Πώς δύο φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους πράγματα κι ένα… τραγούδι, μπορούν να συνθέσουν μια εικόνα; Θυμόσαστε εκείνο το γλυκανάλατο άσμα του Μηλιώκα με την Μάνου, «τα όνειρά μου κόκκινα, τα όνειρά σου άσπρα, ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουν γίνει ροζ». Ε, κάπως έτσι θα επιχειρήσουμε να συνθέσουμε την πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, με την ανάγκη να μην κλείσουν οι εξέδρες, να μην μπει ταφόπλακα στον επαγγελματικό αθλητισμό.
Πάμε, λοιπόν, να συνθέσουμε το παζλ, για να φανεί η εικόνα. Στην Ελλάδα επικρατεί ακόμα καραντίνα, προς αποφυγή μετάδοσης του κορωνοϊού. Το ΠΑΜΕ θέλησε να τιμήσει την εργατική πρωτομαγιά κι έκανε μια εντυπωσιακή… γεωμετρική συγκέντρωση. Τηρώντας αποστάσεις ασφαλείας, φορώντας προστατευτικές μάσκες, λαμβάνοντας τα μέτρα που προβλέπονται, ακόμα κι αν παραβίασαν τον… νόμο. Στην ουσία, όμως, έδειξαν ότι μπορεί -με διαφοροποιήσεις- να γίνει ακόμα και συγκέντρωση, εν μέσω πανδημίας.
Η ζωή δεν είναι άσπρο – μαύρο, δεν είναι ή πάμε γήπεδο ο ένας πάνω στον άλλον, ή μένουμε σπίτι. Αντί να κλείσουν οι εξέδρες μπορούν να γίνουν πολλά πράγματα. Προκαθορισμένες θέσεις, αφαίρεση καθισμάτων, έκδοση λιγότερων εισιτηρίων, μια σειρά από μέτρα, τα οποία θα επιτρέψουν να ανοίξουν οι πόρτες, καθώς επαγγελματικός αθλητισμός δίχως κόσμο δεν γίνεται.
Υπήρξε μια εικόνα, εκείνων που τα όνειρά τους είναι… κόκκινα, αν θεωρήσουμε ότι ο αθλητισμός είναι απολιτίκ τα όνειρα είναι… άσπρα, οπότε ας τα μπερδέψουμε να δημιουργήσουμε αυτό που θέλουμε. Μια ασφαλή πρόσβαση στο γήπεδο, για λιγότερο κόσμο, με μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τον αθλητισμό, είτε είναι μπάσκετ (που με ενδιαφέρει), είτε ποδόσφαιρο, είτε κάθε άλλο άθλημα.
Ακόμα και το τένις, που είναι ασφαλές άθλημα, καθώς κατά κανόνα γίνεται σε ανοιχτό χώρο και σίγουρα χωρίς σωματικές επαφές, που οι θεατές… απαγορεύεται και να μιλήσουν, χρειάζεται κόσμο στην εξέδρα, να χειροκροτήσει, να απολαύσει.
Αντιλαμβάνομαι ότι το παγκόσμιο σοκ οδηγεί και σε ακραίες αποφάσεις, όπως αυτή του κλεισίματος των εξεδρών, των αγώνων κεκλεισμένων των θυρών. Υπάρχουν λύσεις και το είδαμε να συμβαίνει. Δεν έχουμε παρά να πάρουμε την εικόνα του Συντάγματος (και όχι μόνο), να δείξουμε την πρέπουσα υπευθυνότητα και να ανοίξουμε τις εξέδρες στον φίλαθλο κόσμο.
Αν, μάλιστα, σκεφτούμε πως στους περισσότερους αγώνες τα γήπεδα δεν είναι ασφυκτικά γεμάτα, ακόμα κι αυτός ο περιορισμός δεν θα αποτελέσει οικονομική καταστροφή για τα σωματεία, καθώς μπορούν με καλύτερη και σωστότερη ταξινόμηση να μειώσουν στο ελάχιστο τις απώλειες κόσμου.
Ναι, δεν θα μπορούμε να φτιάχνουμε με τον ίδιο τρόπο κορεό, να νιώθουμε τον παλμό της εξέδρας, αλλά με νέα προσέγγιση μπορούμε (και πρέπει) να μην αλλοιώσουμε στοιχεία αθλητικού πολιτισμού, συνήθειες χρόνων, τρόπο ζωής.
