Ας απομονώσουμε τη συγκεκριμένη φωτογραφία. Αν το πεταχτάρι (τρίποντο) του Γιώργου Πρίντεζη έβρισκε στόχο, η ΤΣΣΚΑ θα έβλεπε το θρίλερ του 2012 σε επανάληψη. Αναλογιστείτε τι θα γράφαμε, αλλά με τα «αν» δεν γράφεται ιστορία και στο τέλος της ημέρας αυτό που έμεινε από τον αγώνα στο ΣΕΦ ήταν η νίκη των Ρώσων. Ηττήθηκε άραγε ο Ολυμπιακός; Η απάντηση είναι εύκολη: ΟΧΙ.
Αν μου ζητούσε κανείς να (κατα)γράψω στο ημίχρονο την άποψή μου, θα έκανα λόγο για ντροπιαστική εικόνα. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες για ένα σύνολο που δεν προσπαθεί κι όταν σε ένα ημίχρονο έχεις αλλεργική αντίδραση στο φάουλ, δεν προβληματίζεις κατ’ ελάχιστο την αντίπαλη ομάδα, τότε δεν έχεις δώσει αυτά που μπορούσες, συνεπώς είσαι κατακριτέος (πάντα με αθλητικά κριτήρια).
Στο δεύτερο μισό Dr Τζέκιλ και Mr Χάιντ άλλαξαν θέσεις, ο Ολυμπιακός έβγαλε πάθος, έδειξε απέχθεια στην ήττα κι έφτασε την ΤΣΣΚΑ πέρα από τα όρια της. Το τι έγραψε το ταμπλό, ειδικά από τη στιγμή που δεν έχει αντανάκλαση σε μια γενικότερη προσπάθεια επίτευξης στόχου, μ’ αφήνει εν πολλοίς αδιάφορο.
Το πεταχτάρι δεν βρήκε στόχο, αλλά ο Ολυμπιακός πέτυχε διάνα με την επέκταση της συνεργασίας με τον Σακίλ ΜακΚίσικ. Ο τύπος είναι… τυφώνας, μπορεί να εκθέσει ακόμα και τον καλύτερο αμυντικό κι αν συνεχίσει να βελτιώνεται, θα γράψει σύντομη, αλλά σημαντική ιστορία στην κορυφαία διοργάνωση της Ευρώπης.
Θυμηθείτε ότι πέρυσι ήταν ελευθέρας βοσκής, παίκτης που έπαιζε με το ένστικτο και μόνο με «μπούκες» και φέτος έχει βελτιώσει σημαντικά το τρίποντο παιχνίδι του, βγάζει ενέργεια στην άμυνα, υποχρεώνει τον αντίπαλο να πάει κοντά του κι όταν συμβεί αυτό με το εκρηκτικό του πρώτο βήμα (μόνο ο αείμνηστος Αλφόνσο Φορντ είχε ανάλογη ικανότητα) τον αφήνει να παρακολουθεί ενεός τη «ζωγραφιά» του.
Υπάρχει κι ένας παίκτης, ο οποίος είναι ό,τι καλύτερο έχει να δείξει το φετινό πρόγραμμα βελτίωσης κι εξέλιξης του Ολυμπιακού. Ο Σάσα Βεζένκοφ είναι άλλος παίκτης. Πέρυσι το καλοκαίρι συζητούσαμε για το αν και κατά πόσο μπορεί να εξελιχθεί και σήμερα είναι σημείο αναφοράς. Όχι τόσο στην επίθεση, αυτό το γνωρίζαμε, όσο στην άμυνα, που μαζεύει ριμπάουντ σαν τρελός, βάζει το κορμί του στην πορεία του αντιπάλου, μέχρι που ρίχνει και τάπες (αυτό ποιος να μας το έλεγε…).
Οι «ερυθρόλευκοι» έχουν μπροστά τους αρκετούς αγώνες κι είναι στο χέρι τους να γοητεύσουν, ή να απογοητεύσουν. Όσο παίζουν με πάθος, όσο παλεύουν για κάθε μπάλα, θα κερδίζουν το χειροκρότημα. Κι αν ήμουν στη θέση των συνεργατών τού Γιώργου Μπαρτζώκα θα έδινα δύο… φλασάκια σε καθένα από τα μέλη της αποστολής. Ένα με τα πεπραγμένα του πρώτου ημιχρόνου και τίτλο «γελάει ο κόσμος» κι ένα με το δεύτερο μισό και τίτλο «έτσι να σε χαρώ».
