Είναι στιγμές που ο κόσμος του ελληνικού μπάσκετ μοιάζει να είναι μαγικός. Γίνονται, εν μέσω πανδημίας, ατέρμονες συζητήσεις αναφορικά με τα χρήματα, που πρέπει να δώσουν οι ΚΑΕ. Να πληρώσουν μέχρι τα μέσα Μαρτίου, να δώσουν το 70% των συμβολαίων, να κάνει η μάνα. Λες και πριν τον κορωνοϊό, κάθε 1η του μήνα, οι λογαριασμοί των παικτών γέμιζαν χρήματα. Δηλαδή τι 1η, αν έπεφτε να γυρίζει ο μήνας στο Σαββατοκύριακο, τα λεφτά είχαν μπει από την Παρασκευή. Φαίνεται ότι από την… καραντίνα ξέχασαν τι συνέβαινε στον… επί γης μπασκετικό παράδεισο.
Υπάρχουν ομάδες (ουκ ολίγες) που έχουν πληρώσει μέχρι τον Ιανουάριο, ου μην και πιο πίσω. Ας πληρώσουν τα χρωστούμενα και μετά να συζητήσουν για το ψαλίδι στα… μελλούμενα, γιατί ποιος ο λόγος να συζητάμε για την περικοπή των συμβολαίων, όταν τα δεδουλευμένα δεν έχουν καταβληθεί. Κι όσον αφορά στα συμβόλαια, είναι μια άλλη συζήτηση, που θα την κάνουμε τις αμέσως επόμενες ημέρες.
Κόπτονται οι παράγοντες ότι σταμάτησαν οι δραστηριότητες στα μέσα Μαρτίου και μετρούν τους μήνες, αλλά -είπαμε η καραντίνα- πάλι κάτι ξέχασαν. Οι παίκτες ξεκίνησαν να εργάζονται από τα μέσα Αυγούστου, οπότε είναι δίκαιο να συζητάμε για το πότε σταμάτησε η εργασία, αλλά να μην λησμονούμε πότε ξεκίνησε.
Είναι φοβερό ότι συζητούν για τα χρήματα που δεν πρέπει να καταβληθούν, καθώς υπάρχουν συνθήκες «έκτακτης ανάγκης», αλλά ταυτόχρονα δεν έχουν καταβάλλει τους μισθούς που όφειλαν. Και θέλουν να μοιραστούν μαζί σου τον καημό τους και τη χασούρα τους, αλλά για τις υποχρεώσεις απέναντι στους αθλητές ούτε λόγος.
Θα πείτε «συμβαίνει κι αλλού». Μάλλον όχι, αν μιλάμε για τις προηγμένες μπασκετικές χώρες, αυτές που ανήκουν στη γερασμένη ήπειρο, σημείο αναφοράς μας. Ακόμα κι εκεί όπου όντως συμφωνήθηκαν περικοπές, είναι επί των μισθών που τρέχουν, γιατί δεν υπάρχει η κουλτούρα του «ο πρόεδρος έχει λεφτά, είναι καλό να σου χρωστάει».
