Ίσως να ήταν μια λύση η ομαδική λοβοτομή. Βλέπετε, αν αντιμετωπίσεις με σκεπτικισμό την όποια πρόταση ή κουβέντα πέφτει στο τραπέζι κι αφορά στον κορωνοϊό, κινδυνεύεις να συνθλιβείς ανάμεσα στα βράχια της παρέας των ψεκασμένων, που επιμένουν ότι δεν υπάρχει πανδημία και τους ογκόλιθους εκείνων, που με ιμπεριαλιστική αντίληψη τύπου «πας μη Έλλην βάρβαρος», σε υποχρεώνουν να σκάσεις. Και καλά εμείς που απλά το… συζητάμε, εκείνοι που αθλούνται να δείτε τι τραβάνε.
Η αλήθεια είναι πως αντιμετωπίζουμε φοβικά κάθε ανάρτηση, η οποία αμφισβητεί όχι την πανδημία, αλλά κάποιον ή κάποιους από τους τρόπους περιορισμού της εξάπλωσής της, γιατί μπορεί ακούσια να προσμετρηθούμε στο κίνημα των αμφισβητιών του ιού, ήτοι να ρίξουμε νερό στον μύλο της παράνοιας. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι πρέπει να καταπίνουμε αμάσητα όσα μας σερβίρουν.
Αίφνης, ο εξ αθλητισμού προερχόμενος Νίκος Χαρδαλιάς, αναβάθμισε όσους αθλούνται σε πρωτογενείς διασπορείς του κορωνοϊού. Η ΕΣΚΑΝΑ έσπευσε, δίχως να υπάρξει προτροπή από τους ειδικούς, να αναστείλει τη δραστηριότητα, θέλοντας να προλάβει τα χειρότερα, ή να αναδειχθεί σε πρωτοπόρο υπέρμαχο της εκούσιας καραντίνας.
Αν συντρέχουν λόγοι (εξ ου κι η διαβάθμιση κόκκινου και πορτοκαλί συναγερμού) να κλείσουν όσα πρέπει να κλείσουν, αλλά μισό λεπτό να οργανωθούμε. Στην προηγούμενη καραντίνα οι κόρες μου «έλιωσαν» στο NETFLIX. Μην μπορώντας παρά να ασκηθούν ελάχιστα, με κλειστά σχολεία, δίχως γνώσεις στο βελονάκι και στο πλέξιμο, ήταν φυσικό επακόλουθο. Με ό,τι συνεπάγεται για την ψυχική τους υγεία, καθώς υπάρχει εκείνη η προγονική ρήση, περί σώματος και νου, τα οποία πρέπει να διατηρούν την καλή τους υγεία.
Τώρα, αν αντιλαμβάνομαι σωστά, η προοπτική είναι να πηγαίνουν σχολείο, αλλά να μην αθλούνται, είτε γιατί έκλεισαν τα κλειστά γήπεδα, είτε γιατί (αν αυξηθεί το νυχτερινό ωράριο απαγόρευσης της κυκλοφορίας) δεν βγαίνουν οι προπονητικές ώρες. Και πρέπει να τους εξηγήσουμε πώς γίνεται ο ιός να κολλάει στο γήπεδο, όχι στο σχολείο. Πώς μπορούν να παίζουν με τις φίλες τους, αλλά όχι με τις συμπαίκτριές τους.
Αν στην εφηβική τους ηλικία μάθουν να «μένουν σπίτι», είμαστε βέβαιοι ότι θα είναι αρκετό το εμβόλιο ή το φάρμακο κατά του ιού; Είμαστε βέβαιοι ότι δεν πληγώνουμε την κοινωνικότητά τους, δεν τα περιορίζουμε βίαια; Επαναλαμβάνω: Για όσα (τουλάχιστον) δεν είναι σε… κόκκινες περιοχές.
Ο εξοβελισμός του αθλητισμού, σε όλες του τις μορφές, η αδιανόητη από τη δική μου αντιληπτική ικανότητα σκέψη, ότι μπορεί να κολλήσεις στο γήπεδο όχι όμως στην εκκλησία, μεταλαμβάνοντας από το ίδιο κουτάλι, ή στα ΜΜΜ (κατά κόρον κυκλοφορούν νέα παιδιά), όπου η σαρδελοποίηση είναι σήμα κατατεθέν, μπορεί να μην με στέλνουν στην αγκαλιά των αρνητών του κορωνοϊού, αλλά με κάνουν να νιώθω συνενοχή επειδή αφενός μετέχω επαγγελματικά της μυσταγωγίας των σπορ, αφετέρου έχω ωθήσει τα παιδιά μου στον αθλητισμό.
Στα μάτια μου, είναι σαν κατοχικό μπλόκο, όπου κινδυνεύουν με εκτέλεση όχι μόνο όσοι αντιστέκονται, αλλά κι εκείνοι που απλά δεν συνθηκολόγησαν και δεν δήλωσαν υποταγή στους κατακτητές. Αντί για σφαίρες χρησιμοποιούνται ιδέες (σαν αυτή του φίλου Νίκου Χαρδαλιά), που χτυπούν στην καρδιά το αθλητικό κίνημα. Μήπως να το ξαναδούμε;
Αντί επιλόγου: Όταν η επιλογή για αποφυγή ολικής καραντίνας έχει έντονο το στοιχείο της οικονομίας, ας μην ξεχνάμε ότι η αθλητική πυραμίδα εμπεριέχει οικονομικές συναλλαγές. Δεν είναι, δηλαδή, κάποιοι γραφικοί που κάνουν την πλάκα τους, αλλά ένας κόσμος που ζει την οικογένειά του από τα σπορ.
