Είναι πρόδηλο ότι πλησιάζει η στιγμή που θα βγούμε από την καραντίνα και θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Αυτό περιμένει κι ο χώρος του μπάσκετ, ώστε να αρχίσει να μετρά πάλι ο χρόνος, αλλά κανείς δεν έχει καταλάβει πώς θα συμβεί αυτό. Γιατί ακόμα κι αν αύριο το πρωί πούμε ότι ξεκινούν οι αγώνες, υπάρχουν μια σειρά από προβλήματα και προβληματισμοί.
Αφήνουμε τελείως έξω το κομμάτι των πτήσεων, που για την ώρα μοιάζει να είναι άγραφο βιβλίο και πάμε σε θεωρητικά πιο… βατά επίπεδα. Αν υποθέσουμε ότι μια ομάδα μετακινείται οδικώς. Δεδομένου ότι τα πούλμαν είναι 50άρια, αν ισχύσουν τα μέτρα ασφαλείας και πρέπει να είναι ένας επιβάτης ανά τρεις θέσεις, η αποστολή μιας ομάδας ΔΕΝ χωρά σε ένα πούλμαν.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ή ότι πρέπει να καταστρατηγηθούν τα μέτρα, ή να αυξηθεί (έως και διπλασιαστεί) το κόστος της κατά τεκμήριο φτηνότερης μετακίνησης. Κι αν μιλάμε για ομάδες μικρότερων κατηγοριών, αυτό το κόστος δεν είναι δυσβάσταχτο, είναι εκτός πραγματικότητας.
Μέχρι πρότινος οι ομάδες πήγαιναν στη λογική δίκλινων δωματίων. Θα μπορεί να συμβεί αυτό και τώρα, ή πρέπει να μπουν σε διαφορετικό τρόπο σκέψης; Πόσο θα κοστίσει αυτό; Θα ανεβεί η τιμή; Θα μπορούν οι ομάδες να τρώνε στο ξενοδοχείο, ή θα χρειαστεί να πάνε σε καλύτερα, με μεγαλύτερες δυνατότητες και υψηλότερη τιμή; Θυμηθείτε, δεν μιλάμε μόνο για την Basket League. Όλα αυτά αφορούν στις εσωτερικές μετακινήσεις, γιατί είπαμε δεν έχουμε ακόμα ταξιδιωτικές οδηγίες για τις αεροπορικές εταιρίες.
Δεδομένου ότι μιλάμε για άθλημα επαφής, για αθλητές που δεν μπορούν να έχουν αυστηρά πρωτόκολλα, πρέπει να δούμε τα όρια. Και δεν μπορώ να σκεφτώ τι θα συμβεί αν κατά τη διάρκεια των αγώνων υπάρξει κρούσμα. Μοιάζει με εφιάλτη και κανένα σενάριο δεν το καλύπτει.
Οι διαιτητές έρχονταν συνήθως με ένα αυτοκίνητο, τώρα πρέπει να χρησιμοποιήσουν τουλάχιστον δύο, ενώ ζήτημα είναι αν και κατά πόσο μπορούν να μπουν τρεις στα ίδια αποδυτήρια. Επίσης θέμα με τη μετακίνηση υπάρχει και για τους Κριτές, που κατά βάση στοιβάζονταν σ’ ένα αυτοκίνητο, ελαχιστοποιώντας το κόστος μεταβίβασης.
Πόσοι άνθρωποι θα μπουν στο γήπεδο; Γιατί μπορεί να θεωρούμε ότι θα περιοριστούν, όμως χρειάζονται επαγγελματίες (ηλεκτρολόγοι, φροντιστές, γιατρός, δημοσιογράφοι, κομισάριος, υπεύθυνοι ασφαλείας, παρατηρητής διαιτησίας κτλ.), που δεν μπορεί να εξαφανιστούν. Ακόμα κι αν το ματς είναι κεκλεισμένων των θυρών.
Φαντάζομαι δεν περιμένετε να βουτάνε την μπάλα σε… αντισηπτικό, να αποφύγουν τις χειραψίες, όταν πιάνουν ο ένας το χέρι του άλλου στον αγώνα, πιάνουν την ίδια μπάλα, μοιράζονται ανάσες κι ιδρώτα. Τα όρια ασφάλειας και προστασίας είναι πολύ πιο μακριά από αυτά των καθημερινών ανθρώπων.
Για να αρχίσουν τα πρωταθλήματα δεν πρέπει απλά να βγούμε από την καραντίνα, πρέπει να βρούμε και απαντήσεις σε ερωτήματα, που μέχρι πρότινος δεν μας είχαν απασχολήσει. Και δεν αναφέρομαι καθόλου σε θέματα, που άπτονται της αποφυγής τραυματισμών, του εύλογου χρόνου προετοιμασίας, μιας σειράς αγωνιστικών θεμάτων.
