Αν υπάρχει ένα δεδομένο είναι πως -αργά ή γρήγορα- ο κορωνοϊός θα αντιμετωπιστεί επιτυχώς. Είναι νομοτέλεια ότι η ιατρική θα επικρατήσει της πανδημίας, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι οι επιπτώσεις της καραντίνας, της ανατροπής της καθημερινότητας ΔΕΝ θα έχουν αντίκτυπο στην ψυχική υγεία των ανθρώπων και ειδικότερα των νέων ανθρώπων. Ειδικά από τη στιγμή που οι -κατά τα άλλα- εξαιρετικοί επιστήμονες, που αποφασίζουν για μας, αγνοούν επιδεικτικά τον αθλητισμό, ίσως γιατί ποτέ τους δεν ασχολήθηκαν με κάποιο σπορ.
Τα self-test είναι όπλο στα χέρια των γιατρών (κι όχι μόνο), ώστε να ανοίξουν τα λύκεια. Το πείραμα μοιάζει να πέτυχε κι ήδη επεξεργάζονται την ιδέα για να γίνουν κι άλλα βήματα, στον δρόμο της επιστροφής στην κανονικότητα. Διαβάσαμε κι ακούσαμε να λένε ότι με αυτά τα τεστ αυτοδιάγνωσης θα μπορέσουμε να κάνουμε Πάσχα, θα ξεκινήσει η εστίαση, θα ελεγχθούν κλάδοι εργαζομένων, που έρχονται σε επαφή με κόσμο (ΜΜΜ, Super-Market κτλ.).
Τι δεν ακούσαμε; Ότι θα ανοίξει ο αθλητισμός. Όσοι έχουμε παιδιά στην ηλικία του λυκείου (σύντομα θα ακολουθήσουν, λογικά, κι οι άλλες ηλικίες) πρέπει να τους εξηγήσουμε γιατί ΔΕΝ κολλάει στο σχολείο, αλλά κολλάει στην προπόνηση. Μα πώς να το εξηγήσουμε, όταν δεν το κατανοούμε εμείς; Γιατί, δηλαδή, τα παιδιά που ελέγχονται δύο φορές την εβδομάδα μπορούν να πάνε στο σχολείο, όχι όμως σε οργανωμένα τμήματα προπόνησης;
Στα τμήματα υποδομών αγωνίζονται παιδιά, που σε ποσοστό 99% πηγαίνουν σχολείο, άρα υποβάλλονται σε αντίστοιχα τεστ. Έφηβοι και νεάνιδες είναι παιδιά της αυτής ηλικίας, που αναζητούν ισορροπία, έτσι όπως όρισαν οι πρόγονοί μας, για τον νου και το σώμα, τα οποία πρέπει να αποπνέουν ταυτόχρονα υγεία.
Είναι παιδιά στην εφηβεία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, με αξόδευτη ενεργητικότητα, που μέσα από την άθληση και την ομαδική δουλειά έβρισκαν τη ρουτίνα τους, έκαναν το άθλημα που αγαπούσαν, φρόντιζαν το σώμα τους, κοινωνικοποιούνταν, έκαναν φιλίες. Η αξία της συμμετοχής στον αθλητισμό είναι ανεκτίμητη, αλλά… Χιούστον έχουμε πρόβλημα.
Αντιλαμβάνομαι ότι για να γίνεις επιφανής γιατρός και δη λοιμωξιολόγος, έχεις ξοδέψει άπειρες ώρες διαβάσματος, από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Εγώ μπορώ να το καταλάβω, αλλά μάλλον οι αγαπητοί ιατροί, που χαίρουν του σεβασμού και της εκτίμησής μας για το έργο τους, δεν αντιλαμβάνονται πως κάποια παιδιά ΔΕΝ θέλουν να εκφραστούν μόνο μέσω του βιβλίου, αλλά κυρίως μέσω του αθλητισμού.
Όσο είναι για μας αχαρτογράφητα νερά οι λοιμώξεις, άλλο τόσο είναι για εκείνους τα σπορ, όμως δεν μπορεί να επικρατεί η λογική «αυτό ξέρω, αυτό εμπιστεύομαι». Δεν μπορεί να παίζουν με την ψυχική υγεία των παιδιών μας, να τους καταστρέφουν την εφηβεία, να τους επιβάλλουν την απομάκρυνση από τον αθλητισμό. Όχι τώρα, που τα self-test δίνουν το δικαίωμα για ασφαλή επιστροφή στην ομαδική άθληση.
Είχα την τύχη να γνωρίσω τον Βασίλη Κικίλια, όσο ήταν αθλητής. Μπορώ να ισχυριστώ ότι φτάσαμε σε σημείο να θεωρούμε ο ένας τον άλλον… φίλο. Διαβάζω διαρκείς αναφορές του στην μπασκετική του διαδρομή, όμως δεν βλέπω να στηρίζει πραγματικά αυτό, που ο ίδιος περιγράφει ως σημαντική εμπειρία. Δεν βλέπω να υπερασπίζεται ο Υπουργός Κικίλιας, τον αθλητή Κικίλια. Ειδικά τώρα, που… υπάρχει τρόπος.
Αντί επιλόγου: Θα μπορούσα να επιχειρηματολογήσω και για τα μόρια εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά με αφήνει παγερά αδιάφορο. Δεν συμβαίνει το ίδιο με χιλιάδες γονείς, αλλά επιμένω. Η μοριοδότηση είναι αδιάφορη, η ψυχική ισορροπία των παιδιών μας όχι.
Ας σταματήσουν οι «ειδικοί» να εκδικούνται τα παιδιά μας, μέσω της εκδίκησής τους προς τον αθλητισμό, που κάποτε ίσως να τους στέρησε την όμορφη του σχολείου, η οποία ένιωσε μεγαλύτερη έλξη προς τον αρχηγό της ομάδας μπάσκετ, αντί για τον… απουσιολόγο της τάξης.
