Διάβασα την ανακοίνωση του Δημήτρη Παπαδόπουλου, ο οποίος «ενοχλήθηκε» με όσα είπε ο Βαγγέλης Λιόλιος για τον Παναγιώτη Φασούλα. Δικαίωμά του κι αν ένιωσε ότι ενοχλήθηκε, καλώς βγήκε και μίλησε. Αυτό, άλλωστε, είναι το καλό της Δημοκρατίας, να έχει το δικαίωμα να μιλά.
«Νιώθω προσωπικά θιγμένος, ως πρώην διεθνής αθλητής, ως συμπαίκτης του Παναγιώτη Φασούλα και ως λάτρης του αθλήματος, με οποιονδήποτε αμφισβητεί την αγάπη και την σφοδρή επιθυμία ιστορικών μορφών της Ελληνικής Καλαθοσφαίρισης, να την οδηγήσουν σε μια νέα εποχή» δήλωσε κι αυτό δεν μου ακούγεται τόσο δημοκρατικό. Δηλαδή, επειδή η «αράχνη» (κανείς δεν αμφισβήτησε ποτέ την μπασκετική του αξία) είναι δεύτερος σε αριθμό συμμετοχών στην Εθνική, είναι στο απυρόβλητο;
Για να καταλάβω η «λεγεώνα των πρωταθλητών» έρχεται με σημαία «κανείς δεν μπορεί να μας αγγίξει, επειδή αφήσαμε αποτύπωμα ως αθλητές»; Αυτό είναι το αφήγημά τους; Θα σκάσουμε όλοι, επειδή κάποτε ο καταπληκτικός σε όλα του Ευθύμης Ρεντζιάς, έπαιζε μπάσκετ. Αν αυτή είναι η «γραμμή», να πάτε από εκεί που ήρθατε. Αρκετά ανεχτήκαμε (προσωπικά ούτε δευτερόλεπτο) τους αυλικούς που μας κουνούσαν το χέρι, δεν θα αποκτήσουμε νέους… αγαπητικούς.
Για να συνεννοηθούμε. Από τη στιγμή που αποφασίσατε να βγείτε ως… παράγοντες της Ομοσπονδίας, κρίνεστε για τις απόψεις (έργο δεν έχετε να επιδείξετε) κι όχι για τα καρφώματά σας. Έτσι, για να μην μπερδεύεστε. Αλλά, να πούμε και κάτι, γιατί εδώ (καλώς ή κακώς) όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας.
Επί σειρά ετών, αρχής γενομένης από την προηγούμενη δεκαετία, τον προηγούμενο αιώνα, την προηγούμενη χιλιετία, υπήρχαν κάποιοι λίγοι (μεταξύ αυτών κι ο υπογράφων και νιώθει υπερήφανος γι’ αυτό), που πηγαίναμε κόντρα στο ρεύμα. Σταθήκαμε απέναντι στον Γιώργο Βασιλακόπουλο και το σύστημά του και το κάναμε όχι ανέξοδα. Κι αν θέλετε, όπως βγάζετε στη βιτρίνα τις συμμετοχές σας, να βγάλουμε κι εμείς απολύσεις και μηνύσεις, εξώδικα και απειλές.
Αυτά τα χρόνια, εσείς παλικάρια πού ήσασταν; Δεν σας ενόχλησε τίποτα, δεν θελήσατε να υψώσετε τη φωνή σας, να σταθείτε απέναντι, να δείξετε τις συμμετοχές και τα μούσκουλά σας, να βοηθήσετε κι εμάς τους ανύπαρκτους, που με σφεντόνες αντιμετωπίζαμε πυρηνικά. Πού είχατε χαθεί; Δεν σας ενδιέφερε το άθλημα, που υπηρετήσατε πιστά (και σας ευχαριστούμε γι’ αυτό);
Γράφω ξανά. Γνωριζόμαστε όλοι, χρόνια τώρα. Με τη δύναμη που μου δίνουν οι όποιοι προσωπικοί (και δίχως ανάγκη να με στηρίξει καμία «λεγεώνα») αγώνες κατά της Αυλής του Μεγάλου, στην οποία όταν κι όσο μπορούσα έφτυνα με συνέπεια, έχω να σου πω φίλε Δημήτρη, ότι δεν βλέπω κάτι νέο όταν κοιτάζω αυτά που γράφετε. Βλέπω ότι περιμένατε να πέσει ως ώριμο φρούτο, βλέπω ότι βρήκατε την ευκαιρία κι είπατε να μπείτε, δίχως να τσαλακωθείτε. Γι’ αυτό και σας ενοχλεί όταν κάποιος αναρωτιέται για το αυτονόητο.
Μακάρι να σας ενοχλούσε και να παίρνατε θέση, ο αυταρχισμός του προέδρου της ΕΟΚ και των παρατρεχάμενων, αλλά τότε όσοι δεν χασκογελούσατε μαζί του, ήσασταν στη βολική σας αγρανάπαυση, ασχολούμενοι (και καλά κάνατε) με τις δουλειές σας, το δε μπάσκετ σας απασχολούσε μεταξύ τυριού και αχλαδιού. Ξαναλέω, όσοι δεν ήσασταν κομμάτι του συστήματος.
Αντί επιλόγου: Δεν είμαι αυτόκλητος υπερασπιστής κανενός, άλλωστε εδώ πρωτοεμφανίστηκαν οι δικές σου δηλώσεις (θαρρώ έχουν καταγραφεί σχεδόν όλες), όταν άλλοι σας έκλειναν την πόρτα. Μου τη σπάει, όμως, η αφ υψηλού αντιμετώπιση και το «ξέρεις ποιοι είμαστε εμείς;». Αν διατηρείτε την ιδιότητα του εξαιρετικού παίκτη (δεν χάνεται), να σας δώσουμε όλες τις πλακέτες και το χειροκρότημα του κόσμου. Να βγούμε και στις 9 αύριο στο μπαλκόνι. Αν, όμως, θέλετε να μπείτε στη μάχη των εκλογών, αν θέλετε να μας πείτε το αφήγημα και το όραμά σας, σεμνά και ταπεινά.
