Άλλος ένας επιχειρηματίας -φερόμενος ως επενδυτής- δεν αντέχει να αιμορραγεί οικονομικά, σε ένα πεδίο που δεν προσφέρει καμία προοπτική εξέλιξης, και αποχωρεί, ενισχύοντας περαιτέρω την εκτίμηση ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία, με τα ελληνικά δεδομένα, δεν μπορεί να στηρίξει τον αθλητισμό. Επαναλήψεις του ιδίου έργου έχουμε δει πολλές φορές. Επενδυτής στο μπάσκετ παραπέμπει σε… φάρσα.
Το Ρέθυμνο περνάει στη ζώνη του λυκόφωτος, και πρέπει να παλέψει πολύ για την ύπαρξη του, ώστε να μην έχει την τύχη του Ηρακλείου (μετά την αποχώρηση Παπακαλιάτη), αλλά και πολλών άλλων ομάδων, όταν η διάψευση των προσδοκιών, που υπόσχονταν οι μεσσίες για τη λύση του προβλήματος της χρηματοδότησης ήταν σαν το επιτραπέζιο φιδάκι, που σε στέλνει στην αρχή. Οι πρόσκαιρες επιτυχίες που επιτελέστηκαν, είχαν ημερομηνία λήξης με ρίσκο και τίμημα τον κίνδυνο αφανισμού του σωματείου, προοπτική που απέχει πολύ από το να είναι ζητούμενο.
Η νοοτροπία, που έχει διαμορφωθεί, περιγράφεται με το γνωστό ανέκδοτο των τριών αθλητών, οι οποίοι εξηγούν πως επένδυσαν το πριμ μεταγραφής τους. Οι δύο πρώτοι αγόρασαν σπίτια, αυτοκίνητα και στην ερώτηση και τα υπόλοιπα; Τράπεζες, χρηματιστήριο, διάφορες επενδύσεις. Ο τρίτος απάντησε ότι πήρε ένα μοτοσακό, και τα υπόλοιπα; «Τα έβαλε η μάνα μου».
Όλο τα σωματεία του μπάσκετ ψάχνουν απεγνωσμένα τον φιλόδοξο επιχειρηματία, που θα επωμισθεί τον ρόλο της «μάνας». Μόνο που αν στραβώσει, ή θα σε επιστρέψει στο ορφανοτροφείο, γιατί δεν μπορεί να σε θρέψει, ή θα έχει τον ρόλο της μάνας στο τάβλι, που αν στην πιάσουν το χάνεις διπλό. Μέχρι σήμερα σχεδόν πάντα στραβώνει.
Η αναζήτηση της «χρυσής τομής» στον προβληματισμό για το τι πρέπει να γίνει, καταλήγει στο Περιστέρι, αν το εξετάσουμε διαχρονικά, που θα μπορούσε να είναι μοντέλο, ως προς τους στόχους και την υπομονή, για σωματεία πέραν του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Μπορεί ο Προμηθέας, και ο Ήφαιστος να δείχνουν καλή εικόνα, αλλά έχουμε καιρό και διάθεση να μην αδικήσουμε κανέναν, εξάλλου και το Ρέθυμνο καλή εικόνα είχε.
Επιλέγω το Περιστέρι γιατί έχει ολοκληρώσει τον κύκλο κορυφή – πτώση – κορυφή κι έχει αποδείξει τη… φυσική του κατάσταση. Την φυσική κατάσταση δεν την κρίνουμε αν λαχανιάσουμε τρέχοντας 100 μέτρα, αλλά σε πόσο χρόνο επανερχόμαστε στο φυσιολογικό.
Το μόνο πρόβλημα είναι ότι την εικόνα του Περιστερίου την επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό η διοικητική σταθερότητα και συνέχεια παντός καιρού, που εγγυάται η παρουσία του Φίλιππου Κότση, ο οποίος από παίκτης είναι πάντα εκεί. Και στα πάνω, και στα κάτω, και στα εύκολα, αλλά κυρίως στα δύσκολα. Δίνει δε την εντύπωση ότι θα ήταν εκεί, όποιο και να ήταν το νομικό πλαίσιο, και διαψεύδει τη γενίκευση ότι οι παλαιοί παίκτες δεν κάνουν για διοίκηση.
