Διαφορετικοί χαρακτήρες, διαφορετική φιλοσοφία, κατόρθωσαν να πετύχουν, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία τους θεωρεί «losers», προπονητές που τους έχει ξεπεράσει η ίδια η ζωή. Κι ίσως όχι άδικα, γιατί ένας τίτλος μπορεί να σημαίνει πολλά και τίποτα, όμως τόσο ο Αΐτο Ρενέσες, όσο κι ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς, έδωσαν με τις επιτυχίες τους «απαντήσεις», συνάμα κι επέκταση στην προπονητική τους διαδρομή.
Ο Ισπανός κόουτς επένδυσε στο νέο αίμα, έπαιξε το κλασικό ισπανικό μπάσκετ, αυτό που αρέσκονται να παίζουν όλοι οι συμπατριώτες του προπονητές, με τρελό ρυθμό κι ενέργεια. Δεν είναι ασφαλής τρόπος για να φτάσεις στην νίκη, όμως είχε μια ευτυχή γι’ αυτόν συγκυρία.
Η Μπάγερν είχε στο τιμόνι της τον… αντιπαθητικό σ’ όλη την πιάτσα Κόστις, σε μια ομάδα που έχουν αλώσει οι μανατζαρέοι. Η παλιά Μπάμπεργκ δεν υπάρχει στον χάρτη, με Ολλανδό προπονητή, ο οποίος δούλεψε στο Βέλγιο (μοιάζει με ανέκδοτο), στον πάγκο της, οπότε ο δρόμος ήταν ανοιχτός.
Γριά αλεπού ο Ρενέσες, γνώριζε ότι η Άλμπα δεν είχε να κυνηγήσει κάτι στην Ευρωλίγκα και χρησιμοποίησε τους αγώνες της για να βελτιώσει την ομάδα του, στοχεύοντας εξ αρχής στην εντός συνόρων διάκριση. Εκεί είχε «σημαδέψει», η πανδημία έκανε το τοπίο πιο θολό, θέλει και λίγη τύχη, όλα πήγαν καλά για τον Αΐτο και μπράβο του.
Ο Μαυροβούνιος είναι άλλη ιστορία. Τρελός με τη δουλειά του, έχει γίνει ο καλύτερος φίλος των ορθοπαιδικών, καθώς κάθε χρόνο 2-3 παίκτες του περνούν την πόρτα του χειρουργείου. Ακέραιος άνθρωπος, που όμως δεν διακατέχεται από συναισθήματα (οι αστικοί μύθοι είναι πολλοί και καθόλου ευχάριστοι για τον Ντούσκο), έχει ως σημείο αναφοράς την εξαντλητική προπόνηση.
Το ότι έφτασε στα όρια του τον τεράστιο Δημήτρη Διαμαντίδη, λέει πολλά. Η καραντίνα ήταν το… όπλο του. Σιγά που θα τους άφηνε να πάρουν ανάσα. Τους ξέσκισε στην προπόνηση κι αυτό είναι που ξέρει να κάνει καλά. Οι παίκτες της Μπασκόνια δεν είχαν άλλη επιλογή, σε περίοδο εγκλεισμού το γυμναστικό κομμάτι είναι το «Α» και το «Ω», οπότε οι Βάσκοι (λέμε τώρα) εμφανίστηκαν πολύ πιο έτοιμοι από τους αντιπάλους τους.
Είναι τυχερός, που ο τίτλος κρίθηκε σ’ ένα ματς (σ’ ένα καλάθι), γιατί διαφορετικά ο μπασκετμπολίστας πάντα νικά τον αθλητή κι η σύγκριση ταλέντου των δύο ομάδων είναι χαώδης, όμως η ιστορία έγραψε και δεν ξεγράφει, μπράβο και στον Ιβάνοβιτς.
Αντί επιλόγου: Οι Ισπανοί, με τον κορωνοϊό να τους έχει δημιουργήσει ουκ ολίγα προβλήματα, οι Γερμανοί, που πέρασαν δύσκολες ώρες (και δεν έχουν τελειώσει), έπαιξαν και τέλειωσαν το πρωτάθλημα. Έσωσαν ό,τι μπορούσαν να σώσουν από τους χορηγούς, αναζωπύρωσαν το ενδιαφέρον (ειδικά μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος από την Μπασκόνια), κράτησαν τον κόσμο «ζεστό». Εμείς κλείσαμε το μαγαζί, να γλιτώσουμε μισθούς κι ομάδες. Αποτέλεσμα; Βαγγέλη!!!
