Όλοι όσοι θεωρούσαμε ότι η μοναδική διέξοδος για το ελληνικό μπάσκετ είναι το τέλος της αυτοκρατορίας Βασιλακόπουλου (ακόμα κι οι καλύτερες των δυναστειών, στις οποίες ΦΥΣΙΚΑ, δεν συγκαταλέγεται η συγκεκριμένη, παρακμάζουν λίγο πριν διαλυθούν), είχαμε τον φόβο ότι φεύγοντας θα αφήσουν καμένη γη. Είτε από πρόθεση, είτε από ανικανότητα. Γιατί -κακά τα ψέματα- το προσωπικό, που στηρίζει ακόμα το υπό κατάρρευση σύστημα είναι ό,τι χειρότερο έχει περάσει από το σπορ. Πώς επηρεάζει όλο αυτό την Basket League και τον ΕΣΑΚΕ;
Μόνο αδαής μπορεί να πιστέψει ότι είναι άλλο πράγμα η ΕΟΚ κι άλλο η Α1. Έτσι έπρεπε να είναι, αλλά με σειρά παρεμβάσεων, με πλάτες ομάδων, το σύστημα Βασιλακόπουλου κατάφερε να ελέγξει τις διοικήσεις όλων των παράλληλων φορέων και φυσικά της μισητής (για τον 80άρη πρόεδρο) λίγκας. Ως εκ τούτου, τα συγκοινωνούντα δοχεία αντί να φρεσκάρουν τον αέρα, διοχετεύουν τοξικότητα.
Μπορούμε να γράφουμε… όλη μέρα κι όλη νύχτα, αλλά κρατάμε δύο παραδείγματα, για να αναδείξουμε το πόσο προβληματική είναι η κατάσταση στο ελληνικό μπάσκετ. Η Λάρισα έμεινε στην κατηγορία, παρότι υπέπεσε στο ίδιο λάθος, το οποίο καταδίκασε τον Ιωνικό. Δακρύβρεχτες ιστορίες περί λάθους και σπουδαίας διοίκησης (προσωπικά εκτιμώ ιδιαίτερα τον κ. Ριζούλη και την προσπάθειά του), που όμως κατέληξαν στο να δοθεί η ομάδα σε… τρίτο.
Έχει οικονομική επάρκεια; Έχει πετυχημένο παρελθόν; Έχει σχέση με την τοπική κοινωνία και την ομάδα; Έχει κάτι να επιδείξει; Απολύτως τίποτα, αλλά του έδωσαν τα κλειδιά, έναντι μιας χορηγικής υποστήριξης (φαντάζομαι). Διαφορετικά θα έχει ενδιαφέρον να μας πουν τι είδαν και παρέδωσαν μια ομάδα, την οποία μέχρι πρότινος έλεγαν ότι την έχουν πονέσει, την έχουν αγαπήσει κι ήταν κρίμα να τη χάσουν από ένα λάθος. Ήταν κρίμα να τη χάσουν, δεν είναι κρίμα να την παραδώσουν; Αληθινά δεν το αντιλαμβάνομαι, εκτός κι αν δεν ισχύουν όσα γράφονται.
Αλλά δεν είναι η Λάρισα το μεγαλύτερο πρόβλημα στο ελληνικό μπάσκετ. Ο Άρης έχει ΒΑΝ, αλλά κάνει μεταγραφές. Και μεταξύ μας, πρέπει να κάνει, για να είναι ανταγωνιστικός. Μόνο που σε περίοδο αποφυγής της καταστροφής, παίζονται παιχνιδάκια με μάνατζερ, υπάρχουν εκλεκτοί (του προπονητή, που είναι νέος και πρέπει να είναι προσεκτικός, γιατί είναι πολλά υποσχόμενος, ή της διοίκησης;) κι αντί για ξεκάθαρες κουβέντες, αρχίζουν πάλι οι… ντεμέκ δικαιολογίες.
Μας ενδιαφέρει ποιος μάνατζερ θα καρπωθεί την προμήθεια; Ουδόλως. Μας ενδιαφέρει ποιος θα είναι ο διαχειριστής της Λάρισας; Ουδόλως. Αυτό που μας νοιάζει είναι, σε αυτή τη δύσκολη στιγμή, να νιώσουμε ότι εκείνοι που έφτασαν στο χείλος της μπασκετικής αβύσσου κατάλαβαν τα λάθη, είναι αποφασισμένοι ν’ αλλάξουν τρόπο σκέψης, θέλουν να το… πάρουν αλλιώς. Αντ’ αυτού βλέπουμε (έχουμε πολλά περισσότερα παραδείγματα) να κάνουν ένα βήμα μπροστά, κάτι που σε άλλες συνθήκες είναι θετικό, όχι όταν βρίσκεσαι στην άκρη του γκρεμού.
Βεβαίως, ο ΕΣΑΚΕ δεν ελέγχει τίποτα, δεν ασχολείται με τίποτα, δεν ενδιαφέρεται για τέτοια μικροπράγματα. Το αν αύριο ο Άρης υποχρεωθεί να πληρώσει διπλά μανατζερικά, το αν ο Άρης δημιουργήσει νέα χρέη, το αν οι ατζέντηδες διαφεντεύουν το μπάσκετ, θα απασχολήσει τη λίγκα, όταν φτάσει στο απροχώρητο.
Αυτοί που πέρυσι έβγαζαν αφρούς για τη συμμετοχής κάποιων παραγόντων σε ιστορικό σύλλογο (αλήθεια, κάνατε τους απαραίτητους ελέγχους, ή σας έπιασε ο πόνος όταν βούιζαν οι πλατείες), τώρα υποδέχονται με χαμόγελα όποιον δηλώσει «παράγοντας», «μεγαλομέτοχος», «ιδιοκτήτης», ή ό,τι άλλο. Έπαθαν, αλλά δεν έμαθαν. Θα ξαναπάθουν, μόνο που η ιστορία με τον βοσκό και τον λύκο, κάπου από παραμύθι γίνεται… εγκληματική αμέλεια, για όσους οφείλουν να ελέγχουν.
Αντί επιλόγου: Το προϊόν δεν πουλάει. Αν νομίζετε ότι γι’ αυτό φταίει η πανδημία κι η επαπειλούμενη οικονομική κρίση, είσαστε σαν εκείνους που τους δείχνουν το φεγγάρι και κοιτάζουν το δάχτυλο.
