Η επιβεβαίωση της παρουσίας δύο ιστορικών μορφών του Παναθηναϊκού, του Φραγκίσκου Αλβέρτη και του Δημήτρη Διαμαντίδη στην κορυφή της διοικητικής πυραμίδας, ήταν το πρώτο ευχάριστο νέο, μετά τον ορυμαγδό δυσάρεστων καταστάσεων κι ανακοινώσεων. Ως εκ τούτου, οι φίλοι της ομάδας έχουν λόγο να χαμογελούν, όμως όλοι γνωρίζουν πως τα δύσκολα είναι μπροστά. Η παρουσία των δυο βοηθά στην επικοινωνιακή άμυνα, οι δεσμοί με τον κόσμο δεν σπάνε, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, όμως αυτό δεν είναι αρκετό.
Θυμάμαι τον καιρό που ο Παναθηναϊκός έπαιζε την καλύτερη άμυνα της Ευρώπης (για πολλούς η καλύτερη αμυντική συμπεριφορά ομάδας στην ιστορία της Ευρωλίγκας), όλοι γκρίνιαζαν για την επίθεση. Μάταια ο Αργύρης Πεδουλάκης προσπαθούσε να υπεραμυνθεί της δουλειάς του και να εξηγήσει πως το αποτέλεσμα μετράει. Εδώ θα χρειαστεί επίθεση διαρκείας, προκειμένου για το αποτέλεσμα κι εξηγούμαστε.
Εντάξει, το δίδυμο έχει την απόλυτη αποδοχή. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, κανείς δεν θα στραφεί απέναντι σε δύο μύθους, αλλά η καθημερινότητα είναι αμείλικτη. Ο Φράγκι δεν θα σουτάρει τρίποντο, ο 3D δεν θα μοιράσει ασίστ. Άλλοι θα μπουν στο γήπεδο και πρέπει να είναι κατά το δυνατόν ανταγωνιστικοί. Δεν είναι αρκετή η… αύρα των δύο, για να οδηγήσει εκ του ασφαλούς το «τριφύλλι» σε απάνεμα νερά.
Αυτό που σίγουρα δεν χρειάζονται είναι η… σπέκουλα. Δεν μπορεί από τη μια να λέγεται ότι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος «γύρισε» την κατάσταση, κράτησε τον Αλβέρτη, έπεισε τον Διαμαντίδη κι από την άλλη ότι η κίνηση προς την Ευρωλίγκα δείχνει πως πλέον δεν έχει σχέση με την ομάδα. Δεν γίνεται ταυτόχρονα να δρομολογεί (κι όντως έτσι έγινε και… μαγκιά του) εξελίξεις, να πείθει κόσμο να… μπει μπροστά και την ίδια στιγμή να είναι εκτός κάδρου.
Ο Παναθηναϊκός θα περάσει δοκιμασία, δεν μπορεί να έχει… πρώτη επιλογή στις μεταγραφές, θα αναγκαστεί να παίξει με παίκτες, που μέχρι πρότινος θα ήταν οριακά στη 12άδα. Τώρα θα είναι πρωταγωνιστές κι αυτό σημαίνει ότι οι απαιτήσεις πρέπει να χαμηλώσουν. Αυτό δεν μπορεί παρά να το συμφωνήσουμε εξ αρχής, δεν μπορεί ξαφνικά να συζητάμε για έβδομο αστέρι.
Για να περάσει αυτή τη δοκιμασία πρέπει να μιλήσουν όλοι με ειλικρίνεια. Δεν είναι κακό να ομαλοποιήσει το «τριφύλλι» τις σχέσεις του με την Ευρωλίγκα, κακό είναι να πιστεύει κανείς ότι το Τσάμπιονς Λιγκ είναι ανταγωνιστική διοργάνωση. Δεν είναι κακό, ακόμα κι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος να αναθεωρήσει στην πράξη (δίχως κανείς να του ζητά δήλωση μετάνοιας) κινήσεις, για το καλό του συλλόγου. Οι μεγάλοι ηγέτες δεν φαίνονται μόνο στα μεγάλα συμβόλαια, αλλά και σε δύσκολες (ενίοτε δυσάρεστες) αποφάσεις.
Αν στην πλάτη του Διαμαντίδη και του Αλβέρτη φορτώσουν κάθε λάθος, κάθε δύσκολη επιλογή, κάθε… γκρίζο σημείο, στο τέλος της ημέρας θα ξεθωριάσει η λάμψη τους, θα ενοχληθούν, θα σηκωθούν να φύγουν. Αν χρησιμοποιηθεί η παρουσία τους, για να περάσει το πράσινο DNA στους επόμενους, τότε ο Παναθηναϊκός θα έχει συνέπεια και συνέχεια.
Όποιος νομίζει ότι ΜΟΝΟ τα χρήματα φτάνουν για να χτιστεί ομάδα, δεν ξέρει τι του γίνεται. Όποιος νομίζει ότι χτίζονται ομάδες δίχως χρήματα, ζει σε ροζ συννεφάκι. Θα είναι δύσκολο το διάστημα, θα έχει ζόρια, αλλά ακόμα κι αν δεν είναι το πάρτι που ήθελαν να πάνε, αφού βρέθηκαν εκεί πρέπει να χορέψουν…
