Είναι άραγε… καρκινικός ο νόμος του Μέρφι; Μπορεί να διαβαστεί κι… ανάποδα; Το «ό,τι μπορεί να πάει στραβά θα πάει» έχει και το αντίθετό του, άρα «ό,τι μπορεί να πάει καλά θα πάει»; Ο Παναθηναϊκός ήταν άλλη ομάδα κόντρα στη Βαλένθια, περνώντας το πιο όμορφο βράδυ του στο «Νίκος Γκάλης». Τίποτα δεν είναι τυχαίο…
Οι «πράσινοι» πέτυχαν 91 πόντους, έχοντας μόλις 28.6% (6/21) στα τρίποντα, άρα δεν ήταν η… εκπληκτική ευστοχία, ότι μπήκαν όλα, πως οι παίκτες του Κάτας σούταραν με κλειστά μάτια. Αυτό το γεγονός δίνει ακόμα μεγαλύτερη αξία στην εμφάνιση. Προσέξτε: Στην εμφάνιση, όχι στη νίκη, γιατί περισσότερο πρέπει να σταθούμε στην εικόνα και λιγότερο στο αποτέλεσμα, ώστε να μην αδικήσουμε την προσπάθεια των παικτών του Παναθηναϊκού.
Με εξαίρεση τον Φόστερ, ο οποίος ήδη πρέπει να αναζητεί την επόμενη μπασκετική του στέγη, όλοι αγωνίστηκαν -όσο κι αν αγωνίστηκαν- έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, υπηρέτησαν το πλάνο του Κάτας. Και ναι, ο χθεσινός Παναθηναϊκός είχε πλάνο, είχε «σημάδια», είχε αρχή και τέλος. Ξεκινώντας από την άμυνα, χτίζοντας αυτοπεποίθηση από το πίσω μέρος του γηπέδου.
Ο Παπαγιάννης όχι μόνο έδειξε ανεπηρέαστος από την απουσία του, αλλά πως ήθελε μια ανάσα. Ο Όγκαστ δικαιολόγησε γιατί βρίσκεται στο ρόστερ της ομάδας, ο Ουάιτ ήταν καλός σε δύο θέσεις, ο Μποχωρίδης έκανε το καλύτερο παιχνίδι του στο «τριφύλλι», ο Νέντοβιτς είναι σταθερή αξία κι αυτό φαίνεται περισσότερο όταν δεν είναι εύστοχος, ο Παπαπέτρου μπαίνει σταδιακά, ο Μήτογλου γέμισε επαρκώς τη στατιστική του.
Όλα αυτά λίγο πριν το ντέρμπι των «αιωνίων», εκεί όπου αμφότεροι θα αναζητήσουν τη Νέμεση, μια και η ευρωπαϊκή χρονιά μοιάζει να έχει κοντινό χρονικό ορίζοντα, ως προς το σημείο τερματισμού. Ως εκ τούτου, ανεξαρτήτως του πού θα τερματίσει κάθε ομάδα, η νίκη έχει τη δική της σημασία, αντιστρόφως ανάλογη από τη βαθμολογική της σημασία.
