Πέρασαν κιόλας δύο χρόνια από την θλιβερή μέρα για την Πράσινη οικογένεια, αλλά και συνολικά τον κόσμου του μπάσκετ και του αθλητισμού. Την ημέρα που έφυγε από την ζωή ο κύριος Θανάσης Γιαννακόπουλος. Ο μικρότερος αδελφός του αρχηγού της οικογενείας, Παύλου, που έκανε την λατρεία και την τρέλα της για τον Παναθηναϊκό σκοπό ζωής.
Ο άνθρωπος που πάντα έλεγε την αλήθεια με ντομπροσύνη και ειλικρίνεια. Ένας Παναθηναϊκός από αυτούς που θα μείνουν για πάντα χαραγμένοι στην καρδιά των φίλων αλλά και της ΚΑΕ του Τριφυλλιού, όσα χέρια και να αλλάξει στην πάροδο των χρόνων για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.
Από που να το πιάσεις και που να το αφήσεις. Η αθωότητα και ο αυθορμητισμός με τον οποίο εξέφραζε τα συναισθήματα του. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα χοροπηδητά του σαν μικρό παιδί, και τις εκδηλώσεις χαράς μετά από κάθε κατάκτηση τίτλου, και πολύ περισσότερο στις Ευρωλίγκες του Παναθηναϊκού, όταν και γινόταν ένα με τους παίκτες. Αλλά και η «αντοχή» του να πάρει το μικρόφωνο και να μιλήσει στον κόσμο με λυγμούς μετά τον θάνατο του αδερφού του, Παύλου.
Ένας ρομαντικός άνθρωπος – ίσως περισσότερο από πάρα πολλούς για τον Παναθηναϊκό – που με το κλάμα συγκίνησης του στις χαρές του Παναθηναϊκού έβλεπες πόσο πολύ αγαπάει την ομάδα, το μέγεθος της λατρείας του. Αυτές οι εκφράσεις των συναισθημάτων του ήταν που τον έκαναν και τόσο αγαπητό στον κόσμο της ομάδας.
Ωστόσο, ήταν αγαπητός – όπως και ο κύριος Παύλος – και από τους αντιπάλους. Δεν είναι λίγες οι φορές που άλλες ομάδες μίλησαν με τα καλύτερα για εκείνον, ενώ τα συλλυπητήρια μηνύματα σαν σήμερα πριν δύο χρόνια, ήταν πάρα πολλά και από όλες τις ομάδες και αθλήματα.
Συγκίνησε το κατάμεστο ΟΑΚΑ όταν πήρε το μικρόφωνο και μιλώντας για ακόμα μια φορά με λυγμούς από συγκίνηση δήλωσε με απόλυτη ειλικρίνεια «θέλω να με θάψετε με την σημαία του Παναθηναϊκού». Και η επιθυμία του έγινε πράξη. Αρκετά ήταν τα επίθετα που αναφέρθηκαν πιο πάνω, όμως μπορεί να συνοψιστούν σε μια φράση. Ναι: Ο κύριος Θανάσης ήταν ένας γνήσιος Παναθηναϊκός!
