Ο… τελικός για την είσοδο στο final-8 του Τσάμπιονς Λιγκ είναι προ των πυλών. Την ίδια στιγμή η ΑΕΚ είναι άνω κάτω, εξαιτίας των οφειλών προς τους παίκτες, το γηπεδικό μοιάζει να έχει παγώσει, το μπασκετικό μέλλον έχει υποθηκευτεί για τα καλά, ο προπονητές παίρνει (μπασκετικά) αλλοπρόσαλλες αποφάσεις, οι στόχοι χάνονται ο ένας μετά τον άλλον κι η «Ένωση» μοιάζει να κρέμεται σε μια κλωστή.
Απομένουν λίγες ώρες πριν τον πιο κρίσιμο αγώνα της σεζόν (μέχρι τον επόμενο). Η αναμέτρηση της Τετάρτης μπορεί να σκορπίσει ενθουσιασμό στους φίλους της ομάδας, καθώς ενδεχόμενη νίκη επί της Τουρκ Τέλεκομ θα παρουσιαστεί ως υπέρτατη επιτυχία, αφού θα σημάνει ουσιαστικά την είσοδο στο final-8, ενώ ενδεχόμενη ήττα ίσως φέρει την ομάδα μπροστά στο φάσμα του αποκλεισμού. Αλλά ας αφήσουμε τα αγωνιστικά, καθώς έτσι κι αλλιώς το ταμείο γίνεται στο τέλος κάθε περίπτωσης.
Για την ώρα αυτό που έχουμε ως δεδομένο είναι πως η ΑΕΚ έχασε τους τέσσερις από τους έξι στόχους που κυνήγησε μέσα στη σεζόν, συμπεριλαμβανομένου (φυσικά) και του φάιναλ φορ που έγινε στο ξεκίνημα της περιόδου στην Αθήνα, παλεύει πλέον για το φετινό Τσάμπιονς Λιγκ και για το πρωτάθλημα, όπου σαφέστατα δεν είναι το φαβορί.
Η υπόθεση Ρογκαβόπουλου έχει προβληθεί αρκετά, προκειμένου να κρυφτεί το πραγματικό πρόβλημα. Γιατί δεν ήταν μόνο ο Ρογκαβόπουλος, ο οποίος έστειλε εξώδικο. Ήταν μια συμφωνημένη απ’ όλους τους παίκτες ενέργεια, όλοι έστειλαν εξώδικο, θέλοντας να υπενθυμίσουν στη διοίκηση τις ανεξόφλητες προς το πρόσωπό τους υποχρεώσεις, όμως ο νεαρός έκανε ένα βήμα παραπάνω, ζητώντας να μείνει εκτός προπονήσεων.
Το οικονομικό ταλανίζει φέτος την ΑΕΚ, καθώς τα ΒΑΝ διαδέχονται το ένα το άλλο κι ο Μάκης Αγγελόπουλος κάθε τρεις και λίγο εξοφλεί ή διακανονίζει οφειλές, προκειμένου να αποκτά η ομάδα του δικαίωμα μεταγραφικής ενίσχυσης. Είναι πρόδηλο ότι αν δεν είχε ξοδευτεί 1.000.000 ευρώ, για την ανάληψη της διοργάνωσης του «περσινού» φάιναλ φορ, η εικόνα θα ήταν εντελώς διαφορετική. Ο κ. Αγγελόπουλος πίστεψε το σχέδιο και το όραμα, που του παρουσίασαν και στο τέλος έμεινε να μετρά τα χρήματα, που σκορπίστηκαν δίχως αποτέλεσμα.
Ο Ρογκαβόπουλος, ο οποίος έχει πολύ περισσότερα να λαμβάνει από άλλους παίκτες, που είναι λιγότερο χρονικό διάστημα στην ομάδα, αλλά το πρόβλημα δεν ήταν ΜΟΝΟ οικονομικό. Είναι κι η συμπεριφορά του Ηλία Παπαθεοδώρου προς το πρόσωπό του κι εδώ υπάρχει -ίσως- το σημαντικότερο από τα προβλήματα: Δεν βγαίνει, που δεν βγαίνει το αγωνιστικό πλάνο, έχεις που έχεις (γιατί εσύ την επέλεξες) γερασμένη ομάδα, δεν πληρώνονται στην ώρα τους (sic), πόσο δύσκολο είναι να μην ωθείς στα άκρα και να μην υποθηκεύεις το μέλλον της ομάδας;
Ούτε ο Ρογκαβόπουλος, ούτε ο Μωραΐτης ήταν στις πρώτες επιλογές του κόουτς της ΑΕΚ. Ο δεύτερος μπήκε από το παράθυρο, λόγω των πολλών τραυματισμών, κι αφού νωρίτερα αποκτήθηκαν ουκ ολίγοι παίκτες μπροστά του. Εδώ, όμως, είμαι με τον κόουτς. Να κερδίσει τη θέση με την αξία του κι αυτός κι ο Ρογκαβόπουλος. Αλλά, πόσο δύσκολο είναι να μην ακούνε τα εξ αμάξης σε κάθε προπόνηση, πόσο δύσκολο είναι να καταλάβει ο προπονητής της ομάδας, ότι οι εποχές που χτυπούσε στην Εθνική τον Κόνιαρη έχουν περάσει; Ότι το μπάσκετ άλλαξε, ότι δεν μπορείς και να έχεις απλήρωτο, και να μην του δίνεις ευκαιρία, και να βρίζεις έναν πιτσιρικά, γιατί στο τέλος θα τον χάσεις…
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την τεράστια καθυστέρηση, που παρατηρείται στο γηπεδικό, δείχνουν πως η ΑΕΚ πατά σε λεπτό κομμάτι πάγου, το οποίο ανά πάσα στιγμή μπορεί να υποχωρήσει και να βουλιάξει. Σε αυτές τις στιγμές απαιτούνται λεπτοί χειρισμοί, αλλά και σε αυτόν τον τομέα η «Ένωση» μοιάζει να μην έχει αντανακλαστικά, να μην είναι λειτουργική.
Όπως και να ‘χει, το αποτέλεσμα μετράει, καθημερινά διοίκηση, προπονητής και παίκτες επαναξιολογούνται και στο τέλος της σεζόν έρχεται το ταμείο, το οποίο επί του παρόντος είναι μείον. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, η χρονιά μοιάζει να είναι η χειρότερη, από τότε που ανέλαβε ο κ. Αγγελόπουλος τις τύχες της ομάδας και σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει την περίοδο Σάκοτα, τότε που εκτός των τίτλων η ΑΕΚ έγραψε ιστορία με την ταινία για το 1968…
