Αν ο Γιώργος Βόβορας ήταν (ήταν;) πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό, ο Όντετ Κάτας ΔΕΝ είναι η λύση. Ό,τι βλέπαμε όλη τη σεζόν, δηλαδή μια ομάδα που παίζει μόνο επίθεση, αδιάφορη και χωρίς αρχές στην άμυνα, με παίκτες που κοιτάζουν περισσότερο τα στατιστικά τους και λιγότερο να ψάξουν την καλύτερη των επιλογών, είδαμε και κόντρα στη Ζαλγκίρις.
Ψέματα! Απέναντι στη… μισή Ζαλγκίρις, μια ομάδα με μικρότερο μπάτζετ από τον Παναθηναϊκό, με σαφέστατα μικρότερη ιστορία κι ασύγκριτα μικρότερο όνομα. Και; Το αποτέλεσμα ήταν μια από τα ίδια, με τους «πράσινους» να συνηθίζουν πλέον να φεύγουν άπραγοι, δίχως καν να το παλέψουν.
Ο Κάτας ήρθε να διορθώσει τα λάθη του προκατόχου του και πήρε… προίκα τον Χεζόνια. Δεν το λες και λίγο! Αποτέλεσμα: Μηδενική βελτίωση, ενδεχομένως να παίζει και χειρότερα ο Παναθηναϊκός απ’ ότι στην εποχή Βόβορα, αλλά ακόμα κι αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο των προβλημάτων.
Καμία νέα ιδέα, κανένας παίκτης που να βγαίνει μπροστά, να βελτιώνεται, να προετοιμάζεται για την επόμενη μέρα. Ο Μαντζούκας δεν πατάει παρκέ, ο Καλαϊτζάκης χάθηκε, ο φιλότιμος Κασελάκης μπαίνει όποτε το θυμηθεί ο προπονητής του. Ο Ισραηλινός κόουτς φαίνεται πως προσπαθεί να έχει ικανοποιημένους όλους τους… σταρ, χωρίς να μπορεί να επιβληθεί, να τους πείσει να παίξουν άμυνα, αλλά και να «σημαδεύουν» στην επίθεση.
Όπως συμβαίνει σταθερά φέτος, έτσι και με αντίπαλο τη Ζαλγκίρις, όποιος έπαιρνε την μπάλα εκτελούσε. Άπαντες πήραν τα σουτ, που τους αναλογούσαν (ή που ένιωθαν ότι τους αναλογούν), χωρίς να κοιτάζουν αν ήταν σε καλή βραδιά, αν υπήρχε άλλος παίκτης δίπλα τους, που να ήταν πιο… ζεστός. Δείτε τα στατιστικά και θα καταλάβετε.
Η ήττα από τη Ζαλγκίρις δεν αύξησε τον βαθμό ευρωπαϊκής αποτυχίας, δεν μας έκανε σοφότερους, έδειξε όμως ακόμα πιο καθαρά ότι ο Παναθηναϊκός χρειάζεται κανονικό προπονητή, για να έχει κανονική ομάδα. Καλά είναι τα πειράματα, αλλά σπάνια έχουν θετικό αποτέλεσμα.
