Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η γη είναι επίπεδη, άλλοι ότι τα εμβόλια περιέχουν προϊόντα εκτρώσεων, άλλοι ότι ο ιός δεν μεταδίδεται με την κοινωνία, άλλοι ότι το 666 είναι το χάραγμα του κτήνους, και κάποιοι άλλοι, (λίγοι ευτυχώς) ότι ο Γιάννης ανακηρύχθηκε χαριστικά MVP για δύο συνεχόμενες χρονιές.
Από τις παραπάνω παράδοξες απόψεις, η πιο απίθανη είναι αυτή για τον Γιάννη καθώς η ανακήρυξη σε MVP, δεν στηρίζεται στη δυσλειτουργία των εγκεφαλικών κυττάρων αυτών που αποφασίζουν, αλλά σε κριτήρια που βασίζονται σε στατιστικά δεδομένα, ενός θεσμού σαν το NBA που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αντικειμενικότητα του και την αυστηρή προσήλωση του στους κανονισμούς που έχει θεσμίσει.
Δεν χρειάζεται όμως να γνωρίζει κανείς ερμηνεία στατιστικών, για να αντιληφθεί τη σημαντικότητα του Γιάννη. Όταν μια ανυπόληπτη αγωνιστικά ομάδα των 15 νικών καταλήγει να έχει το καλύτερο ρεκόρ για δύο συνεχόμενες χρονιές, όταν έχει αναβαθμίσει το ενδιαφέρον και την υπερηφάνεια μιας ολόκληρης πολιτείας, και μιας χώρας σαν την Ελλάδα, έχει δώσει νέα φρεσκάδα στον θεσμό και διάσταση στον χρησμό του Ι Τσινγκ για τη “δύναμη του μικρού”, με κεντρικό πρόσωπο και βασικότερο συντελεστή τον Γιάννη, αυτό δεν τον καθιστά πολύτιμο αλλά ανεκτίμητο.
Όταν ο ανθρωπολόγος Κάρλος Καστανιέδα, έχοντας βιώσει μια εμπειρία τελετουργικής πτήσης, ρώτησε τον σαμάνο αν τον έβλεπε κάποιος τρίτος θα βεβαίωνε ότι πέταγε, του απάντησε “ναι αν ξέρει πως πετούν οι άνθρωποι”. Όσο αμφιλεγόμενος είναι ο συγγραφέας, τόσο η διαπίστωση περιέχει σοφία. Δεν μπορείς να κρίνεις όταν δεν έχεις την γνώση να το κάνεις. Όλοι αυτοί οι haters δεν γνωρίζουν πως πετούν οι άνθρωποι με ανύπαρκτα φτερά για τους πολλούς.
Ο Γιάννης αποτελεί μια πολυτελή προχωρημένη επέκταση της κληρονομιάς που άφησε ο ΑΡΗΣ Θεσ/νίκης στον Ελληνικό αθλητισμό και η αξιολόγηση της προσφοράς του δεν μετριέται με τα ποσοστά του στα τρίποντα ή τις ελεύθερες βολές, αλλά από την επίδραση της στο συλλογικό θυμικό.
Όπως ο ΑΡΗΣ λειτουργώντας σε ένα περιβάλλον μοιρολατρίας που τραγουδούσε ήττες μέσα από τα λαϊκά τραγούδια “Στον Καναδά στην Βραζιλία και του Βελγίου τις στοές” ή “To ψωμί της ξενιτειάς” και έκλαιγε με τις ταινίες του Ξανθόπουλου, έρχεται να μας προτείνει ένα διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης της ζωής που ξεπερνά τη λογική της μίζερης προσδοκίας και επιδρά στην αλλαγή της νοοτροπίας που μας δίνει το δικαίωμα να έχουμε αυξημένες απαιτήσεις, παρόλο που πριν λίγο καιρό χάναμε μετά από επεισοδιακό αγώνα από την Ελβετία.
Δεν έχει σημασία ότι δεν κατέκτησε κάποιον τίτλο από τις συμμετοχές του στα FINAL 4. Το γεγονός ότι καθήλωνε όλη την Ελλάδα στις τηλεοράσεις, διέδωσε το άθλημα με ιδανικό τρόπο, και ότι ήταν το ψυχολογικό υπόβαθρο όλων των μελλοντικών αθλητικών επιτυχιών σε ομαδικό και ατομικό επίπεδο, δεν καταγράφεται σε καμία στατιστική που μετρά διεθνής τίτλους.
Έτσι και ο Γιάννης μας αφαίρεσε κάθε δικαιολογία που μπορούμε να προβάλουμε ως αιτία της όποιας αποτυχίας μας. Ξεκινώντας με τις χαμηλότερες δυνατές προϋποθέσεις, κατάφερε να θεωρείται ένας από τους καλύτερους (για να μην πούμε ο καλύτερος) μπασκετμπολίστας στον κόσμο. Έχοντας βιώσει όλες τις ανθρώπινες καταστάσεις, από την απόλυτη ένδεια στα απόλυτα πλούτη, παρέμεινε ο ίδιος, ξεδιπλώνοντας όλες εκείνες τις αρετές που μαθαίναμε στο σχολείο ως ιδανικά, αλλά δεν τις βρίσκαμε πολύ πρακτικές εκτός σχολείου.
Το γεγονός ότι ο Γιάννης, διαχειρίζεται τη δημοφιλία του, όχι για να είναι πάνω από την κοινωνία αλλά μέρος της, τον καθιστά ισόβιο MVP στην καρδιά των ανθρώπων.
