοδολογία. Ένα βήμα τη φορά, κάθε σωματείο, κάθε άτομο, κάθε σφίξιμο χεριού, τον φέρνει πιο κοντά στη νίκη. Αδιαφορώ για τις στοιχηματικές προβλέψεις, που μετά την ανακοίνωση υποψηφιότητας του Αλεξόπουλου τον έφεραν στην πρώτη θέση. Η «αράχνη» υφαίνει τον ιστό της κι αυτό δεν θα γίνει σε μία μέρα, ούτε αρκεί η ενσωμάτωση προσωπικοτήτων, όπως αυτή του Αλεξόπουλου.
Η παράταξη «Πρώτα το μπάσκετ» επέλεξε το… πεζοδρόμιο, το καφενείο, την καθημερινή επαφή, ακόμα και με σωματεία, που ήταν δεδομένο ότι έχουν αποφασίσει να στηρίξουν κάποιον από τους άλλους δύο υποψήφιους. Έκανε αυτό που δεν έκανε ο Λιόλιος κι οι συνεργάτες του (για τον Άγγελο Παπανικολάου θα μιλήσουμε σε άλλο κομμάτι), γι’ αυτό και συνεχίζει δυνατά.
Όσο για τον Αλεξόπουλο, όποιος τον γνωρίζει (κι ο υπογράφον τον γνωρίζει καλά) ξέρει πως όσο τον τσιγκλάς, τόσο πεισμώνει. Ελπίζω να ενταθεί ο πόλεμος, με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη εναντίον του, για να βγάλει τον καλύτερό του εαυτό. Α, κρατήστε κι αυτό: Την επόμενη μέρα θα έχει πολύ σημαντικό κι ενεργό ρόλο…
