Όταν αποκαλύψαμε (τον καιρό που όλοι οι άλλοι γέλαγαν μαζί μας) τη μεταγραφή του διεθνή πόιντ γκαρντ στον Ολυμπιακό, υποστηρίξαμε ότι θα είναι η μεταγραφή της σεζόν. Γιατί οι «ερυθρόλευκοι» δεν έφεραν πίσω ένα… δικό τους παιδί, αλλά έναν παίκτη που λέγεται Sloukas. Έναν παίκτη διεθνών προδιαγραφών, ο οποίος μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες. Κι αυτό κάνει.
Αν είσαστε από εκείνους που τους εξιτάρουν οι αριθμοί, στον απόλυτο «τελικό» (αν ο Ολυμπιακός έχανε από την Μπάγερν, έπρεπε να κάνει θαύματα για να κυνηγήσει την είσοδο στα πλέι οφ), είχε 24 πόντους, με 5/11 δίποντα, 3/4 τρίποντα και 5/5 βολές, είχε 3 ριμπάουν, 7 ασίστ, 3 κλεψίματα, 4 λάθη κι έβγαλε 29 στο σύστημα αξιολόγησης. Όλα αυτά, παίζοντας χωρίς ανάσα, για 35.13’’. Αν τον βουτούσαν και σε μπογιά, θα έβαφε και το ΣΕΦ.
Οι «ερυθρόλευκοι» αποδεικνύουν με τις 9 νίκες τους, πως όσοι πιστεύουν στο δόγμα ότι η ομάδα ξεκινά από τον πλέι μέικερ, μάλλον κινούνται στη σωστή κατεύθυνση. Έστω κι αν οι εκπληκτικές εμφανίσεις του Σλούκα καλύπτουν τον υπέρλαμπρο φέτος Σάσα Βεζένκοφ, ο οποίος γίνεται ολοένα και καλύτερος, ο οποίος δίνει ποιότητα, εύκολους πόντους, τρεξίματα στην άμυνα, πάθος, ριμπάουντ, ψυχή, τα πάντα.
Δεν θα γράψω λέξη για το φετινό ανέκδοτο. Η φροντ λάιν του Ολυμπιακού είναι κάτι σαν τον μύθο του Σίσυφου. Οι… κοντοί να κουβαλάνε τον βράχο στην κορυφή του βουνού κι οι ψηλοί να τον ρίχνουν κάτω. Πάλι καλά, που ο Γιώργος Μπαρτζώκας κατάλαβε ότι κόντρα στην Μπάγερν ο Χασάν Μάρτιν ήταν καταστροφή και τον άφησε στον πάγκο. Μια χαρά ήταν εκεί…
Ο Έλις για δεύτερο συνεχόμενο αγώνα έδειξε τη διάθεση να παλέψει, ήταν καλύτερος σε σχέση με το πόσο αόρατος ήταν σε προηγούμενες εμφανίσεις του, αλλά και πάλι δεν είναι ο παίκτης που θα νιώσεις μέσα στο «ζωγραφιστό».
Μια και αναφέρθηκα στον κόουτς του Ολυμπιακού, θα πω αυτό που πιστεύω: Δεν μου άρεσε η διαχείριση που έκανε, θαρρώ ότι στο τέλος έπρεπε να έχει μέσα τον Τζένκινς ή τον Χάρισον, για να είναι πιο συμπαγής η άμυνα της ομάδας του και να μην δέχεται τόσο εύκολα τρίποντα, όμως οφείλω να γράψω κάτι:
Όταν είχε επιλέξει να αφήσει τον Σλούκα μέχρι τελικής πτώσης, σε όλο το τέταρτο δεκάλεπτο και την παράταση με τη Ρεάλ, είχα γράψει ότι αν ήμουν στη θέση του θα έκανα το ίδιο πράγμα. Ακόμα κι αν τώρα θεωρώ ότι έκανε λάθος, του αναγνωρίζω ότι διατηρεί τη φιλοσοφία του. Όσοι είναι στο πνεύμα του αγώνα, θα το πάνε ως το τέλος. Είναι συνεπής ως προς αυτό.
Αντί επιλόγου, δύο υποσημειώσεις:
• Όσοι έγραφαν για το λάθος του Ολυμπιακού να αφήσει τον Μπόλντγουιν, πρέπει να πιάστηκε το χέρι τους να σβήνουν ποστ και τιτιβίσματα.
•Στην τελευταία φάση υπάρχει φάουλ. Ποδοσφαιρικά καθαρό το μαρκάρισμα του Βεζένκοφ, αλλά ο κανονισμός είναι σαφής. Όχι μόνο δεν μπορείς να ακουμπήσεις τον αντίπαλο, δεν έχεις καν τη δυνατότητα να μπεις στον κύλινδρό του.
Όσο για τις διαμαρτυρίες του Αντρέα Τρινκιέρι ήταν εκτός από απαράδεκτες κι υπερβολικές. Ο Ιταλός ένιωθε άβολα, γιατί κατάλαβε πως εκείνος έχασε το ματς με την επιμονή του στον αρνητικότατο (αν δεν υπήρχε ο Σλούκας θα ήταν MVP του Ολυμπιακού) Μπόλντγουιν, γι’ αυτό και ξέσπασε.
Γιατί μπορεί η τελευταία φάση να είναι φάουλ, οι διαιτητές άφησαν τους παίκτες του να παίζουν ξύλο, του έδωσαν όλα τα σφυρίγματα που έπρεπε να πάρει, σε καμία περίπτωση δεν έδειξαν πρόθεση να τον αδικήσουν. Κι εντέλει, αποδόθηκε δικαιοσύνη με το αποτέλεσμα…
Άσχετο, ίσως όχι και τόσο: Όποιος απομονώνει φάσεις, γνωρίζει λίγα για το άθλημα. Σαφέστατα και μπορεί να γίνει λάθος, είτε στο πρώτο, είτε στο τελευταίο δευτερόλεπτο, όπως σαφέστατα και δεν είναι εύκολο να… κρίνεις το αποτέλεσμα με ένα σφύριγμα. Αυτό που έχει σημασία είναι αν τηρούνται τα ίδια κριτήρια και στις δύο πλευρές κι ως προς αυτό οι Γερμανοί δεν πρέπει να έχουν το παραμικρό παράπονο.