Φυσικά, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει πρόταση λύσης, να βρουν οι ομάδες κάποιον σαν τον Φίλιππο, που να έχει και τη διάθεση και τη δυνατότητα, αλλά να απομονώσουμε και να μελετήσουμε το κίνητρο αυτής της σχέσης, που κρατάει χρόνια κι αποδίδεται στην ποιοτική διαφορά των δεσμών, που αναπτύσσονται από μία βιολογική μητέρα σε σχέση με μια παρένθετη (δεν είναι τόσο δραματικό όσο ακούγεται).
Αν μπορέσουμε να μεταδώσουμε αυτήν την υποστηρικτική διάθεση σε ευρύτερες μάζες, ασχέτως αποτελεσμάτων, τότε θα μπορούμε να ελπίζουμε ότι το μπάσκετ από μόδα θα γίνει συνήθεια, ως η μόνη ορατή συνθήκη μακροημέρευσης.
Η ιδέα της προσφυγής στον περίγυρο, εκφράστηκε και από τον κ. Γιαννακόπουλο, με την επιθυμία του να μετατρέψει οργανωτικά τον ΠΑΟ στα πρότυπα της Μπαρτσελόνα. Μια τέτοια εκδοχή θα ήταν ευχής έργο να πετύχει, καθώς αποτελεί και τη μόνη λύση και διέξοδο.
Σε καμία περίπτωση μην πιστέψει κανείς ότι προτείνω τον Φίλιππο για το Δ.Σ. της ομοσπονδίας. Αντίθετα, θα ήταν παράλογο να αποσύρεις έναν ενεργό παράγοντα – πρότυπο από τον χώρο. Αυτό, όμως, δεν εμποδίζει να συμβάλει στη μετάγγιση της εμπειρίας και να συμμετάσχει στη διαμόρφωση ρεαλιστικού προγράμματος, ανεξάρτητα ποιο είναι το Δ.Σ. της ΕΟΚ. Όλοι μπορούν να συμβάλουν, χωρίς να απαιτείται απαραίτητα η παρουσία τους στη διοίκηση της ομοσπονδίας.
Αυτήν την ικανότητα σύνθεσης κι υιοθέτησης ιδεών και προτάσεων, πρέπει να έχει το νέο Δ.Σ. κι όχι αποκλεισμούς, για να φτάσει σε αποτέλεσμα, που να το σέβονται όλοι. Χειρότερη εκδοχή θα είναι η αναζήτηση νέων illuminati, που θα είναι «μια από τα ίδια» με τη σημερινή κατάσταση, η οποία ευθύνεται για το χάλι, που εμφανίζει ο χώρος.
Η αντίδραση μας στη θέα ενός φιδιού είναι ίδια, είτε είναι δηλητηριώδες, ή νομίζουμε ότι είναι δηλητηριώδες Κατά συνέπεια, όσοι θα μετάσχουν στις εκλογές για το Δ.Σ. της ΕΟΚ, το ελάχιστο θα πρέπει να μην φαίνονται σαν φίδια για κάποιους, άσχετα με τις πραγματικές τους προθέσεις.
Το μόνο που δεν χρειάζεται το μπάσκετ σ’ αυτή τη χρονική συγκυρία, είναι αντιπαραθέσεις κι επίδειξη δύναμης τύπου Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός, ή σωματεία εναντίων άλλων σωματείων, ή βορράς – νότος, σ’ ένα τοξικό περιβάλλον διάχυτης καχυποψίας και αμφισβήτησης.
Την ανάγκη για πιο εξειδικευμένες λύσεις και διεκδικήσεις, τη φανερώνει το σκεπτικό της αποχώρησης του κ. Ζομπανάκη, που διατύπωσε παράπονα και για τη συνεργασία του με τον δήμο.
Όσοι παρά όλες τις αναλύσεις, πιστεύουν ακόμα στον Μεσσία, ας αρχίσουν να φιλάνε βατράχια, μπας εμφανιστεί κανένας πρίγκιπας.
